Η κτίση δημιουργήθηκε λίαν καλώς για τον βασιλέα άνθρωπο με σκοπό την τελειότητα, την επαναφορά δηλαδή στο πρωτόκτιστο κάλλος. Ο απώτερος σκοπός όλης της κτίσεως συγκλίνει στην παρουσία της Θεοτόκου, καθώς αυτή με τη ζωή της υπερείχε σε τελειότητα και από τους ανθρώπους και από τις νοερές δυνάμεις. Η Θεοτόκος δάνεισε στον Θεό την ανθρώπινη φύση και έγινε βοηθός του και πηγή ζωής, όπως Αυτός, για τους ανθρώπους.

Για το «αποκεκρυμμένον μυστήριον»(Κολ. 1,26), το μυστήριο Θεοτόκος, ο ανθρώπινος νους, λόγος, σκέψη σιωπούν ενώπιόν της και όσα ρήματα εκφέρουν ή οτιδήποτε άλλο δημιουργήσουν, μόνο αδρά προσεγγίζουν το μεγαλείο της. Οι άνθρωποι θα επιβεβαιώσουν την αδυναμία του ανθρωπίνου λόγου να προσεγγίσει τη σχέση της Παναγίας με την Αγία Τριάδα, γιατί σίγουρα κανείς μη χαριτωμένος από το Άγιο Πνευμα δεν δύναται να κατανοήσει την τελειότητα της Μητέρας του Θεού και Μητέρας του καινού κόσμου, ακόμη και αν ο θεολογικός λόγος των Αγίων θα αναδείξει μέρος από την υπεράγνωστη και υπέρχρονη σιωπή της Θεοτόκου. Αυτή θα παραμείνει το «κεκρυμμένον μυστήριον». Το μυστήριο Θεοτόκος υπερβαίνει το μυστήριο άνθρωπος. Η ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί «δι’ εσόπτρου και εν αινίγματι» (Α’ Κορ. 13.12) να θεωρήσει τη μυστική ζωή της Παναγίας. Γίνεται όμως κάπως γνωστή στον άνθρωπο ως μυστική προτύπωση στην Παλαιά Διαθήκη, ως προσεγγίσιμη σκιά στην Καινή και ως αλήθεια στην κατάσταση των μελλόντων, στη Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή δεν παραμένει στη λήθη (αλήθεια είναι αυτό που δεν ξεχνιέται), στους πιστούς, τους μετέχοντες στο σώμα και στο αίμα του Υιού Της με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στο τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας, στον τρόπο μεταλλαγής της ύπαρξης σε αγαπητική σχέση και από εκεί σε όλη την κοινωνία και τον κόσμο.

Έτσι αυτό που πραγματώνει η σιωπή της Θεοτόκου και η σιωπή όλων των μετεχόντων στο μυστήριο της είναι η προσφορά, η «εν ελευθερία» προσφορά της υπάρξεώς της και της υπάρξεως των πιστών στον Άλλον, στον Χριστό και στον κόσμο. Αυτή στον Άλλον στον Χριστό και στους πάντες και οι πιστοί στους αδελφούς τους.

Κατέχοντας όλο το πλήρωμα της Θεότητος, όλο το πλήρωμα της ταπεινής Αγάπης η Θεοτόκος συμμετέχει στην Άκρα Ταπείνωση Του και την ακολουθεί αιωνίως και σιωπηλά. Αγαπώντας όλα τα όντα και συμμεριζόμενη αυτά με τη σιωπηλή προσευχή της στην ύψιστη Ταπείνωση τον σαρκωθέντα Υιό Της. Σε αντίθεση με το διχαστικό νού, ο οποίος μερίζει τον άνθρωπο δίνοντας την εξουσία στον εωσφορικό λόγο δημιουργώντας με τον τροπο αυτό το αντίθετο από ότι η Παναγία. Δημιουργώντας δηλαδή ανά τους αιώνες φωνασκούντα κύμβαλα αλαλάζοντα.

Αυτή η σιωπηλή ταπείνωση Θεοτόκος γίνεται η παρουσία της Αγίας Τριάδος στον κόσμο, η παρουσία μιας αγαπητικής σχέσης. Η Θεοτόκος είναι αυτή που ενοποιεί τα οντολογικά ρήγματα του κόσμου, αυτή που αγάπησε τον άνθρωπο και τον «αγάπησε με τόσο σφοδρό έρωτα, θα ήταν εντελώς απίθανο να μην θεωρήσει ο Θεός υποχρέωσή του να της δώση ισάξια αμοιβή, να γίνει υιός της».(Νικόλαος Καβάσιλας).

Η Θεοτόκος είναι η Εκκλησία «καθ’ εαυτή» και όπως σιωπηλά γέννησε τον Χριστό έτσι σιωπηλά η Εκκλησία ζωοποιεί εν Πνεύματι, διά των μυστηρίων της τον άνθρωπο τον μετέχοντα στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού και έτσι μεταμορφώνει τον κόσμο σιωπηλά σε Βασιλεία του Θεού.