Ζώντας τα τελευταία 20 χρόνια στη Μυτιλήνη, μακριά από την πατρίδα μου την Καλαμάτα, λαχταρούσα να μου δοθεί η ευκαιρία να ανέβω στην κορυφή του Ταϋγέτου, τον Προφ. Ηλία, όπου με υψόμετρο 2407 δεσπόζει ως η ψηλότερη κορυφή της Πελοποννήσου. Μικρός, πέρασα αρκετά ξένοιαστα καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις της Αγ. Μαρίνας, και η γοητεία του Ταϋγέτου παρέμεινε στις αναμνήσεις μου αναλλοίωτη. Τις ημέρες αυτές που ήμουν στην Καλαμάτα για τις καλοκαιρινές διακοπές, με χαρά πληροφορήθηκα την ανάβαση του βουνού που διοργάνωσε ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας (ΕΟΣΚ) με την ευκαιρία της Πανσελήνου της 13ης Αυγούστου 2011, και επιτέλους η επιθυμία μου θα γινόταν πραγματικότητα.
Ο Ταΰγετος, ένα «θεϊκό» βουνό, σύμφωνα με  την μυθολογία πήρε το όνομα του από την Ταϋγέτη, μια από τις Πλειάδες, κόρη του Ωκεανού, την οποία φέρεται να μεταμόρφωσε η Άρτεμις σε ελαφι για να γλιτώσει (ανεπιτυχώς εκ του αποτελέσματος) από τις ερωτικές επιθέσεις του Δία. Μετά την «αναπόφευκτη» όμως συνεύρεση της με τον Δία και αφού γέννησε τον Λακαιδέμονα, η Ταϋγέτη έχασε τη ζωή της στην κορυφή του Αμυκλαίου όρους που στη συνέχεια πήρε το όνομα του από αυτή.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν το απόγευμα, συναντηθήκαμε στα γραφεία του ΕΟΣΚ στο παλιό στρατόπεδο. Έντεκα από εμάς χωρέσαμε μέσα στο μικρό πουλμανάκι του Συλλόγου και ξεκινήσαμε για την Σπάρτη, από όπου θα άρχιζε η πορεία μας για το βουνό. Στη διαδρομή καθώς γνωριζόμασταν μεταξύ μας, οι πιο έμπειροι προσπάθησαν να μας κατατοπίσουν για διάφορα ζητήματα που σίγουρα θα αντιμετωπίζαμε στην πορεία της ανάβασης. Δίπλα μου καθόταν η Ανθούλα από την Βουλγαρία, που με μεγάλο ενθουσιασμό μου μετέφερε την αγάπη της προς την Ελλάδα και  το βουνό, και τη χαρά που νιώθει κάθε φορά μέσω των αποστολών του ΕΟΣΚ αφού έτσι έχει γνωρίσει και αγαπήσει πολλά σημεία της χώρας μας όπως ο Όλυμπος ή η Δίρφη στην Εύβοια. Στη Διαδρομή Σπάρτη – Καλαμάτα είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε τα φανταστικά τοπία του βουνού αλλά και να προβληματιστούμε βλέποντας ιδίοις όμμασι τα αποτελέσματα της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007. Ο καιρός στην Καλαμάτα ήταν πολύ καλός αλλά από την στιγμή που αρχίσαμε να αντικρίζουμε την κορυφή του Ταϋγέτου (την γνωστή σε όλους μας πυραμίδα) η πυκνή νέφωση που παρατηρήσαμε μας έκανε να ανησυχούμε για τις καιρικές συνθήκες που μπορεί να αντιμετωπίζαμε. Περάσαμε την Σπάρτη και φτάσαμε στον Μαγγανιάρη, εκεί όπου γεμίσαμε τα μπουκάλια μας με φρέσκο νερό, καθώς δεν θα είχαμε άλλη τέτοια ευκαιρία μέχρι την κορυφή. Τελικά καταλήξαμε στο ορειβατικό καταφύγιο του Ταϋγέτου, σημείο εκκίνησης της προσπάθειας μας, γύρω στα 1550 μέτρα υψόμετρο. Στο σημείο αυτό συναντήσαμε και άλλους φίλους, που είχαν μεταβεί εκεί με τα αυτοκίνητα τους, και στις 7:15 μμ περίπου, 20 άτομα ξεκινήσαμε την πορεία μας προς την κορυφή του Ταϋγέτου.
Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν στο δασωμένο τμήμα του βουνού, με το πεύκο και το έλατο να κυριαρχούν αλλά και την πλούσια χλωρίδα του Ταϋγέτου να μας εντυπωσιάζει. Συγκεντρωμένος όμως στον σκοπό της επίπονης ανάβασης δεν είχα καθόλου χρόνο να φωτογραφίσω τα πανέμορφα αγριολούλουδα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το κάνω επιστρέφοντας την επόμενη μέρα. Καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, οι πρώτες δυσκολίες, η μεγάλη κλίση τους εδάφους αλλά και η πρώτη κούραση φάνηκε στο βήμα ημών των αρχάριων, αλλά με την υποστήριξη των παλαιότερων σιγά σιγά συνεχίσαμε να προχωράμε. Ο Κώστας, έμπειρος ορειβάτης, είχε αναλάβει τον ρόλο της «σκούπας» στο τέλος της πορείας, διασφαλίζοντας ότι κανένας από εμάς δεν θα έμενε αβοήθητος στο τέλος. Η Βάνα ηγείτο της πορείας ενώ ο ξάδελφος μου ο Βαγγέλης στην μέση της πορείας έδινε κουράγιο αλλά και οδηγίες στον κάθε ένα από εμάς τους αρχάριους για να συνεχίσουμε την προσπάθεια μας. Ο ιδρώτας και η κούραση μεγάλη, αλλά βλέποντας από μακριά την εικόνα της πυραμίδας σφίγγαμε τα δόντια και συνεχίζαμε την προσπάθεια μας. Ανεβαίνοντας, η βλάστηση άρχισε να αραιώνει και να χαμηλώνει, οι κέδροι σε θαμνώδη μορφή να παραπέμπουν σε ένα υπέροχο άγριο γρασίδι, ενώ τα αγριάγκαθα σε απίθανους χρωματισμούς να μας συναρπάζουν. Η νύχτα έπεφτε και ήμασταν περίπου στο μέσο της διαδρομής όταν  η πανσέληνος έκανε την εμφάνιση της από την λακωνική πλευρά του βουνού. Το θέαμα μαγευτικό αλλά ο σκοπός δεν μας άφηνε να ξεφύγουμε από την προσπάθεια μας. Άλλωστε ξέραμε ότι το θέαμα που θα αντικρίζαμε από την κορυφή του Ταϋγέτου θα μας αποζημίωνε με το παραπάνω. Για όλους εμάς τους «νέους» της προσπάθειας ήταν πλέον ένα στοίχημα με τον εαυτό μας, η προσπάθεια του καθενός να ξεπεράσει τον εαυτό του, να βρει τα όρια του ώστε να πετύχει τον σκοπό του. Ένα μάθημα ζωής για τον αγώνα που δίνουμε στην καθημερινότητα μας για κάτι καλύτερο για τον καθένα μας προσωπικά αλλά και για το σύνολο, την κοινωνία μας. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής το αλπικό τοπίο κυριάρχησε, είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά, αλλά η πανσέληνος φώτιζε την πορεία μας και οι φακοί έμοιαζαν πλέον περιττοί. Πλησιάζοντας προς την κορυφή, είχα επιτέλους αποκτήσει τον σταθερό ρυθμό που χρειαζόμουν, ακολουθώντας τις συμβουλές της φίλης Βάνας, ενώ ταυτόχρονα η σκιά της κορυφής υπό τη μορφή «πυραμίδας» αποτυπώθηκε στην μεσσηνιακή πλευρά της οροσειράς. Η κορυφή πλέον ήταν πολύ κοντά και τα πόδια μας «είχαν βγάλει φτερά».

Φτάσαμε στην κορυφή γύρω στις 9:35 μμ και η θέα της φωτισμένης Πελοποννήσου ολόγυρα ήταν απίστευτη. Η Πανσέληνος έκανε την νύχτα ημέρα και μπορούσαμε να δούμε από την Μεγαλόπολη έως το Ταίναρο, από την Σπάρτη έως την Καλαμάτα και από την Κορώνη μέχρι την Ελαφόνησο. Στα μάτια ημών των «αρχάριων» έβλεπες την ικανοποίηση ότι ναι, τα είχαμε καταφέρει ενώ ορειβάτες που ανέβαιναν για 20η φορά στην κορυφή χαίρονταν και αυτοί σαν μικρά παιδιά. Στην κορυφή συναντήσαμε και περίπου 20 άλλους φίλους ορειβάτες από την Σπάρτη. Αφού αλλάξαμε τις μπλούζες μας, που έσταζαν από τον ιδρώτα, και βάλαμε ζεστά ρούχα, γάντια και σκουφιά, καθώς το κρύο ήταν έντονο, μαζευτήκαμε όλοι μαζί σε μια παρέα για να φάμε. Από το τίποτα στήθηκε ένα τραπέζι που δεν το πίστευα. Ο ξάδελφος Ηλίας ανέβηκε στο βουνό κρατώντας στο ένα χέρι ένα δίλιτρο μπουκάλι με κρασί, και μαζί με τον πρόεδρο Μανώλη αλλά και τον Γιάννη πρωταγωνίστησαν στα πειράγματα και στα αστεία. Ο καθένας συνέβαλε στο μεζέ με ότι είχε φέρει και τελικά στήθηκε ένα τέλειο τραπέζι με λαλάγγια, μεσσηνιακό κεφαλοτύρι, ξηρούς καρπούς, παξιμάδια ενώ το αρωματισμένο ελαιόλαδο που εμφάνισε στο τέλος η Βαρβάρα έκλεψε την παράσταση. Η βραδιά συνεχίστηκε με γέλια και πειράγματα, ένα μπουκαλάκι με σπιτικό τσιπουράκι πέρασε από χέρι σε χέρι, ενώ πιο πέρα μια παρέα πειραματιζόταν με απίθανες φωτογραφίες της πανσελήνου. Κουλουριάστηκα μέσα στον υπνόσακο μου για να κοιμηθώ αλλά η ένταση της ημέρας, το υπέροχο θέαμα του έναστρου ουρανού άλλα και η πανσέληνος που δέσποζε από πάνω μας δεν με άφησαν να κοιμηθώ ούτε λεπτό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας έβλεπα και άλλους ορειβάτες να καταφθάνουν στην κορυφή. Κατά τις 3 τα ξημερώματα, το γέλιο ενός παιδιού, του 10χρονου Παναγιώτη, που ανέβηκε το βουνό με τον πατέρα του, με ξάφνιασε αλλά με έκανε να σκεφτώ ότι το παιδί αυτό ξεκινά με πολύ γερές βάσεις τη ζωή του και μακάρι να με αξιώσει ο Θεός να καταφέρω και εγώ να ανέβω κάποια στιγμή με τον γιο μου Σταύρο στην κορυφή του Ταϋγέτου. Μετά τις 4 άρχισε να φυσάει έντονα και το κρύο ήταν αρκετό καθώς η θερμοκρασία πρέπει να έπεσε κάτω από τους 10 βαθμούς. Βγήκα από τον υπνόσακο μου για να φωτογραφίσω την πανσέληνο πάνω από τον μεσσηνιακό κόλπο, που δέσποζε στην ευθεία ανάμεσα στην Καρδαμύλη και την Κορώνη.
Η ανατολή του ήλιου έδωσε το σύνθημα για να σηκωθούν όλοι από τους υπνόσακους καθώς περίμεναν την μεγάλη στιγμή. Την εμφάνιση της πυραμίδας, της σκιάς της κορυφής του Ταϋγέτου, πέρα από τον μεσσηνιακό κόλπο, την ώρα που ο ήλιος ξεπροβάλει. Ο καιρός μας είχε κάνει το χατίρι, δεν είχε βρέξει αλλά δεν είχε και καθόλου σύννεφα και το θέαμα ήταν απίθανο. Σε μια σειρά, βγάζαμε όλοι φωτογραφίες σαν τους τουρίστες στο ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη. Μείναμε αρκετή ώρα να χαζεύουμε το φαινόμενο της πυραμίδας μέχρι που ο ήλιος είχε βγει για τα καλά και αφού βγάλαμε την καθιερωμένη «οικογενειακή» φωτογραφία κατά τις 7:30πμ αρχίσαμε την πορεία προς την επιστροφή. Τώρα πια μπορούσαμε να δούμε καλά την διαδρομή, η κατηφορική πορεία απαιτούσε προσοχή αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρινόταν με την επίπονη πορεία της ανάβασης. Είχα πλέον χρόνο να παρατηρήσω περισσότερο τα αγαπημένα μου αγριολούλουδα, να βγάλω αρκετές όμορφες φωτογραφίες, να συναντήσω είδη που δεν είχα ξαναδεί όπως το Morina persica, ένα όμορφο αγκαθωτό φυτό από τα Ιμαλάια που με τους αιώνες επεκτάθηκε ως τα μέρη μας ενώ η εμφάνιση ενός είδους ορχιδεοειδούς της οικογένειας των επιπακτίδων, εύρωστο, πανέμορφο και σε πλήρη άνθηση στα 1850μ υψόμετρο με ενθουσίασε πραγματικά. Η ικανοποίηση όλων μας για την ολοκλήρωση της προσπάθειας μας ήταν μεγάλη όταν συγκεντρωθήκαμε και πάλι στον Μαγγανιάρη, ενώ ο Ηλίας και ο Γιάννης δεν έχασαν την ευκαιρία να ρίξουν μια βουτιά στα δροσερά νερά των πηγών της περιοχής.
Επιστρέφοντας στην Καλαμάτα, ευχηθήκαμε όλοι να είμαστε γεροί και υγιείς ώστε στην πανσέληνο του Αυγούστου και του χρόνου να είμαστε και πάλι εκεί. Ο Ταΰγετος, το αρσενικό βουνό, θα στέκει εκεί και θα μας περιμένει. Η ορειβασία, η πεζοπορία μας φέρνουν πιο κοντά με τη φύση, στο περιβάλλον και την οικολογία, σε αγαθά που μας κάνουν να αξιολογούμε τι είναι σημαντικό και τι πραγματικά όμορφο στη ζωή μας. Νιώθω τυχερός που γνώρισα τους ανθρώπους του ΕΟΣΚ και είδα από κοντά την αλληλεγγύη και τα έντονα συναισθήματα που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους που χαίρονται τη φύση, κοπιάζουν και συνεργάζονται με ένα στόχο, με ένα σκοπό. Ελπίζω στο μέλλον να έχω την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε από κοντά και σε κάθε περίπτωση θα χαίρομαι και θα καμαρώνω παρακολουθώντας τις προσπάθειες του ΕΟΣΚ. Άντε λοιπόν φίλοι, και του χρόνου!

Μιχάλης Σ. Μπάκας, Περιβαλλοντολόγος,
Email: mibakas@gmail.com