Η Ζωή με το Θάνατο συγκρούονται για την κυριαρχία του πνεύματος και της σάρκας. Ο Ερωτας προτείνει μπράντεφερ ανάμεσα στους δυο και η μάχη διεξάγεται με πάθος απερίγραπτο. Εκείνη εκλιπαρεί για λίγα λεπτά ανάσας παραπάνω, εκείνος τη σαρκάζει για το θράσος της να τον αντιμετωπίσει κατάματα. Το ρίσκο αναμενόμενο και το παιχνίδι αρχίζει.

Ολα κρίνονται πλέον στα ερωτήματα και τις απαντήσεις που θέτει και δίνει η κάθε πλευρά. Το φλερτ μεταξύ τους αναμενόμενο, οδηγεί όμως σε εξελίξεις απρόσμενες. Ο Θάνατος τρομοκρατείται μπροστά στον ερωτισμό της Ζωής για λίγη παραπάνω περιπέτεια και προς στιγμή υπαναχωρεί. Ο πόθος και των δυο έκδηλος στα μάτια τους, υποχρεώνει τον Χρόνο που τους παρατηρεί αμίλητος να τους υπενθυμίσει ποιος είναι ο ρυθμιστής του παιχνιδιού. Αυτός ορίζει τη διάρκεια, υποδαυλίζει τα συναισθήματα, ανατρέπει τα δεδομένα. Μ’ έναν του χορό, χαράζει τον κύκλο που οι δυο τους μπορούν να κινηθούν εντός του. Είναι τα όρια του χώρου τους. Με μια πυξίδα, τους ορίζει τη διάρκεια. Είναι τα όρια του θράσους τους.

Η αίσθηση της κτητικότητας ξεπερνά τις προσδοκίες όλων. «Πάρε με, αλλά ζήσε λίγο ακόμα μαζί μου» κραυγάζει η Ζωή. «Κι αν σ’ ερωτευτώ;» την απομακρύνει εκείνος τρομοκρατημένος. Τελικά η συμφωνία επικυρώνεται και συνάμα καταστρατηγείται. Τα «ναι» και τα «όχι» εναλλάσσονται συνεχώς ενώ η χορευτική φιγούρα του Χρόνου μέσα από έναν συμπαντικό χορό προαναγγέλλει την αέναη επιστροφή απ’ τη ζωή στο θάνατο κι απ΄ το θάνατο στη ζωή. Η Ζωή γυναίκα και ο Θάνατος άνδρας, δίνουν μια παράταση ολίγων λεπτών για να αποχαιρετιστούν κι όταν εκείνη τον ρωτά: «Μ’ αγάπησες έστω για λίγο;» εκείνος της απαντά: «Ναι δεν το κρύβω … σ’ αγάπησα, αλλά ο χρόνος τελειώνει Ζωή. Πρέπει να φύγεις».

Η ερωτική σύγκρουση με το πάθος να βρίσκεται στο κέντρο της έκρηξης ενός ηφαιστείου, καταλήγει σε μια εντεινόμενη οργή, με τον πρωταγωνιστή Χρόνο να σαρκάζει τη ματαιοδοξία της σάρκας και της ψυχής. Εγώ υπάρχω! Εσείς απλώς είσαστε το απόλυτο τίποτα! Κι όταν ο χορός του τελειώνει, ο ίδιος συνειδητοποιεί πως είναι απελπιστικά μόνος, δίχως ενδιαφέρον και πως η Ζωή με το Θάνατο τού είναι τόσο απαραίτητοι! Απλώς… για τη δική του ύπαρξη…

Το «Αιώνιο Ζευγάρι» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, ανεβαίνει στη θεατρική σκηνή «Αντεργκράουντ», σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζουριδάκη. Ενα ανατρεπτικό θεατρικό έργο, μια παράσταση διελκυστίνδα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το ένστικτο και τη λογική, το φόβο και το ρίσκο. Η χορογραφία – κινησιολογία είναι του Αντώνη Λιβερόπουλου, η μουσική του Φίλιππου Περιστέρη, τα σκηνικά της Ελένης Νανοπούλου. Τα κοστούμια της Μάγδας Καλορίτη, οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη, βοηθός σκηνοθέτη ήταν η Ελένη Πλέσσα. Φωτογραφίες έβγαλε η Ινα Ακριβού. Παίζουν οι: Αντώνης Λιβερόπουλος, Ειρήνη Παπαδημητρίου, Τάσος Ράπτης.