Χθες το πρωί, φεύγοντας από ιατρική επίσκεψη, επιβιβάσθηκα στο λεωφορείο, στο ύψος του Μεγάρου Μουσικής. Ημουν δε ιδιαιτέρως τυχερός διότι υπήρχε μια άδεια θέση. Λίγο μετά το ξεκίνημα, ο οδηγός ξανασταμάτησε. Διότι μια κυρία, με εμφανέστατα κινητικά προβλήματα του έκανε παρακλητικό νόημα να περιμένει. Και εκείνος ανταποκρίθηκε, διευκολύνοντας ένα άτομο που χρειαζόταν βοήθεια.

Μπήκε η γυναίκα από την μπροστινή πόρτα, ευχαριστώντας τον ευγενικό οδηγό. Και με το μάτι αναζήτησε μια θέση να καθίσει. Στη μια πλευρά κάθονταν δύο δεσποινίδες γύρω στα 20. Βυθισμένες αμφότερες στα «έξυπνα» κινητά τους, δεν έδωσαν καμιά σημασία. Το ίδιο και η κυρία μπροστά μου. Μια σαρανταπεντάρα, από αυτές που κάπως οψίμως αποφάσισαν να γίνουν μητέρες. Με το 7 έως 8 ετών αγοράκι της να καταλαμβάνει μια θέση δίπλα της και εκείνη να είναι αφοσιωμένη σε κάτι κρέμες που έβγαζε από την τσάντα, για να κάνει επάλειψη στα δάκτυλά της. Σιγά μην έκανε τον κόπο να πάρει το παιδί στην αγκαλιά της, για να δώσουν τη θέση στη γυναίκα με το πρόβλημα. 

Τελικώς, οι μόνοι που σηκωθήκαμε να παραχωρήσουμε τη θέση μας ήμασταν δύο άνδρες της ηλικίας μου. Δηλαδή καταφανώς πρεσβύτεροι από τη γυναίκα με το πρόβλημα, που ήταν γύρω στα 50. Η οποία δικαίως αντέδρασε: «Σας ευχαριστώ, αλλά δεν είναι σωστό». Για να τονίσει με έμφαση: «Υπάρχουν τόσοι νεότεροι που θα μπορούσαν να προσφέρουν τη θέση τους».

Αν πιστεύετε ότι μετά από αυτό ξύπνησε το φιλότιμο αυτών των «νεοτέρων» και ότι τσακίστηκαν ποια θα προσφέρει πρώτη μια θέση στη γυναίκα με τα κινητικά προβλήματα, τότε ζείτε και εσείς με «αυταπάτες», όπως οι περισσότεροι από τους πολιτικούς ηγέτες μας.

Ευτυχώς, λίγο πιο κάτω, όταν το λεωφορείο έφθασε στην Αγία Φωτεινή, βεβαιώθηκα ότι το αύριο θα είναι τελικώς καλύτερο. Διότι η κυρία με το αγοράκι έσπευσε να σταυροκοπηθεί τρις. Και εκείνο την μιμήθηκε αμέσως. Τι άλλο θέλετε δηλαδή;

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr