Το προσφυγάκι πήγαινε συνέχεια δίπλα στην Ερυθροσταυρίτισσα κι η μητέρα του κάποια στιγμή περνώντας οι μέρες της λέει: "Πάρτο, στο δίνω, σε σένα!".

Πόση απόγνωση μπορεί να χωράει μια ψυχή για να δώσεις το παιδί σου ή να το βάλεις σε μια βάρκα; Πίσω από κάθε πρόσφυγα - μετανάστη, από αυτή τη μάζα που αρχικά βλέπει κανείς, υπάρχει ένας άνθρωπος, μια ψυχή, υπάρχει μια οικογένεια, μια ιστορία.

Οι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν επέλεξαν να αφήσουν την πατρίδα τους. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους για να ξεφύγουν από διώξεις, απειλές κατά της ελευθερίας τους αλλά και κατά της ίδιας τους της ζωής. Και ο σκοπός δεν είναι μόνο να σταθούμε στις αιτίες του ξεριζωμού τους αλλά να ακούσουμε την ιστορία τους και να σκεφτούμε ότι οποιοσδήποτε από εμάς θα μπορούσε να αναγκαστεί κάποια μέρα να αναζητήσει καταφύγιο σε έναν ξένο τόπο.

Ας μπούμε για λίγο στη θέση τους και να αναλογιστούμε πώς θα θέλαμε να φερθούν σε εμάς αν ήμασταν στη θέση τους. Ας αναλογιστούμε το ταξίδι μέχρι να φτάσουν στη δική μας πατρίδα μέσα από τα βουνά ή την έρημο, χωρίς φαγητό για εβδομάδες και με μικρά παιδιά να κουβαλάνε μαζί τους. Μέχρι που μια φουσκωτή βάρκα θα τους ξεβράσει σε μια ακτή για να βρεθούν αντιμέτωποι με τη δυσπιστία και την περιφρόνηση. Κι όσοι από αυτούς καταφέρουν να γίνουν δεκτοί από τις τοπικές κοινωνίες συχνά αντιμετωπίζουν το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η συνεισφορά τους στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό του τόπου όπου εντάσσονται, παραβλέπεται και ο φόβος για τη διαφορετικότητα κυριαρχεί.

Εμείς ας παραδειγματιστούμε από τις τοπικές κοινωνίες των νησιών μας που αγκάλιασαν τους πρόσφυγες και είδαν με κατανόηση την επιθυμία τους να ζήσουν ελεύθεροι.