Μετά τη φυγή τόσων επιστημόνων κυρίως μετά το 2012, μια σκέψη αρχίζει να μετατρέπεται σε αγωνία. Αυτό το δημιουργούμενο κενό στους γιατρούς πώς θα καλυφθεί; Από τότε μέχρι σήμερα το κενό διευρύνεται και σήμερα φαίνεται ξεκάθαρα. Ο αριθμός των ειδικευμένων γιατρών ηλικίας κάτω των 45 ετών, που παραμένουν στη χώρα είναι πολύ μικρός.
Ας δούμε όμως την πορεία της ιατρικής εκπαίδευσης και εξειδίκευσης και ας αναζητήσουμε εδώ την αιτία του προβλήματος. Ο φοιτητής στην ιατρική σχολή παρακολουθεί έξι χρόνια σπουδών και μετά το τέλος τους αποκτά το πτυχίο ιατρικής χωρίς καμία ειδίκευση. Ο πτυχιούχος εγγράφεται αυτόματα σε έναν από τους κατά τόπους ιατρικούς συλλόγους και αποκτά την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Ως ανειδίκευτος γιατρός μπορεί να έχει ιατρείο ή να βρίσκει εργασία σε άλλες θέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και την ΕΕ, υπό όρους σε κάθε χώρα
Πρακτικά οι νέοι γιατροί, σπάνια χρησιμοποιούν αυτή τη δυνατότητα ή τη χρησιμοποιούν κατά το χρονικό διάστημα αναμονής για την ειδικότητα. Συνήθως μετά τη στρατιωτική θητεία για τους υπόχρεους, συνεχίζουν με την υποχρεωτική θητεία 15 μηνών σε αγροτικό ιατρείο ή κέντρο υγείας (οι πρώτοι τρεις μήνες γίνονται σε επαρχιακά νοσοκομεία). Η θητεία αυτή στο αγροτικό είναι κύριο προαπαιτούμενο για την έναρξη της ειδικότητας.
Στη συνέχεια ο νέος ανειδίκευτος γιατρός, μπαίνει στις λίστες των νοσοκομείων για την ειδικότητα που έχει επιλέξει. Υπάρχει αναμονή ανάλογα με την ειδικότητα και το νοσοκομείο. Όταν φτάσει η σειρά του, ο ειδικευόμενος γιατρός εκπαιδεύεται στα δημόσια νοσοκομεία. Μετά το τέλος των απαραίτητων χρόνων στην ειδικότητα δίνει εξετάσεις πάνω στο αντικείμενο της ειδίκευσής του για να αποκτήσει τον τίτλο ειδικότητας.
Τί άλλο θα μπορούσε να κάνει ο πτυχιούχος της ιατρικής που θέλει να πάρει ειδικότητα; Με βασική προϋπόθεση την άριστη γλωσσομάθεια και την υποχρέωση να μπει σε ετήσιο foundation program, μπορεί να κατευθυνθεί στο εξωτερικό και να γραφτεί στον ιατρικό σύλλογο της χώρας που τον ενδιαφέρει.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της εργασίας στο εξωτερικό που δελέασαν και συνεχίζουν να προσελκύουν τους νέους ανειδίκευτους αλλά ακόμη και τους ειδικευμένους γιατρούς;
Σαφώς η ποιότητα της εκπαίδευσης, το πρόγραμμα εργασίας και ενιαίας εκπαίδευσης και φυσικά οι μισθοί.
Αν δούμε για παράδειγμα την εκπαίδευση δύο γιατρών, ενός που κάνει ειδικότητα εδώ και ενός στην Αγγλία τότε θα δούμε τα αίτια των απωλειών από το ιατρικό δυναμικό της χώρας.
Ο πρώτος θα μπει για μία εφημερία στις 8 το πρωί και θα ξαναγυρίσει στο σπίτι του το απόγευμα της επόμενης ημέρας. Ο δεύτερος που προτίμησε να ξενιτευτεί, θα επιστρέψει συνήθως μετά από δώδεκα ώρες. Ο πρώτος θα αγωνίζεται να βγάλει τη «λάντζα» κι ο δεύτερος θα ακολουθεί συγκεκριμένο κοινό εθνικό πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Ο μισθός του ειδικευόμενου στην Ελλάδα μαζί με τουλάχιστον επτά δεκαεξάωρες η εικοσιτετράωρες εφημερίες είναι 1500 ευρώ και ο αντίστοιχος του ειδικευόμενου στην Αγγλία με δωδεκάωρες εφημερίες 2800 λίρες!
Ένα μέρος του προβλήματος για τη φυγή τουλάχιστον 18.000 νέων γιατρών στο εξωτερικό, παρουσιάζεται εδώ. Είναι όμως κάτι που όλοι θα το βρούμε μπροστά μας.
