«Κατά την δευτέραν ημέραν έλαβε τον λόγον ο κ. Τσόλκας εκθέσας τας γνώμας του Γεωργικού Επιμελητηρίου Μεσσηνίας το οποίον εκπροσωπεί, εζήτησεν αύξησιν της καταναλώσεως και μείωσιν της παραγωγής δι’ εκριζώσεως όλων των σταφιδοφυτειών από του 1921 και εντεύθεν. Εν συνεχεία ειδικώς διά την εκρίζωσιν των φυτειών εις Μεσσηνίαν παρεκάλεσε το συνέδριον όπως τούτο αξιώση από το κράτος να περατωθούν τα αρδευτικά έργα Παμίσου οπότε οι Μεσσήνιοι θα εκριζώσουν μόνοι των την σταφίδα και λόγω του αρδευομένου εδάφους των θα επιδοθούν εις άλλας αποδοτικωτέρας καλλιεργείας» (1285).
Σε άλλη ανταπόκριση από το Ζευγολατιό προτείνεται αναδιάρθρωση με προώθηση της βαμβακοκαλλιέργειας, για την οποία ομολογείται πως ήδη υπάρχουν προβλήματα και στη Μεσσηνία που είχε ξεκινήσει:
«Είναι προφανές ότι διά την αποδοχήν της εφαρμογής τοιούτων απόψεων (σημ. συντ.: εκρίζωσης) πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί. Ο αντιπρόσωπος του Γεωργικού Επιμελητηρίου Μεσσηνίας εις το εν Πάτραις συνέδριον κ. Γ. Τσόλκας δεν παρέλειψε να τονίσει την ιδιαιτέραν θέσιν της Μεσσηνίας. Με τα όσα δε είπεν, ωλοκληρώθη και η αρχική θέσις περί της προσαρμογής της παραγωγής προς την ελαττουμένην κατανάλωσιν. Πράγματι διά την Μεσσηνίαν υπάρχει και σήμερον ακόμη πρόβλημα νέων καλλιεργειών. Η βαμβακοκαλλιέργεια προσέφερε μιαν λύσιν. Αλλά δυστυχώς, αν κρίνωμεν από τας διαμαρτυρίας των βαμβακοκαλλιεργητών δεν εδόθη η προσοχή υπό των κρατικών υπηρεσιών εις την μεγάλην δυναμικότητα της επεκτάσεως της καλλιεργείας του βάμβακος» (1286).
Το συνέδριο στις αποφάσεις του μεταξύ άλλων ήταν επιφυλακτικό σε σχέση με την άρνηση παραλαβής χλωρής σταφίδας η οποία «θέλει προξενήσει αδικήματα τουλάχιστον εις τας περιφερείας εκείνας όπου η συνήθεια αφ’ ενός και αφ’ ετέρου η έλλειψις μέσων αμύνης δημιουργεί, ούτως ειπείν μίαν ανάγκην δ’ ό και εκφράζειτην ευχήν εκεί όπου θέλει διαπιστωθή ότι παρίσταται ανάγκη παραλαβής έστω και μερικής (περιφέρεια Μεσσηνίας) να πραγματοποιηθή αύτη» (1287).
Η έκταση του προβλήματος όμως είναι σημαντική και δεν επαρκούν οι… ευχές καθώς οι παραγωγοί βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής. Ο Γιώργος Δάλλας, που βρίσκεται στο κέντρο μιας περιοχής η οποία παράγει σχεδόν αποκλειστικά χλωρή σταφίδα και τα τελευταία χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί από την πολιτική και πρακτική του ΑΣΟ, με άρθρο του στο “Θάρρος” καλεί τους παραγωγούς να κινητοποιηθούν προκειμένου να αποτραπούν αυτά τα σχέδια:
«Η απόφασις του ΑΣΟ να μη παραλάβη κατά το τρέχον έτος χλωράν σταφίδαν, προεκάλεσε, ως ήτο φυσικόν, την αγανάκτησιν των σταφιδοπαραγωγών και ιδίως των περιφερειών εκείνων των οποίων η παραγόμενη ποιότης δεν είναι και τόσον κατάλληλος δι’ αποξήρανσιν.
Η πολιτική και η ανίκανος Διοίκησις του ΑΣΟ επιδοθείσαι μετά θαυμασμού εις την ρουσφετολογίαν και περιπίπτουσαι από σφάλματος εις σφάλμα και από αμαρτίας εις αμαρτίαν εις την διαχείρησιν του δύσμοιρου προϊόντος, τα κατάφεραν αγωνιζόμενοι πάντοτε γενναίως κατά των συμφερόντων των ατυχών σταφιδοπαραγωγών, να σύρουν τον ΑΣΟ σε κενά ταμεία και σωρείαν χρεών και την δυστυχή σταφίδα καθημαγμένην και αποστεωμένην εις το χείλος του καιάδα, όπου με ένα τελευταίο λάκτισμα την εξαπέστειλαν εις τα ανεξερεύνητα βάθη της πλέον αβυσσαλέας συμφοράς.
Επόμενον βέβαια ήτο να γίνη κάτι παρόμοιον και με τα κρασιά, μα πώς ήτο δυνατόν να υστερήσουν και εις το κεφάλαιον τούτο οι τεταγμένοι διά την… προστασίαν της σταφίδος και φυσικά και των κρασιών αξιόλογοι αυτοί κύριοι;
Θα ήτο ασφαλώς μεγάλη… θρασύτης εκ μέρους μας να αρνηθώμεν τας καλοπροαιρέτους προσπαθείας των, διά την σωτηρίαν των σταφιδοπαραγωγών των νοικοκυραίων του ΑΣΟ, όπως συνηθίζουν εμπαικτικώς να τους αποκαλούν. Βλέπομεν λοιπόν, σήμερον υπερπληρωμένας τας δεξαμενάς των διαφόρων συγκροτημάτων της υπαίθρου καθώς και τας εν τη πόλει της Καλαμάτας τοιαύτας.
Θέλομεν να υπενθυμίσωμεν προς τους σταφιδοπαραγωγούς, αν και εκ πείρας είμεθα βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να διακόψουν την μακαριότητά των, να φροντίσουν να σκεφθούν τας συνεπείας της τοιαύτης αποφάσεως περί μη παραλαβής χλωράς και καθ’ ήν στιγμήν μάλιστα ούτε αλώνια έχουν ούτε σταφιδόπανα ηυδόκησε ο σταφιδοφάγος ΑΣΟ να τους προμηθεύσει όπως διεκήρυττε πομπωδώς και δημαγωγικώς, ουδέ σύρμα, τσίγκους και ξυλείαν επίσης ατελώς εισήγαγε, πολύ δε ολιγώτερον εσκέφθη να προμηθεύση τους παραγωγούς προς κατασκευήν τουλάχιστον υποστέγων, καίτοι ορισμένων περιφερειών η σταφίδα ως φερ’ ειπείν του Δήμου Θουρίας, της περιφερείας Βελίκας και μερικών άλλων, είναι προτιμώτερον και διά τον ΑΣΟ και διά τους σταφιδοπαραγωγούς να γλευκοποιείται.
Επειδή συμφέρον, δίκαιον και ηθικόν είναι ν’ αναθεωρηθούν αι ανόητοι και αβασάνιστοι αποφάσεις του δυνάστου ΑΣΟ, οφείλουν οι σταφιδοπαραγωγοί να κινηθούν από τώρα, καίτοι δε πολύ αμφιβάλλομεν αν θα ήταν διατεθειμένοι να αποτανθούν προς τους βουλευτάς και προς την… σεβαστήν διοίκησιν του ΑΣΟ. Λαμβάνομεν το θάρρος να τους φωνάξωμεν δυνατά πως πρέπει να επιδιώξουν τα δικαιώματά των και να τον εξαναγκάσουν τον πανίσχυρον αυτόν Μινώταυρον, που λέγεται και ακούει εις το όνομα ΑΣΟ, να παραλάβη χλωράν σταφίδα, διότι τέλος πάντων επιτυγχάνοντας το ελάχιστον αυτό μικροζητηματάκι μέσα στο όλο σταφιδικό ζήτημα, επιτυγχάνουν τέλος πάντων κάτι, που αν είχον την καλήν τύχην εξ αυτού ν’ αντιληφθούν την δύναμίν των και να υποστηρίξουν ομαδικώς τα δικαιώματά των ως τάξις, που διατρέφει όλας τας άλλας, ασφαλώς θα εκαλλιτέρευεν η τραγική των σημερινή θέσις, θα εξεδιώκοντο δε κακήν κακώς οι διάφοροι επιτήδειοι και σκοτεινοί τύποι που απομυζούν τον ιδρώτα τους, αλλά επειδή αυτό είναι πολύ απίθανον να το κάμουν οι αγρόται, τους παροτρύνομεν τουλάχιστον να συγκατατεθούν προς το παρόν να επιδιώξουν την παραλαβή χλωράς» (1288).
Παράλληλα όμως με τα προβλήματα της χλωρής σταφίδας υπάρχει και το πρόβλημα των μικρών αμβύκων για την απόσταξη. Κάτω από την πίεση εμπόρων και βιομηχάνων, το συνέδριο προτείνει την κατάργηση των μικρών αμβύκων: «Εν συνεχεία διεξήχθη μακρά συζήτησις επί της λειτουργίας των αμβύκων. Κατά την συζήτησιν διεπιστώθη ότι οι μικροί άμβυκες είναι λίαν επιζήμιοι εις την παραγωγήν δι’ ό και απεφασίσθη όπως ζητηθή η κατάργησις των μικρών αμβύκων και λειτουργούν οι μεγάλοι τοιούτοι» (1289).
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι μικροί άμβυκες καταργήθηκαν την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις καταστράφηκαν από τη χωροφυλακή στα σημεία που είχαν εγκατασταθεί για να μην μπορούν να λειτουργήσουν.
(1285) “Σημαία” 13/2/1936
(1286) “Σημαία” 15/2/1936
(1287) “Σημαία” 13/2/1936
(1288) “Θάρρος” 16/2/1936
(1289) “Θάρρος” 11/2/1936
