Αυτά αναφέρονται στην Ιστορία, στο κεφάλαιο ψυχαγωγίας στρατευμένων, αλλά η επιτυχία του εγχειρήματος με την Αμερικανίδα σεξοβόμβα ήταν αμφίβολη. Ξέρετε γιατί; Διότι η Μέριλιν είχε ωραίο χαμόγελο, υπέροχο σώμα, αρκετό νάζι, αλλά καθόλου φωνή ή ταλέντο πάνω στη σκηνή.
Την ίδια εποχή, η φωνή που μεσουρανούσε στις ΗΠΑ, ανήκε στην σπουδαία μαύρη τραγουδίστρια της τζαζ Ελλα Φιτζέραλντ, που ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερη της Μονρόε, αλλά σε ταλέντο έτη φωτός μπροστά από την γόησσα. Με μία μικρή διαφορά: Ηταν άσχημη και με αρκετά κιλά, οπότε ήταν αδύνατο να επιλεγεί, και ας είχε τραγουδήσει καταπληκτικά με τον Λούις Αρμστρονγκ το "Σαμερτάιμ" του Τζορτζ Γκέρσουιν, ερμηνεία που αντέχει και συναρπάζει το παγκόσμιο κοινό της μουσικής ως τις μέρες μας. Η Ελλα διέθετε φωνή με ψυχή - η Μέριλιν απλά ψιθύριζε φάλτσα τις νότες σαν χαϊδεμένη γατούλα!
Θυμήθηκα αυτή την ιστορία που συνέβη πριν από μισό και πλέον αιώνα, με την ευκαιρία της εθνικής μας γιορτής για το "Οχι" και τον πόλεμο του ’40. Και ομολογώ πως αν και έχουν περάσει 76 χρόνια από τότε, η ελληνική καρδιά χτυπάει δυνατά ακούγοντας τα πατριωτικά τραγούδια της εποχής, από την Σοφία Βέμπο, κυρίως, που δίκαια κέρδισε τον τίτλο "τραγουδίστρια της νίκης". Η Βέμπο, υστερούσε βεβαίως σε εμφάνιση από την Μονρόε, όμως πλεονεκτούσε σε ψυχή. Γι’ αυτό και τα τραγούδια του Σουγιούλ, του Ριτσιάρδη, του Ραπίτη, του Γιαννίδη, του Τραϊφόρου και του Σακελλάριου που ερμήνευσε βγήκαν με απίστευτη δύναμη και μοναδική γενναιότητα.
Αλλά και αμέσως μετά την απελευθέρωση -το 1946- το καταπληκτικό "Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου" των Σουγιούλ – Τραϊφόρου, αποτέλεσε την επωδό, αυτή τη φορά όχι ως αντίσταση στον γελοίο Μουσολίνι ή τον παλαβιάρη Χίτλερ, αλλά του εμφύλιου που μάτωνε την πατρίδα πάνω στα βουνά.
Η Βέμπο είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη η μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια που έδωσε πάρα πολλά και κέρδισε ελάχιστα από την τέχνη της. Κι όταν στα γεράματά της από το παράθυρο του σπιτιού της στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας Πατησίων και Στουρνάρη έβλεπε τους στρατιωτικούς και τους αστυφύλακες να κυνηγούν και να χτυπάνε φοιτητές -τις ημέρες της κόλασης του Πολυτεχνείου- άνοιξε την πόρτα της και προστάτεψε όσους μπορούσε.
Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι γνωστά. Σύμφωνοι. Ποιος μας εμποδίζει όμως να τα μνημονεύουμε όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία; Αλλωστε, χάρη κάνω στους σύγχρονους θαυμαστές της Πάολας ή της Νανάς Χάρμα…
