“Εδώ μιλούν τα γεγονότα…” είναι ο τίτλος βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο φίλος συμπατριώτης Χρήστος Καπούτσης. Μέσα από μια πολυκύμαντη πορεία ο Χρήστος πέρασε από το Στρατό Ξηράς και έφθασε μέχρι το βαθμό του λοχαγού, απολύθηκε γιατί αρθρογράφησε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και των δικαιωμάτων των στρατιωτικών, έχοντας σπουδάσει στο ενδιάμεσο μαθηματικός δίδαξε σε φροντιστήρια και στο επόμενο βήμα άσκησε το επάγγελμα του δημοσιογράφου.

Το βιβλίο που κυκλοφόρησε αποτελεί μια μεγάλη συλλογή κειμένων σε εννέα κεφάλαια με τίτλους: Στρατός. Κυπριακό. Εδώ είναι… Βαλκάνια. Εγγύς και Μέση Ανατολή. Πως λύθηκε το Σκοπιανό και η FYROM έγινε Βόρειος Μακεδονία. Ελληνοτουρκικά. Καμένα 2007. Μάτι. Διάφορα κείμενα.

Πρόκειται για κείμενα που έχουν γραφτεί σε διαφορετικούς χρόνους με βάση τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή αλλά γίνονται επίκαιρα σήμερα καθώς αυτές οι εξελίξεις βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Πέρα από τις απόψεις που μπορεί να έχει ο καθένας, τα κείμενα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς φωτίζουν από τη σκοπιά του “ειδικού” τα ζητήματα αυτά, με την δημοσιογραφική απλότητα. Και ασφαλώς αξίζει να διαβαστούν γιατί προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες και μάλιστα… αναδρομικά, συνεισφέροντας στον αναγκαίο προβληματισμό για τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής.

Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε στο βιβλίο, θα είχε ενδιαφέρον μια σύντομη αναφορά στην πορεία του αγαπητού Χρήστου. Γεννημένος στη Ράχη της Καλαμάτας το 1954, έχασε τον πατέρα του Αθανάσιο Καπούτση από το Βασιλικό, σε πολύ μικρή ηλικία. Πυροσβέστης έχασε τη ζωή του σε ηλικία 35 χρόνων την ώρα που βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Η απώλεια είναι συγκλονιστική, η μητέρα του Βασιλική Κατσαμπάνη από το Δώριο, δίνει τη μάχη να τον μεγαλώσει και μετά από πολλές προσπάθειες βρίσκει δουλειά στο νοσοκομείο. Τελειώνει το 6ο Δημοτικό και πηγαίνει στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων, κάνει μεροκάματα τα καλοκαίρια στις αποθήκες σύκων. Οπως ο ίδιος γράφει δεν ήταν καλός μαθητής αλλά διάβαζε πολλά εξωσχολικά βιβλία στη Λαϊκή Βιβλιοθήκη. Επαιξε ποδόσφαιρο στην ερασιτεχνική “Π. Σ. Καλαμάτα” και όταν ανέβηκε στην Α’ Εθνική έπαιξε αρκετά παιχνίδια στο εφηβικό πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας.

Θέλοντας να αλλάξει ζωή, έφυγε στα 18 από την Καλαμάτα και εγκαταστάθηκε σε ένα δωμάτιο στου Γκύζη. Επιασε δουλειά σαν διανομέας της “Ημερησίας” και πηγαίνει φροντιστήριο προετοιμαζόμενος για τις εξετάσεις. Θέλει να σπουδάσει, δίνει εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων και περνάει σε αυτή το 1974. Αποφοιτεί και αρχίζει την στρατιωτική του καριέρα, ενώ παράλληλα διαβάζει και το 1979 αρχίζει να φοιτά στο Μαθηματικό του Πανεπιστήμιου της Πάτρας. Για πεντέμισι χρόνια δεν πήρε ούτε ώρα άδεια για ξεκούραση, τις χρησιμοποίησε όλες για να δίνει εξετάσεις, διαβάζοντας σκληρά καθώς πρακτικά ήταν αδύνατο να παρακολουθήσει τις παραδόσεις. Μεταθέσεις, προαγωγές, υπηρεσία σε πυρηνική βάση του ΝΑΤΟ και το 1985 παίρνει το πτυχίο του μαθηματικού. Σε ένα άρθρο του στο “Εθνος της Κυριακής” (4/5/1986), ως αξιωματικός του Στρατού (λοχαγός) ζητούσε να θεσπιστεί και στο Στράτευμα ο σεβασμός των ατομικών και συνταγματικών δικαιωμάτων των στρατευμένων, να βελτιωθεί η ποιότητα της στρατιωτικής ζωής, να υπάρξει διαφάνεια και αξιοκρατία στις προαγωγές και τις μεταθέσεις των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, να αναβαθμιστεί η Ακαδημαϊκή Εκπαίδευση στις Στρατιωτικές Σχολές, να βελτιωθούν οι υποδομές και οι κτηριακές εγκαταστάσεις, να αυξηθούν οι αποδοχές των στρατιωτικών, να “σπάσει” το ευνοιοκρατικό κατεστημένο και να ελεγχθούν πειθαρχικά οι Στρατιωτικοί Διοικητές που αυθαιρετούν και υπερβαίνουν τα όρια των αρμοδιοτήτων τους. Αποπέμφθηκε από το Στράτευμα και οδηγήθηκε στο Στρατοδικείο με την κατηγορία “προσβολής του Στρατεύματος”. Δικαιώθηκε στο Αναθεωρητικό δικαστήριο αλλά δεν επέστρεψε στο Στρατό. Εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών σε φροντιστήρια από το 1987 μέχρι το 1999, ενώ άρχισε να αρθρογραφεί στην “Πρώτη” και τα “Πολιτικά Θέματα”. Από το 1992 μέχρι το 2011 συνεργάστηκε με την εφημερίδα “Το παρόν της Κυριακής” ως στρατιωτικός συντάκτης. Ετσι επέστρεψε όχι ως αξιωματικός αλλά ως δημοσιογράφος στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Από το 1995 μέχρι το 2001 γυρίζει τα Βαλκάνια όπου βρίσκονται στρατεύματα από τη χώρα και κατέγραψε αυτή την παρουσία με ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις συνεργαζόμενος και με το ραδιοφωνικό σταθμό “Αθήνα 9,84”. Πολεμικός ανταποκριτής και στη Μέση Ανατολή αργότερα, κρατούσε για πολλά χρόνια ενημερωτική ραδιοφωνική εκπομπή σε αυτό το σταθμό. Πολλέ2ς οι αποστολές, πολλά τα μέσα που εργάστηκε από τότε ο Χρήστος, λεπτομέρειες στο εκτενέστατο βιογραφικό του περιλαμβάνεται στο βιβλίο.

Ως επίλογος μια δική του διαπίστωση: “Είναι συγκλονιστικό, συναρπαστικό το επάγγελμα του δημοσιογράφου, αρκεί να πιστεύεις ότι επιτελείς το “λειτούργημα” τη αντικειμενικής ενημέρωσης της κοινής γνώμης χωρίς να είσαι ενταγμένος στο σύστημα. Ο δημοσιογράφος πρέπει να μελετά διαρκώς, να ενημερώνεται ακατάπαυστα, να εμβαθύνει στην είδηση, να την διασταυρώνει, να στέκεται κριτικά απέναντι στα γεγονότα, να είναι “ευαίσθητος” στα εθνικά θέματα και κυρίως να μην χειραγωγείται από κόμματα, , πολιτικούς, επιχειρηματίες και εργοδότες. Ο δημοσιογράφος δεν μετέχει σε χλιδάτα πάρτι, δεν καταδέχεται πληρωμένες διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία. Δημοσιογράφος, είναι ο “μαχητής” της αλήθειας, που δεν υποκύπτει στα θέλγητρα της εξουσίας, που δεν εκβιάζεται από οργανωμένα συμφέροντα και που είναι δίπλα στον αδύναμο και αδικημένο πολίτη, ενεργός συμπαραστάτης του. Ο δημοσιογράφος έχει μόνο ένα αφεντικό, τη συνείδησή του και σε αυτή μόνον απολογείται. Ο δημοσιογράφος προτιμά το λιτό και μονήρη βίο, ώστε να ελέγχει πεισματικά την εξουσία. Ο δημοσιογράφος είναι τέλος, ο αυτόπτης μάρτυς στη “γέννα” των ιστορικών γεγονότων, γι’ αυτό, η καταγραφή της ιστορικής πραγματικότητας, πρέπει να είναι ανυστερόβουλη και αντικειμενική. Αλλωστε, “τα γεγονότα μιλούν…”.

Και από εδώ ο τίτλος του ενδιαφέροντος βιβλίου...