Οπως είναι εύκολα αντιληπτό η νέα οικονομική κατάσταση έχει επηρεάσει όχι μόνο τα οικονομικά μας, αλλά και την ψυχολογία μας. Ο φόβος της ανεργίας, οι περικοπές στους μισθούς, η αβεβαιότητα αν θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, δοκιμάζουν σημαντικά τη διάθεση και τα νεύρα των περισσότερων από εμάς. Η αγωνία μας είναι πώς θα καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας, να αντιμετωπίσουμε το άγχος και την κατάθλιψη. 
Και σε αυτό η Πολιτεία θα έπρεπε να έχει τον πρώτο ρόλο και μέσα από υποστηρικτικές δομές και προγράμματα να βελτιώσει όσο είναι δυνατόν τη δύσκολη κατάσταση την οποία ζούμε. Αλλωστε η οικονομική κρίση πέρα από τις αρνητικές επιπτώσεις σε οικονομία και κοινωνία είναι και μια ευκαιρία για κοινωνική αλλαγή. Ομως οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους βρίσκονται σε οριακό σημείο λόγω υποχρηματοδότησης, σε καιρούς που η κοινωνία πλήττεται από τα οικονομικά προβλήματα και η οικονομική κρίση αγγίζει το κάθε νοικοκυριό.
Αντίθετα όμως με πολλούς από εμάς, που επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε το κάθε πρόβλημα που προκύπτει, η Πολιτεία δεν το σκέφτεται ότι η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και η έλλειψη εθνικού σχεδιασμού ισοπεδώνει κάθε έννοια κράτους πρόνοιας. Αδιαφορεί για το ότι διανύουμε μία περίοδο που αυξάνεται ο αριθμός όσων βιώνουν τις δραματικές συνέπειες της κρίσης στη σωματική και ψυχική υγεία τους. Για το ότι πλήττεται η κοινωνική συνοχή και αυξάνονται τα ποσοστά όσων πέφτουν σε κατάθλιψη ή θέτουν τέρμα στη ζωή τους. Και η κατάρρευση των κοινωνικών υπηρεσιών συνεχίζεται...