- Πώς έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;
«Το έργο μου το πρότεινε ένας πολύ καλός μου φίλος και σπουδαίος σκηνοθέτης της Σερβίας ο Nebojsa Bradic που είχε διατελέσει και υπουργός Πολιτισμού της Σερβίας και παλιότερα με είχε σκηνοθετήσει στο ‘Γυάλινο κόσμο’. Επειδή στη Σερβία κάνουν ρεπερτόριο τριάντα περίπου έργων τον χρόνο, τον συμβουλεύομαι κατά καιρούς κι έτσι μου πρότεινε αυτό το έργο. Είναι ένα έργο απόλυτα ανθρωπιστικό, αυτή είναι η έκφραση που του ταιριάζει».
- Κι έχει προηγηθεί με τεράστια επιτυχία για χρόνια και το «Γάλα». Είναι κάτι ανάλογο;
«Εχουν αρκετές ομοιότητες θα έλεγα, από την άποψη του κοινού νοήματος, δηλαδή του αντιρατσιστικού. Κι όταν λέμε ρατσισμός εννοούμε με την ευρύτερη έννοια, κάθε μορφής αποκλεισμού κοινωνικών ομάδων από κάποιες άλλες. Ενα έργο που μιλάει για την αποδοχή του διαφορετικού, του κάθε συνανθρώπου μας, όποια θρησκεία κι αν πιστεύει, όποιο χρώμα και να έχει. Είναι άνθρωπος και πρέπει να τον αποδεχόμαστε όχι μόνο με την έννοια του χριστιανισμού, αλλά γενικότερα».
- Ο ρόλος σας στην παράσταση ακροβατεί μεταξύ διαφορετικών και αντίθετων συναισθημάτων;
«Ναι και τον αγαπώ ιδιαίτερα, ίσως είναι κι ο πιο αγαπημένος μου… Αν και κάθε φορά αγαπώ τον ρόλο κι αυτό είναι άλλωστε το ωραίο. Είναι όπως κάθε φορά που ερωτευόμαστε και νομίζουμε ότι αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μας. Ετσι είμαι τώρα κι εγώ μ’ αυτόν τον ρόλο, γιατί είναι ένας ρόλος που προσφέρει ακριβώς αυτό που μ’ αρέσει εμένα στο θέατρο: Την ακροβασία μεταξύ του δραματικού και του κωμικού, του τρυφερού και του αστείου, του γλυκού και του πικρού. Συνεχώς το γέλιο συναντιέται με το δάκρυ».
- Η Ρόζα είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να εξιλεωθεί για το παρελθόν της;
«Καθόλου. Δεν αισθάνεται ως μια γυναίκα που έχει κάνει κάτι κακό. Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος όπως της λέει στο έργο και ο μικρός, που κάνει το καλό γιατί το θεωρεί φυσικό ότι αυτό πρέπει να κάνει. Οι άλλοι είναι που θα έπρεπε να της ζητήσουν συγγνώμη γιατί αυτή η γυναίκα έχει προδοθεί απ’ τον άντρα της. Εκείνος την έχει καταδώσει στους ναζί ότι είναι Εβραία και αυτός ήταν και ο προαγωγός της».
- Ο τίτλος του έργου, είναι και το μήνυμά του;
«Είναι αυτό που λέει η Ρόζα στον μικρό Αραβα, ο οποίος είναι ένα πεντάρφανο παιδί, δεν έχει τίποτα και κανέναν και τον μεγαλώνει η Ρόζα. Το μόνο που έχει όμως είναι ότι έχει τη ζωή μπροστά του, είναι νέος κι έχει την ευκαιρία να παλέψει για την ζωή του. Είναι ένα έργο που θα πρέπει να το δουν κυρίως οι έφηβοι, οι νέοι άνθρωποι γιατί αυτοί έχουν ανοιχτή την ζωή μπροστά τους. Φέρνω μάλιστα ως παράδειγμα το παιδί που παίζει το ρόλο του Μόμου στο έργο, τον Ιμπραήμ που είναι Αραβας ο ίδιος και πριν από μερικούς μήνες δεν φανταζόταν καν ότι θα βρεθεί στο θέατρο και θα παίζει, ότι θα ταξιδεύει σε πόλεις της Ελλάδας τώρα που κάνουμε περιοδείες, ότι θα έχει αυτή την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου. Δεν φανταζόταν καν ότι έχει τη δυνατότητα να είναι ένας καλός ηθοποιός. Αρα σε κάθε άνθρωπο, και πόσο μάλλον σε έναν νέο, υπάρχουν δυνάμεις μέσα του που δεν τις υποπτεύεται. Εχει κι άλλα νοήματα βέβαια το έργο, όπως η ανεξιθρησκία, ο αντιρατσισμός γιατί είναι φρικαλέο να αναβιώνει στις μέρες μας τόσο έντονα. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν έχουν μνήμη, αν και δεν είναι πολλά τα χρόνια που αυτή η ιδεολογία κατέσφαζε τον πλανήτη και τώρα υπάρχουν ξανά άνθρωποι που βγαίνουν και χαιρετούν αυτή την ιδεολογία».
- Τι φταίει; Η κοντή μνήμη, η ελλειμματική παιδεία;
«Είναι ένας συνδυασμός όλων. Κανείς δεν φρόντισε για την παιδεία, στην οποία εμπεριέχεται η ιστορική μνήμη και τα παιδιά δυστυχώς δεν ξέρουν για τα ολοκαυτώματα, για τα στρατόπεδα, για τις φρικαλεότητες. Πολύ εύκολα λοιπόν μπορούν να παρασυρθούν από τα όσα ακούνε απ’ τους εκπροσώπους αυτής της ιδεολογίας, ότι θα υπάρξει ισότητα, δικαιοσύνη, ότι θα παταχθεί το κακό. Οι νέοι εντυπωσιάζονται και από την δύναμη που δείχνουν οι τύποι αυτοί, με τα σύμβολα, τους χαιρετισμούς κι όλα αυτά. Κι αφού δεν ξέρουν ότι πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει μια απίστευτη φρίκη, πηγαίνουν προς τα εκεί. Επιπλέον η τεράστια οικονομική κρίση της εποχής μας είναι ανάλογη με τις οικονομικές συνθήκες της περιόδου του μεσοπολέμου που αναπτύχθηκε αυτή η ιδεολογία. Βλέπετε όταν οι άνθρωποι δοκιμάζονται, κάπου θέλουν να πιστέψουν, από κάπου θέλουν να αρπαχτούν».
ΤΟ ΕΡΓΟ
Το έργο είναι η ιστορία μίας ηλικιωμένης γυναίκας της μαντάμ Ρόζας (η Αννα Βαγενά σε ένα από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της), που μεγαλώνει ένα ορφανό παιδί (Ιμπραήμ Χασάν), που της το έχουν εγκαταλείψει οι γονείς του. Ενα καταπληκτικό ντουέτο, ένα από τα καλύτερα θεατρικά ζευγάρια που είδαμε ποτέ στο θέατρο. Στην παράσταση παρακολουθούμε την ιστορία αυτών των δύο μοναχικών πλασμάτων που ζουν ο ένας μόνο για τον άλλο. Μια αγάπη δίχως όρια. Μια σχέση απέραντης στοργής και αφοσίωσης. Μια παράσταση όπου το κωμικό εναλλάσσεται με το δραματικό και το δάκρυ κυλά δίπλα στο χαμόγελο. Η παράσταση βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ρομάν Γκαρί, με τίτλο ''Η ζωή μπροστά σου'' που το έγραψε με το ψευδώνυμο Εμίλ Αζά και απέσπασε το βραβείο Goncourt το 1975. Το 1977 έγινε ταινία με τίτλο “Μαντάμ Ρόζα” με πρωταγωνίστρια τη Simone Signoret και κέρδισε Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και η Simone Signoret το βραβείο Cesar. Στη συνέχεια διασκευάστηκε για το θέατρο από τον Ξαβιέ Ζαγιάρ (Xavier Jaillard) και παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει.
Τη σκηνοθεσία έχει κάνει η Αννα Βαγενά, τη μετάφραση η Ελένη Χριστοδούλου, την επεξεργασία κειμένου ο Βασίλης Κατσικονούρης και τους φωτισμούς η Μελίνα Μάσχα.
ΔΙΑΝΟΜΗ
Μαντάμ Ρόζα: Αννα Βαγενά, Μόμο: Ιμπραήμ Χασάν, γιατρός: Κώστας Λάσκος, πατέρας: Χρήστος Ροδάμης.
Τιμές εισιτηρίων: Απογευματινή στις 6 μ.μ. γενική είσοδος 12 ευρώ. Βραδινή στις 9 μ.μ. είσοδος 15 ευρώ και μειωμένο 12 ευρώ (Μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι άνω των 65ετών, άνεργοι, πολύτεκνοι). Ισχύουν εισιτήρια ΟΓΑ.
Προπώληση εισιτηρίων στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, Αριστομένους 33, τηλ.: 27210 87902 .
