Είναι ιδιαίτερα γνωστός από τον ρόλο του Βαγγέλη Χαμπέα στην τηλεοπτική σειρά "Το σόι σου", που τον έκανε αγαπητό στο κοινό. Το έργο του χαρακτηρίζεται από δημιουργικότητα και σύνδεση με τις ρίζες του, καθώς πάντα προσπαθεί να προβάλει την καταγωγή του και να συνεισφέρει στον τόπο του. Αφορμή για τη συνέντευξη αποτελεί η υποψηφιότητά του για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Τι σας ώθησε να διεκδικήσετε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.;

Αισθάνομαι βαθιά συνδεδεμένος με τη Μεσσηνία, τον τόπο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, και ιδιαίτερα με την Καλαμάτα, όπου τελείωσα το Γυμνάσιο. Ο ομφάλιος λώρος με τον τόπο καταγωγής μου παραμένει άρρηκτος και αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα. Παρότι η επαγγελματική μου πορεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση βρίσκεται στην καλύτερη φάση της, με σταθερή εργασία και δημιουργικότητα, η επιθυμία μου να προσφέρω στον τόπο μου παραμένει ισχυρή. Θέλω να συμβάλω με τον τρόπο μου ώστε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. να εξελιχθεί σε κάτι μεγάλο και όμορφο.

Πιστεύετε ότι η προσωπική σας αναγνωρισιμότητα μπορεί να συμβάλει στην αναγέννηση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.; Πώς σκοπεύετε να αξιοποιήσετε αυτή την αναγνωρισιμότητα για να προσελκύσετε κοινό;

Δεν θεωρώ ότι μόνο η προσωπική μου αναγνωρισιμότητα μπορεί να συμβάλει στην αναγέννηση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., αλλά αναγνωρίζω ότι κάθε είδους αναγνωρισιμότητα μπορεί να είναι ωφέλιμη. Η δική μου αναγνωρισιμότητα έχει χτιστεί μέσα από τους ρόλους που έχω υποδυθεί, όπως αυτόν του Βαγγέλη Χαμπέα στη σειρά «Το σόι», όπου ο χαρακτήρας μου ήταν Καλαματιανός. Ο κόσμος με γνωρίζει, με στηρίζει και με εμπιστεύεται, και αυτό σκοπεύω να το αξιοποιήσω πλήρως, όπως έχω ήδη προτείνει στην αίτησή μου.

Θα φέρουμε το θέατρο κοντά στον κόσμο με πρωτοβουλίες που θα μας επιτρέψουν να προσεγγίσουμε το κοινό άμεσα. Με τους συνεργάτες μου, ηθοποιούς και καλλιτέχνες, θα γυρίσουμε την πόλη και την περιφέρεια, όλο τον χρόνο, με παραστάσεις, μονολόγους, απαγγελίες ποιημάτων και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα. Θα επισκεφθούμε καφέ, παραλίες και ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα χωριά, προσκαλώντας τον κόσμο να γνωρίσει το θέατρο και τα οφέλη του.

Η αναγνωρισιμότητά μου δεν περιορίζεται μόνο στους ρόλους στην τηλεόραση αλλά επεκτείνεται και στον κινηματογράφο, όπως με την ταινία του Οικονομίδη «Το μικρό ψάρι», που η σκηνή με το «πετσόκομμα» έγινε viral. Έχω ένα κοινό που αποτελείται από διαφορετικές ηλικίες και ομάδες, από τα νεότερα άτομα μέχρι τους μεγαλύτερους, και αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσω ευρύτερα τον κόσμο και να τον εμπνεύσω να συμβάλει στην αναγέννηση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.

H αίγλη του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. έχει μειωθεί με τα χρόνια. Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι κύριοι λόγοι για αυτήν την πτώση και τι πρέπει να αλλάξει για να αναστραφεί αυτή η τάση;

Δεν είναι εύκολο να πούμε ποιος «φταίει». Η λέξη «φταίει» είναι δύσκολη και ίσως δεν είναι η σωστή εδώ. Θέλω να διευκρινίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Σέβομαι απεριόριστα την ποικιλία των ερασιτεχνικών θιάσων που υπάρχουν στην πόλη μας. Αυτή η πληθώρα δείχνει την αγάπη του κόσμου για το θέατρο. Ωστόσο, όταν οι ερασιτεχνικές παραστάσεις λειτουργούν σε επαγγελματικά πρότυπα με εισιτήριο, ενώ οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται, δημιουργείται μια άνιση κατάσταση. Ένα ερασιτεχνικό θέατρο μπορεί να ανεβάσει μια παράσταση με 15-20 ηθοποιούς, κάτι που ούτε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. ούτε το Εθνικό Θέατρο μπορούν να κάνουν λόγω των αμοιβών των ηθοποιών και άλλων πρακτικών δυσκολιών.

Αυτή η κατάσταση χρειάζεται ισορροπία. Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. και ο Δήμος οφείλουν να στηρίζουν το ερασιτεχνικό θέατρο, ίσως προσφέροντας τεχνικό εξοπλισμό, βεστιάριο και ρούχα για μεμονωμένες παραστάσεις. Ομως, όταν οι παραστάσεις διαρκούν για μεγάλο διάστημα και οι ηθοποιοί δεν πληρώνονται, δημιουργείται μια σύγκρουση που πρέπει να λυθεί.

Δεν ευθύνονται οι καλλιτέχνες που έχουν περάσει από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. -γιατί έχουν έχουν περάσει από το ΔΗΠΕΘΕ μεγάλοι καλλιτέχνες- και έχουν προσφέρει πολλά πράγματα στην πόλη μας και αξίζουν σεβασμό. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στο πλήθος των ερασιτεχνικών θιάσων που λειτουργούν επαγγελματικά και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., που συχνά φαίνεται να μένει μόνο του.

Ποιες συγκεκριμένες δράσεις θα μπορούσαν να υλοποιηθούν για την προώθηση του θεάτρου στην ευρύτερη περιοχή;

Πρώτος στόχος είναι να φέρουμε τον κόσμο ξανά σε επαφή με το θέατρο, καθώς πολλοί έχουν ξεχάσει την ύπαρξή του στην πόλη.

Οπως ανέφερα και προηγουμένως, αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητά μου, θα επισκεφτούμε όλους τους χώρους, προκειμένου να ενημερώσουμε το κοινό ότι το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. είναι ενεργό και διαθέτει ποιοτικές παραστάσεις. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο βήμα είναι να ανεβάσουμε έργα αναγνωρίσιμα από την ευρύτερη μάζα του κοινού, ώστε να γίνουν προσιτά και ελκυστικά.

Έχω πολλές ιδέες, όπως το δικό μου έργο «Όταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ συνάντησαν το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη», μια πρωτότυπη προσέγγιση στον ύμνο της αγάπης, η οποία απευθύνεται κυρίως σε φοιτητές και θεατρόφιλους.

Μαζί με τους συνεργάτες μου, σκεφτόμαστε και πιο ευέλικτους τρόπους προσέγγισης, όπως υπαίθριες παραστάσεις τύπου «Κομέντια ντελ άρτε» στις πλατείες και στους δρόμους, ή μικρά θεατρικά δρώμενα σε καθημερινούς χώρους. Για παράδειγμα, μπορούμε να παρουσιάσουμε το έργο «Τάβλι» του Δ. Κεχαΐδη, το οποίο απαιτεί μόνο δύο ηθοποιούς και λίγα σκηνικά, σε καφενεία και άλλα απρόσμενα μέρη. Με αυτές τις δράσεις, θα κάνουμε το θέατρο ζωντανό, προσιτό και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των πολιτών.

Υπάρχουν συγκεκριμένες συνεργασίες, με ανθρώπους του θεάτρου, που θεωρείτε ότι θα συμβάλουν στην επιτυχία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.; Πώς σκοπεύετε να τις προωθήσετε;

Κατ' αρχάς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. δημιουργήθηκαν από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη και στη συνέχεια αναπτύχθηκαν από καλλιτεχνικούς διευθυντές που είχαν ως στόχο να στηρίξουν και να προωθήσουν τη νέα γενιά καλλιτεχνών. Υπάρχουν πολλά νέα ταλέντα που χρειάζονται στήριξη και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. μπορεί να αποτελέσει τη βάση για αυτή την υποστήριξη.

Ωστόσο, για να λειτουργήσει αποτελεσματικά, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. πρέπει να βρει την ισορροπία μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Αυτό ενδέχεται να απαιτεί νομικές προσαρμογές, τις οποίες δεν γνωρίζω λεπτομερώς, καθώς δεν είμαι νομικός. Πάντως, πρέπει να ισορροπήσει αυτή η κατάσταση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Προτείνω το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. να λειτουργεί με τη λογική που ακολουθεί το ιδιωτικό θέατρο. Για παράδειγμα, αν εγκριθεί η θέση μου, μπορώ να προτείνω συνεργασίες με σημαντικούς παραγωγούς όπως ο Τάγαρης, ή οι Ρέππας και Παπαθανασίου, ή ο Αλέξανδρος Ρήγας και ο Αποστόλου, για να γράψουν έργα κατόπιν παραγγελίας του Δήμου και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ετσι, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια παγκόσμια πρώτη με μεγάλη απήχηση.

Ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να προωθήσουμε και νέα ταλέντα. Τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη από ευκαιρίες και υποστήριξη,

Ως καλλιτέχνης με έντονη παρουσία στο χώρο του θεάτρου και της τέχνης, πώς βλέπετε την προοπτική ενός Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος; Πιστεύετε ότι η αναβίωση του αρχαίου δράματος μπορεί να δώσει νέα πνοή στον πολιτισμό και την τοπική κοινωνία;

Αυτό είναι και η πρότασή μου. Θεωρώ πως η μοντέρνα προσέγγιση είναι καλή, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιο σύγχρονο και το πιο κλασικό είναι αυτό που μένει στην ιστορία, είτε πρόκειται για θέατρο, ζωγραφική, τζαζ, μουσική ή οποιονδήποτε άλλο τομέα. Το κλασικό είναι αυτό που αντέχει στον χρόνο. Σέβομαι τον μεταμοντερνισμό, αλλά πολλές φορές η προσπάθεια κάποιων σκηνοθετών και καλλιτεχνών να δημιουργήσουν κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο καταλήγει σε αδυναμία αντί για καινοτομία. Δεν θέλω να αναφέρω παραδείγματα, αλλά έχω δει άθλιες παραστάσεις που προέρχονται από αυτή την έλλειψη κατεύθυνσης. Επομένως, το κλασικό είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο σταθερή αξία. Με αυτή την έννοια, προτείνω τη δημιουργία ενός Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικού Αρχαίου Δράματος. Βάζω τη λέξη «κλασικού» σε εισαγωγικά για να εντοπίσω την ιδιαιτερότητα του σεβασμού προς τον ποιητή. Αυτός ήταν ο στόχος του, και εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα: Ποιος θα κρίνει τι είναι κλασικό; Ποιος θα διαφοροποιηθεί από τη ρότα του κλασικού και θα προχωρήσει παρακάτω; Τουλάχιστον η μετάφραση πρέπει να είναι στη νέα ελληνική, να σεβόμαστε τον ποιητή και να μην προχωρούμε σε αυθαίρετες προσαρμογές.

Είμαι από την Αρχαία Μεσσήνη, και θα ήταν ωραίο να πραγματοποιηθεί και εκεί, όχι επειδή κατάγομαι από την περιοχή, αλλά γιατί έχει τη δική της αξία. Αυτό είναι απόφαση του δημάρχου και μπορεί να γίνει. Το όραμά μου ήταν να εγκαινιαστεί το ανοιχτό θέατρο του χρόνου, αλλά τελικά θα εγκαινιαστεί τώρα. Εν πάση περιπτώσει, θα ήταν υπέροχο να ανοίξει του χρόνου με μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας, με έναν κλασικό τρόπο.

Αν αναλάβετε τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, ποια από όλες τις προτάσεις σας θα θέλατε να πραγματοποιήσετε πρώτη;

Το πιο σημαντικό για μένα είναι να μπει ο κόσμος στο θέατρο. Αυτό  δεν είναι θέμα των προηγούμενων διοικήσεων, αλλά της σχέσης που έχει διαμορφωθεί με το ερασιτεχνικό θέατρο, που έχει τη δική του ιστορία. Δυστυχώς, η λέξη "ταμείο" ήταν και παραμένει άγνωστη για πολλούς από τους υπεύθυνους του θεάτρου διαχρονικά.

Η προσέγγισή μου βασίζεται στον θεμελιώδη νόμο της φύσης: «παίρνω - δίνω». Αυτή η αρχή διέπει τα πάντα στη ζωή μας, είτε αφορά τον έρωτα είτε τις καθημερινές συναλλαγές μας. Όταν αυτή η ισορροπία διαταραχθεί, καταρρέει κάθε πτυχή της ζωής μας, μαζί και η λογική που τη στηρίζει.

Με αυτό το σκεπτικό, η λέξη «ταμείο» αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Ο Δήμος και το κράτος οφείλουν να προσφέρουν πολιτισμό στους πολίτες, ειδικά στις ευπαθείς ομάδες, αλλά και το κοινό πρέπει να συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Ακόμη και ένα συμβολικό ποσό, έστω ένα ευρώ που μπορεί να δαπανηθεί σε ένα σουβλάκι ή μια μπύρα, είναι μια κίνηση που δείχνει σεβασμό προς την προσπάθεια και τον ιδρώτα των καλλιτεχνών.

Η ισορροπία «παίρνω - δίνω» είναι απαραίτητη και αν αυτή η σχέση διαρραγεί, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. δεν θα μπορέσει ποτέ να προχωρήσει. Για μένα, αυτή είναι μια αδιαπραγμάτευτη αρχή και η βάση κάθε μελλοντικής μας δράσης.

Αν δεν σας έχουμε εδώ το χειμώνα, πού θα σας βρούμε; Στο θέατρο, στην τηλεόραση;

Εχω ξεκινήσει πρόβες για το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", μια παιδική παράσταση στο θέατρο «Ακροπόλ». Από το 2019 συμμετέχω στο «Ακροπόλ» σε παιδικές παραστάσεις υψηλού επιπέδου, και το λέω με πλήρη αυτογνωσία. Είναι παραστάσεις που απευθύνονται και σε ενήλικες. Αυτό έχει να κάνει και με την αναγνωρισιμότητα που ανέφερα. Η παραγωγή με "πουλάει", σε εισαγωγικά, επειδή είμαι ευρύτερα γνωστός στα μικρά παιδιά από τη συμμετοχή μου στο "Το σόι μου" και το "Πετσόκομμα". Θα είμαι επίσης στην "Παραλία" στην ΕΡΤ, και στο ΕRΤFLIX για άλλα οκτώ επεισόδια στην "Ερημη χώρα". Επιπλέον, έχω έναν μικρό ρόλο σε μια καινούργια ταινία του Καζαντζίδη, με τίτλο "Υπάρχω", όπου πρωταγωνιστεί ο Χρήστος Μάστορας.