«1) Καθήκον της στιγμής μπαίνει η υπεράσπισις των θυμάτων της εξέγερσης συλληφθέντων, διωκομένων και των οικογενειών των σκοτωμένων και τραυματισμένων, καθώς και των πληθυσμών Πυλίας και Τριφυλίας, όπου οργιάζει η φασιστική τρομοκρατία.
2) Η ανασύνταξη των δυνάμεων (Σταφιδικών Επιτροπών, Εχτελεστικής κλπ.).
3) Η οργανωτική αποκρυστάλλωσις της επιρροής μας που μεγάλωσε στις σταφιδικές επαρχίες. Οι δεκάδες και εκατοντάδες αγωνιστές που ξεπήδησαν μέσ’ στη φωτιά της πάλης δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν.
4) Το κόμμα μας θα πρέπει να ολοκληρώσει την πραγματοποίηση των αποφάσεών του για την ολόπλευρη ενίσχυση των οργανώσεων της Πελοποννήσου.
5) Οι οργανώσεις των βορείων επαρχιών της Πελοποννήσου (αυτού οι σταφιδοπαραγωγοί δεν εκινήθησαν καθόλου. Εχουν βέβαια επιφανειακές αντιθέσεις – σαν παραγωγοί καλής ποιότητας σταφίδας που εξάγεται όλη – με τους αγρότες Μεσσηνίας Ηλείας. Τις “αντιθέσεις” όμως μπορούμε να τις εξουδετερώσουμε) απόσα φαίνονται έχουν “κάτι σάπιο” στη δουλειά τους στην ύπαιθρο. Γιαυτό χρειάζεται επαναστατική καλλιτέρεψη.
6) Η εξέγερση του Μωρηά κλόνισε σοβαρά – τράνταξε – τις βάσεις του μοναρχοφασισμού και της αντιλαϊκής κυβέρνησης, που στενεύουν. Χρέος έχουμε να διαφωτίσουμε τους αγρότες αναλύοντας σ’ αυτούς τα γεγονότα, τις δολοφονίες που προκάλεσαν οι μοναρχοφασίστες και που θέλουν να φέρουν τη μισητή μοναρχία.
Οι αγρότες όλοι, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του αντιλήψεις – λαϊκοί, βασιλόφρονες, δημοκρατικοί, αγροτικοί και αριστεροί – πάλεψαν ενωμένα με βασικά αιτήματα: Κατά του ΑΣΟ. Για τιμή 3.600 δρχ.. Κατά της Αγροτικής Τράπεζας και της αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κι ακόμα διαδήλωσαν για τις ελευθερίες τους και ενάντια στις φασιστικές συλλήψεις, και το στρατιωτικό νόμο. Ακούστηκαν και φωνές “κάτω το πολιτειακό”.
Είναι όμως καιρός πια να δώσουμε όσο μπορούμε και πολιτικό περιεχόμενο στα αιτήματα των αγροτών του Μωρηά συνδυάζοντας αυτά με ακούραστη διαφώτιση με τις δημοκρατικές ελευθερίες και το λαϊκό περιεχόμενο της δημοκρατίας, που μπορούν να επιβληθούν με τη δύναμή τους και ενάντια στη μοναρχική παλινόρθωση, για την ανάγκη της οργάνωσης και των σταφιδοπαραγωγών στις γραμμές του πανελλαδικού αντιφασιστικού δημοκρατικού συνασπισμού.
Οι σταφιδοφόρες επαρχίες βρίσκονται και σήμερα σε “ηφαιστειώδη κατάσταση”. Η αγανάχτηση των σταφιδοπαραγωγών κουφοβράζει. Καινούργιες “εκρήξεις” δεν αποκλείονται. Το Παλλαϊκό αντιφασιστικό δημοκρατικό Μέτωπο μπορεί με τη δουελιά μας να καταχτήσει καινούργιες δυνάμεις από την καρδιά του Μωρηά.
Οι πυροβολισμοί που αντήχησαν στους κάμπους του Μωρηά δείχνουν ότι στις μάζες ωριμάζει η ιδέα της εφόδου. Κι’ αυτό επιβαρύνει τους μπολσεβίκους με τεράστια καθήκοντα και ευθύνες».
Επιστροφή στα γεγονότα και για την ακρίβεια στον τρόπο που καλύφθηκαν τοπικά καθώς τις πρώτες ημέρες υπήρχε λογοκρισία. Οταν έγινε άρση της ξεκίνησαν κανονικά οι ανταποκρίσεις και μια προσπάθεια κάλυψης των γεγονότων που προηγήθηκαν. Σε εκτενή ανταπόκριση ο Ντίνος Μεταξάς γράφει στη “Σημαία”:
«Εφθασα στην Πύλο το βράδυ της Τρίτης. Η γραφική κωμόπολις διετέλει ακόμη υπό το κράτος πρωτοφανούς πανικού. Μετά τα έκτροπα της Δευτέρας, την Τρίτη επεχειρήθη νέα είσοδος υπερχιλίων αγροτών σταφιδοπαραγωγών ενόπλων και οργισμένων, οι οποίοι συνεκρατήθησαν παρά των αρχών στα πρόθυρα της κωμοπόλεως. Τα καταστήματα είναι ακόμη κλειστά. Και όλοι το μόνο που σκέπτονται είναι αι ενδεχόμεναι ταραχαί της επομένης και το καταφύγιον που θα εύρουν. Ζώντες μέσα εις τα πράγματα, επικοινωνούντες με τους φιλέργους Πυλίους, ακούμεν τους ιδίους να ιστορούν τα απερίγραπτα έκτροπα. Θα δώσωμεν πρώτα-πρώτα κατωτέρω μιαν λεπτομερή περιγραφήν των σκηνών που επότισαν με αδελφικόν και με αθώον αίμα τον ιστορικόν αυτόν τόπον.
Από της εποχής του σταφιδικού συνεδρίου Γαργαλιάνων υπεράνω του μεσσηνιακού κάμπου και της Πυλίας επλανάτο το φάσμα της μεγάλης αγωνίας των σταφιδοπαραγωγών: Τι θα έκαμεν ο ΑΣΟ; Θα έδιδε ή όχι τας 3.500 δρχ. κατά χιλιόλιτρον, τουλάχιστον τας 3.200; Θα ελάμβανε υπ’ όψιν του τα πορίσματα του συνεδρίου εκείνου που θεωρείται ότι θα παραμείνει ιστορικόν διά την σοβαρότητα και τας τολμηράς διαπιστώσεις του; Η αμφιβολία ήτο το επικρατέστερον αίσθημα που συνείχε τας ψυχάς των αγροτών. Και η κεντρική 50μελής επιτροπή ειργάζετο αδιακόπως έκτοτε διά να οργανώσει τον αγώνα των αργοτών, έχοντας ως βάσιν την φυσιολογικήν αυτήν αμφιβολίαν. Το έδαφος ήτο κατάλληλον και δια τα τολμηρότερα συνθήματα. Εδιναν κι΄έπαιρναν οι υπολογισμοί και οι αποδείξεις ότι εάν ο ΑΣΟ δεν υποδουλωθή εις τους πανισχύρους υποτιμητάς είναι δυνατόν να δοθούν αι ζητούμεναι τιμαί. Αλλοι εκ των ηγουμένων της κινήσεως των σταφιδικών πληθυσμών υπεστήριζον ότι η σταφίδα μας πωλείται εις το εξωτερικόν προς 25 δρχ. Τι γίνονται τα άλλα μετά την αφαίρεση των 7 δρχ. που παρέχονται εις τους αγρότας; Αλλοι εβεβαίωναν ότι το παρακράτημα αποτελεί εύσχημον κλοπή της οποίας καρπούται ο Χαρίλαος και ο Κανελλόπουλος. Ετσι έγινε πεποίθησις διά τον λαόν ότι αυτός αδικείται. Πεποίθησις μαζική, με την δύναμιν να θέση υπό την ηγεσίαν του Κουλαμπά παραγωγούς πλουσιωτάτους, μεγάλους νοικοκυραίους του Κυνηγού και του Πηδάσου που η συμμετοχή των εις τα γεγονότα της 26ης τρέχοντος καταπλήσσει τους πάντας. Το αντίθετον απετέλει δι’ αυτόν τον κόσμον εξαπάτησιν και ασύστολον κλοπήν του ψωμιού του, που εκέρδισε με τον ιδρώταν του. Υπό το κράτος αυτής της πεποιθήσεως, πώς ήτο δυνατόν να υποδεχθούν οι σταφιδοπαραγωγοί τα μέτρα του συμβουλίου του ΑΣΟ παρά με μίαν εξέγερσιν; Από του σημείου δε αυτού μέχρι των εκτρόπων της Πύλου και μέχρι του ανθρωπίνου αίματος που έβαψε τους δρόμους που οδηγούν προς τα περίχωρα της κωμοπόλεως, οπόθεν μετεφέρθησαν άγνωστοι ακόμη τραυματίαι, η απόστασις δεν ήτο μεγάλη.
Διά τα αιματηρά γεγονότα της Πύλου το αναγκαίον προοίμιον απετέλεσαν τα σταφιδικά συλλαλητήρια της Κυριακής τα οποία συνεκροτήθησαν εις Γραγαλιάνους, Φιλιατρά, Κυπαρισσίαν και Μελιγαλά ως και τα άλλα σταφιδικά κέντρα. Κατά τα συλλαλητήρια αυτά εφάνη πλέον ότι ο σταφιδικός κόσμος ολόκληρος συνείχετο από την πεποίθησιν ότι κλέπτεται. Και εφάνη καθαρά ότι είχε πλέον διαμορφωθεί η κατάστασις πρόσφορος διά τα πλέον επαναστατικά συνθήματα, εις τα οποία θα υπήκουαν οι αγρόται. Εδώ γεννάται κι’ ένα ζήτημα ευθύνης των τοπικών μας αρχών. Το έθιξεν ο πρόεδρος της Κοινότητος Πύλου κ. Κρασσάνος εις μίαν μακροτάτην συνομιλίαν μας. Διατί αφού έτσι διεμορφούντο τα πράγματα δεν εγένοντο προληπτικαί συλλήψεις μερικών προσώπων ως επικίνδυνων; Πώς αφέθησαν τα πρόσωπα τούτα ελεύθερα να ποδηγετούν τον σταφιδικόν κόσμον, ο οποίος τα ηκολούθησεν πιστώς αδιακρίτως περιουσιακής καταστάσεως; Εκείνο το οποίον φέρεται ως γεγονός είναι ότι ο Διοικητής Χωροφυλακής ταγματάρχης Παπαγεωργίου έρριψε αυτήν την πρότασιν. Αλλά καμία σύλληψις δεν έγινε (...)».