Με τους πλεονασματικούς διορισμούς στις δημόσιες υπηρεσίες, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, την αυτοδιοίκηση και τις κρατικές επιχειρήσεις. Οι συνεχείς διορισμοί, που γίνονταν με δύο τρόπους. Είτε από ιδιοτέλεια της εκάστοτε εξουσίας, με τα γνωστά ρουσφέτια για να βολευτούν τα «δικά μας» παιδιά. Είτε διά της επιβολής της θελήσεως ισχυρών συντεχνιών επί των πολιτικών με το γνωστό τροπάριo «δεν επαρκεί το προσωπικό, χρειάζονται νέες προσλήψεις, έστω εκτάκτου προσωπικού». Οπερ επιτυγχάνετο με «συμβάσεις ορισμένου χρόνου». Και το επόμενο βήμα ήταν οι «αγωνιστικές κινητοποιήσεις», συχνά με την κοινωνία ως όμηρο, για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Αυτή την πραγματικότητα ζούμε και σήμερα με την απεργία που έχει κηρύξει η ηγεσία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Με τα σκουπίδια να γεμίζουν τα αστικά κέντρα, εξελισσόμενα, λόγω και των υψηλών θερινών θερμοκρασιών, σε υγειονομικές βόμβες. Αιτία μολύνσεων αλλά και άθλια εικόνα προβαλλόμενη διεθνώς, μιας χώρας που περιμένει να ζήσει, πρωτίστως, από τον τουρισμό.
Περπατώ στους δρόμους της γειτονιάς μου καθημερινώς. Και το αποτέλεσμα της δουλειάς μονίμων και συμβασιούχων εργατών καθαριότητας είναι, επιεικώς, απαράδεκτο. Υποθέτω ότι ακόμη και αν ικανοποιήσει ο Σκουρλέτης το αίτημα για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων -μιας άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε, προεκλογικώς, αφειδώς τις υποσχέσεις του επ' αυτού- τα πράγματα δεν θα γίνουν καλύτερα. Το πιθανότερο είναι ότι θα χειροτερέψουν. Οτι οι νέοι «μόνιμοι» θα έχουν την ίδια άνεση να κάθονται με τις ώρες στα καφέ της γειτονιάς, όπως συμβαίνει με αρκετούς από τους παλιούς.
Σε πλήρη αντιδιαστολή, όταν μπαίνω στους σταθμούς του μετρό θαυμάζω την καθαριότητά τους. Μόνο που εκεί την ευθύνη για την καθαριότητα δεν την έχουν ούτε μόνιμοι ούτε συμβασιούχοι, αλλά εργαζόμενοι ιδιωτικών επιχειρήσεων, που κρίνονται, «αξιολογούνται», καθημερινώς για την ποιότητα της εργασίας τους, για την αποτελεσματικότητά τους. Οπως κρίνονται, ανά τακτά διαστήματα και οι εταιρείες που έχουν αναλάβει εργολαβικώς αυτό το έργο.
Μήπως, τελικώς, η μόνη λύση είναι αυτή στην οποία καταφεύγει προσωρινώς, λόγω ανάγκης, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης;
Γ. Π. Μασσαβέτας
