Σε σημερινό άρθρο του στο BloombergView, o αρθρογράφος του πρακτορείου ειδήσεων Mark Buchanan επιχειρεί να δώσει απάντηση στο εξής δύσκολο και συναρπαστικό ερώτημα: τι παιχνίδι παίζουν τελικά η Ελλάδα και οι δανειστές της;
Όπως επισημαίνει το δημοσίευμα, η προθυμία της Ελλάδας και των πιστωτών της να φέρνουν συνεχώς την Ευρωζώνη στο χείλος της καταστροφής έχει προβληματίσει τους θεωρητικούς της οικονομίας ανά την υφήλιο, οι οποίοι προσπαθούν να αποκρυπτογραφήσουν τις προθέσεις τις κάθε πλευράς.
«Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται σαν το κλασικό παιχνίδι του δειλού, στο οποίο κάθε πλευρά προσπαθεί να δείξει αποφασισμένη για να κάνει την άλλη να υποχωρήσει. Οι πιστωτές, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επιμένουν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν περισσότερη ανακούφιση χρέους ούτε και να χαλαρώσουν περαιτέρω τις απαιτήσεις τους αναφορικά με τη λιτότητα. Η Ελλάδα πιέζει για περισσότερα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα διστάσει να δηλώσει χρεοκοπία, προκαλώντας πιθανώς τη διάλυση της νομισματικής ένωσης, εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά της», σημειώνει ο αρθρογράφος, παρουσιάζοντας μία θεωρία για τις προθέσεις των εμπλεκομένων στις διαπραγματεύσεις.
Σύμφωνα με μία άλλη θεωρία που παρουσίασε τον περασμένο Φεβρουάριο ο αρθρογράφος του Bloomberg, Justin Fox, η στάση των δύο πλευρών μπορεί να οφείλεται στο «δίλημμα του κρατούμενου». Και οι δύο πλευρές θα ευνοούνταν εάν συνεργάζονταν, ωστόσο η δυσπιστία τους αποτρέπει από το να το κάνουν. Κατά συνέπεια, οι πιστωτές συνεχίζουν να απαιτούν όρους που είναι πολύ επαχθείς για να τους δεχθεί η Ελλάδα και η Ελλάδα συνεχίζει την πορεία προς μια άτακτη χρεοκοπία που θα κοστίσει αρκετά στους πιστωτές. Ωστόσο, όπως επισημαίνει το δημοσίευμα, αυτή η ερμηνεία θα ήταν πιο πιθανό να ισχύει εάν τα δυνητικά κέρδη και οι ζημιές και για τους δύο παίκτες ήταν περίπου ισοδύναμα, κάτι που δεν ισχύει σε αυτήν την περίπτωση, λόγω του τεράστιου μειονεκτήματος της Ελλάδας.
Ίσως καλύτερη αναλογία παρέχει ένα άλλο κλασικό παιχνίδι – εκείνο του τελεσίγραφου, τονίζει ο Buchanan. Στο παιχνίδι, κάθε παίκτης λαμβάνει κάποια χρήματα, ας πούμε 100 δολάρια, αλλά μπορεί να τα κρατήσει μόνο πείθοντας τον άλλο παίκτη να αποδεχθεί μέρος του ποσού. Εάν τα δύο μέρη ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη μεγιστοποίηση της χρηματοοικονομικής τους ευημερίας, ο πρώτος παίκτης μπορεί θεωρητικά να προσφέρει μόλις 1 δολάριο. Εξάλλου, ακόμα κι αυτό το ποσό είναι καλύτερο από το τίποτα για τον δεύτερο παίκτη!
«Ωστόσο, όταν πραγματικοί άνθρωποι παίζουν το παιχνίδι, η εξέλιξη είναι διαφορετική. Ο δεύτερος παίκτης έχει την τάση να απορρίπτει προσφορές κάτω από 30 δολάρια, θεωρώντας τις προσβλητικές. Ως αποτέλεσμα, κανένας παίκτης δεν καταλήγει με χρήματα», σημειώνει ο δημοσιογράφος.
Μάλιστα, το συγκεκριμένο παιχνίδια λειτουργεί και με έναν άλλον τρόπο: ξυπνά βαθιά αισθήματα στους ανθρώπους, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε ψυχρές οικονομικές αριθμομηχανές. «Προκειμένου να το κατανοήσεις, πρέπει να λάβεις υπόψη την ανθρώπινη αντίληψη για το δίκαιο, τη δικαιοσύνη και την τιμή», επισημαίνει ο Buchanan, καταλήγοντας ότι αυτό το παιχνίδι δείχνει να αντανακλά καλύτερα τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη.
