Σήμερα το πρόβλημα δεν είναι, ποιά υπήρξε η πρώτη απελευθερωθείσα πόλη κατά την Επανάσταση του 1821, αλλά αν αυτή η Επανάσταση έχει ολοκληρωθεί ή όχι, αν δηλαδή τα οράματα και οι επιδιώξεις των αγωνιστών του 1821 έγιναν ή πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα. Κανείς νέος σήμερα δεν προβληματίζεται για το ποιά πόλη ή χωριό κατέχει τα πρωτεία του Αγώνα του 1821, αλλά αν αυτός ο Αγώνας νοηματοδοτεί τη ζωή του και του δίνει ελπίδα τώρα και στο μέλλον. Τα οράματα των Αγωνιστών είχαν ως κινητοποιό δύναμη την ενότητα και σκοπό την ελεύθερη βιοτή. Σύσσωμο το Ελληνικό Γένος ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των Τούρκων από τον Φεβρουάριο του 1821.
Σήμερα, αν στο νότιο ελληνικό χώρο, ξεκίνησε η Επανάσταση στην Αρεόπολη (Τσίμοβα), στην Καρδαμύλη, στις Κιτριές σε όλη την Μάνη δηλαδή, στην Καλαμάτα ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Πελοπόννησου τον Μάρτη του 1821, δεν έχει σημαντική απήχηση στον λαό, γιατί με την πολυδιάσπαση των εκδηλώσεων εορτασμού, αυτής της ενάρξεως, χάνεται το βαθύτερο νόημα της. Δεν φανερώνεται κανένα ενωτικό μήνυμα με τον μη κοινό εορτασμό, σε γεωγραφικές περιοχές όπου αποτελούν ενιαίο και αδιάσπαστο χώρο π.χ. στην Μάνη και Καλαμάτα.
Το πρόβλημα πλέον είναι, ότι η διατήρηση αυτής της πολυδιάσπασης του εορτασμού της Επανάστασης του 1821 σε τοπικό επίπεδο και η πολυθεαματική (ενίοτε και κιτς) παρουσίαση αυτής της ιστορικής πραγματικότητας δίνει εύκολα τη δυνατότητα στους απομυθευτές της ελληνικής ιστορίας να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και να ζητούν την κατάργηση όχι μόνο των αναπαραστάσεων, αλλά και αυτής της αναμνήσεως των αληθινών γεγονότων, τα οποία μελετημένα ορθώς προάγουν την ιστορική μνήμη ως οδηγό για το μέλλον της κοινωνίας.
Τον τελευταίο καιρό εκδηλώσεις για την έναρξη του Αγώνα επαναλαμβάνονται σε διάφορες στην Μεσσηνία τοποθεσίες, χωριά, χωριουδάκια, μοναστήρια, με δοξολογίες, αναπαραστάσεις, χορούς, στις οποίες συμβαίνουν διάφορα όπως μεταφορά μπαρουτιού των αγωνιστών ανά τας οδούς της Καλαμάτας, τοποθέτηση των ψεύτικων κουμπουριών των ηθοποιών αγωνιστών πάνω στο ιερό Ευαγγέλιο κατά την τέλεση του εσπερινού, κληρικούς της ορθοδόξου Εκκλησίας πάνω στο άλογο «πιθηκίζοντες» τον Παπαφλέσσα, μεταφορά δάδας από διαλελυμένη Ιερά Μονή, δίκην αθλητών ολυμπιακών αγωνισμάτων και ότι μπορεί να σκεφτεί και να πράξει κάθε φορέας, σύλλογος, ή ομάδα αρκεί να δείξει ότι υπάρχει και να ικανοποιήσει το φιλοθέαμον κοινόν.
Το πρώτο αποτέλεσμα όλων αυτών των διασπαστικών εκδηλώσεων είναι να έρχεται σε δεύτερη θέση και να μειώνεται στην συνείδηση του κόσμου, αλλά κυρίως των νέων, το μεγάλο ιστορικό γεγονός της ενότητας των Μανιατών και Μεσσηνίων αγωνιστών όπως δηλώνεται στην Προκήρυξη προς την Ευρώπη.
Αυτό που σήμερα συνεχίζεται, με τις διασπασμένες εκδηλώσεις στην Μεσσηνία διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα και συνεχίζει να διδάσκει μια ψεύτικη εικόνα στους νέους για την Ελληνική εποποιΐα του 1821.
Κατά τον αρχή του απελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1821, στην Μεσσηνία και στην Μάνη οι Αγωνιστές ήταν ενωμένοι. Αυτό που σήμερα τους οφείλουμε, ως δείγμα ευγνωμοσύνης, είναι ο ενιαίος εορτασμός της ενάρξεως του Αγώνα από την Αρεόπολη μέχρι την Κυπαρισσία σε όλη την Μάνη και σε όλη την Μεσσηνία, για να ολοκληρωθεί έστω και κατ’ ελάχιστο το όραμα των προγόνων μας Αγωνιστών του 1821.
