Η πρακτική των τμηματικών ασφαλτοστρώσεων των 400 και 600.000 που ακολουθείται, δεν φαίνεται να βελτιώνει έστω στο ελάχιστο την κατάσταση. Οι λακκούβες μπορεί να κλείνουν, αλλά προφανώς αυτό δεν αρκεί. Η ασφαλτόστρωση δεν είναι η μοναδική παρέμβαση που έχει ανάγκη το οδικό δίκτυο της Μεσσηνίας και μάλλον θα πρέπει να αναθεωρηθεί η πολιτική που ακολουθείται. Το οδικό δίκτυο δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να βελτιωθεί στο σύνολό του, χρειάζεται να τίθενται προτεραιότητες και στόχοι για σημαντική βελτίωση ενός τμήματος κάθε χρόνο.

Το λίγο και παντού ισοδυναμεί με τίποτα και αυτό δεν είναι κάτι που επισημαίνεται για πρώτη φορά. Το ίδιο έκανε και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μεσσηνίας στο παρελθόν παράγοντας μηδενικά αποτελέσματα. Η Περιφέρεια εκτός από τα οδικά τμήματα που μπορούν να ενταχθούν στο ΕΣΠΑ, καλό θα ήταν να προχωρά κάθε χρόνο σε μια μεγάλη βελτίωση ενός δευτερεύοντος οδικού άξονα. Να πει, για παράδειγμα, ότι φέτος λόγω του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί από την κακοκαιρία, σε συνεργασία με το Δήμο Μεσσήνης, θα βελτιώσουμε σημαντικά την 3η επαρχιακή οδό με διαπλατύνσεις σε στροφές και άρση της επικινδυνότητας σε συγκεκριμένα σημεία. Και το αντίστοιχο σε έναν άλλο δρόμο του χρόνου. Μόνο μέσα από ένα τέτοιο πρόγραμμα θα φανεί η διαφορά και θα μείνει τελικώς κάτι, διαφορετικά θα συνεχίσουμε να μετράμε μπαλώματα και παρεμβάσεις χωρίς αποτέλεσμα.