Η εποχή δεν δείχνει να είναι κατάλληλη για εφημερίδα που θα προσπαθήσει να αντλήσει την δύναμή της από το αναγνωστικό κοινό. Σήμερα η "Ακρόπολις" έχει "ενταφιαστεί" με τον τελευταίο ηγέτης της. Το "Βήμα", καταρρέει, βρίσκεται εν αναμονή τοποθέτησης εκκαθαριστή από τις τράπεζες. Τα "Νέα" το ίδιο. Η "Ελευθεροτυπία" "έφυγε νωρίς". Το "Εθνος", από τις παραδοσιακές πανελλήνιας κυκλοφορίας εφημερίδες, περιμένει τα… ρούβλια του Ιβάν Σαββίδη (δηλαδή του άγνωστου Χ στον χώρο των μίντια) προκειμένου να διατηρηθεί στους πάγκους. Μόνο η "Καθημερινή" το άλλοτε δεξιό αλλά έντιμο φύλλο της οικογένειας Βλάχου εξακολουθεί να υπάρχει αξιοπρεπώς (αν και για λόγους που δεν γνωρίζει κανείς, ο Αλαφούζος δεν ενημερώνει συχνά για την κυκλοφορία. Από τις εφημερίδες "νέας γενιάς", το "Πρώτο Θέμα" έχει χάσει την λάμψη του μετά τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις σε βάρος των μεγαλομετόχων του, βρίσκεται μακράν των πωλήσεων που είχε τα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας του. Η "Real News" του Χατζηνικολάου (και του Κουρή…) είναι σταθεροποιημένη σε μια κυκλοφορία που δεν μπορεί να δώσει οικονομική ανάσα στον εκδότη της. Συνεπώς, τα χρέη προς τις τράπεζες αποτελούν την τροχοπέδη ανάπτυξης, κάτι που το γνωρίζουν τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι αναγνώστες (όσοι έχουν απομείνει τέλος πάντων, διότι οι περισσότεροι αποτελούν απλά αγοραστικό κοινό, που παίρνουν την εφημερίδα -κυρίως τις Κυριακές- προκειμένου να πάρουν μαζί ένα βιβλίο, ένα CD ή DVD, ένα περιοδικό ή και όλα μαζί, σε τιμή τεσσάρων ευρώ. Εννοείται ότι το κυριακάτικο πακέτο του "Θέματος" (λέμε τώρα) κοστίζει στον επιχειρηματία τουλάχιστον τα διπλά!
Μέσα σε αυτό το περίεργο και σίγουρα αβέβαιο καθεστώς για τις εφημερίδες, ο εφοπλιστής Μαρινάκης ετοιμάζεται -αν αληθεύουν οι φήμες που έχουν πλασαριστεί- να ρίξει στην αγορά μια "μεγάλη καθημερινή εφημερίδα", με πολυσέλιδες εκδόσεις, κυριακάτικο πακτωλό πληροφόρησης και ψυχαγωγίας αλλά με προσωπικό το οποίο αλίευσε από συγκροτήματα Τύπου που καταρρέουν. Είναι ή όχι ένα ζόρικο στοίχημα για τον χρηματοδότη; Φυσικά και είναι.
Διότι το να φτιάξεις μια εφημερίδα που είναι πολυέξοδη και έχει ελάχιστες ώρες μπροστά της προκειμένου να βγάλει το κόστος της (αν το βγάλει…), διαφέρει εντελώς από το να αγοράσεις μετοχές ενός ισχυρού ποδοσφαιρικού κλαμπ, αν και αυτό διαθέτει το ρίσκο του. Θυμάμαι τον Βαγγέλη Μυτιληναίο όταν πήρε τις μετοχές του Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Του φόρεσαν στον λαιμό ένα κασκόλ του ιστορικού συλλόγου και αυτός είχε δηλώσει πως σκοπεύει να κάνει την ομάδα πανίσχυρη. Μόλις είδε ότι είχε μπλέξει με ένα βάζο που δεν διέθετε πάτο, σταμάτησε να ρίχνει χρήμα και απομακρύνθηκε με σβέλτο βηματισμό…
Το ίδιο συνέβη με τον φιλόδοξο -κάποια στιγμή- Δημήτρη Κοντομηνά της Interamerican. Πήρε τον Αρη Θεσσαλονίκης, ξόδεψε μεγάλα ποσά, όταν όμως άρχισαν να τον βρίζουν οι… ΠΑΟΚτζήδες και να κόβουν τα συμβόλαια αυτοκινήτου ή ζωής που είχαν συνάψει με την εταιρεία του, περιορίστηκε στο τηλεοπτικό του μετερίζι και από τότε δεν θέλησε να ξανακούσει για επενδύσεις στην μπάλα. Με τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, διότι η ποδοσφαιρική ομάδα υποστηρίζεται από πλήθος οπαδών – μελών, από ισχυρούς χορηγούς και παραδοσιακά (μη το ξεχνάμε) από την… διαιτησία (κι ας μη το παραδέχεται ο "μεγάλος" Σάββας Θεοδωρίδης ή ο "μικρός" Τάκης Τσουκαλάς).
