Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δ. Καμπούρογλου έδωσε το καθιερωμένο πλέον όνομα σε αυτή την κεντρική πλατεία της Αθήνας το 1878. Διαδοχικά είχε λάβει πολλά επίσημα ονόματα και σήμερα ονομάζεται «Πλατεία Εθνικής Συμφιλίωσης», όνομα που δεν το γνωρίζει σχεδόν κανείς, ενδεχομένως και ορθά, αφού η έννοια της ουσιαστικής συμφιλίωσης ήτανε πάντα ζητούμενο για τον τόπο μας.
Στην πλατεία του Κλαυθμώνος λοιπόν, δηλαδή των κλαυθμών, του κλαψουρίσματος και των οδυρμών, και μπροστά στο κτίριο του υπουργείου των Οικονομικών (κατεδαφίσθηκε), μετά από κάθε κυβερνητική αλλαγή συγκεντρώνονταν οι δύσμοιροι δημόσιοι υπάλληλοι και εκλιπαρούσαν να μην απολυθούν και να μην αντικατασταθούν από υπαλλήλους/ρουσφέτια της νέας κυβέρνησης. Φυσικά, ο θρήνος τους ήταν μάταιος, αφού η ικανοποίηση των ρουσφετιών ήταν η επιβράβευση του νικητή των εκλογών και συγχρόνως η βασική αιτία της κάθε πολιτικής έντασης και σύγκρουσης.
Ο Βενιζέλος, με τη συνταγματική αναθεώρηση του 1911, καθιέρωσε τη μονιμότητα των υπαλλήλων στο δημόσιο, όμως στην πράξη οι πολιτικές συγκρούσεις, η συνεχής ένταση και οι εμφύλιες διαμάχες δεν άφησαν περιθώρια για τη μείωση των ρουσφετιών, την εμπέδωση της αξιοκρατίας και την απελευθέρωση του δημοσίου από τα δεσμά του πολιτικαντισμού. Δεν επέτρεψαν, δηλαδή, να δημιουργηθεί μία σφριγηλή, αξιοκρατική, αποτελεσματική και ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση, που αποτελεί την προϋπόθεση της ευνομίας, της ισότητας και της προόδου για το κάθε δημοκρατικό και αναπτυγμένο κράτος.
Με την έννοια αυτή, το πνεύμα της «πλατείας Κλαυθμώνος» εξακολουθούσε και εξακολουθεί να κυριαρχεί στη δημόσια ζωή, αφού μεγάλος αριθμός υπαλλήλων στο ευρύτερο δημόσιο εργάζεται με καθεστώς συμβάσεων και οι περισσότεροι προϊστάμενοι ή διευθυντές είναι αναπληρωτές και όχι μόνιμοι. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αρκετές χιλιάδες εργαζόμενοι ή δήθεν εργαζόμενοι, υπηρετούν στο ευρύτερο δημόσιο (υπουργεία, αυτοδιοίκηση, οργανισμούς, εταιρίες του δημοσίου) ως ειδικοί συνεργάτες, ειδικοί σύμβουλοι κλπ, που ευσχήμως ονομάζονται μετακλητοί.
Το βασικό έργο σχεδόν όλων των παραπάνω είναι η ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ αυτών που τους διόρισαν, γιατί, στη διαφορετική περίπτωση, η βεβαιότητα της απόλυσης φέρνει στην επικαιρότητα την πλατεία του Κλαυθμώνος, μαζί με τα παρεπόμενά της, που είναι η ανεργία, η πολιτική σύγκρουση και η προσπάθεια επανάκαμψης, με κάθε τρόπο.
Η πλατεία Κλαυθμώνος και οι συμβολισμοί της μπορεί να αποτελέσουν κακή ανάμνηση ενός τραυματικού πολιτικού παρελθόντος ρουσφετιών και αναξιοκρατίας, αν η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ γίνει πράξη. Δηλαδή ο βουλευτής (νομοθετική εξουσία ) να αποκλείεται να είναι συγχρόνως και υπουργός ή υφυπουργός (εκτελεστική εξουσία).Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί να αντιμετωπισθεί η πελατειακή σχέση και το ρουσφέτι, η αδιαφάνεια και η πολιτική συναλλαγή. Και μαζί με αυτά να υπάρξει και αναβάθμιση του κοινοβουλίου τόσο σε πρόσωπα, όσο και σε ποιότητα του νομοθετικού έργου.
Φαίνεται όμως πως έχουμε πολύ δρόμο μέχρι να γίνει συνείδηση πως η δημόσια διοίκηση και το δημόσιο ταμείο ΔΕΝ μπορεί να είναι το έπαθλο, «το χρυσόμαλλο δέρας» της πολιτικής νίκης για την κάθε νέα κυβέρνηση. Να αισιοδοξούμε!!!
pan.e.nikas@gmail.com
