Για ένα ανεξήγητο λόγο ο πρώην πρωθυπουργός αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και λέμε ανεξήγητο γιατί δεν βλέπουμε να έχουν τίποτα να χωρίσουν.
ΠΟΛΛΟΙ είναι οι Μεσσήνιοι που ψάχνουν τον λόγο και δεν μπορούν να βρουν κάτι τόσο ισχυρό που να βάζει σε δεύτερη μοίρα την Υπαπαντή και την 23η Μαρτίου για να απουσιάζει ο μοναδικός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο νομό. Και το κόμμα αναγκάζεται να στείλει για την 25η Μαρτίου ως εκπρόσωπό του τον Γιάννη Λαμπρόπουλο.
Είναι σαν να δικαιώνει έτσι τον τ. Υφυπουργό που απαιτούσε μετ’ επιτάσεως να αφήσει την έδρα του στη Μεσσηνία ο Σαμαράς και να επιλέξει την Θεσσαλονίκη.
ΕΙΝΑΙ τάχα δύσκολο να στείλουν να εκπροσωπήσει την αξιωματική αντιπολίτευση ένα πρόσωπο που δεν έχει σχέση με το νομό, για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις που σε αυτή τη φάση μόνο κακό μπορεί να κάνουν σε ένα κόμμα το οποίο έχει βάλει πλώρη για να πάρει την κυβέρνηση; Διότι εκτός από τον κ. Λαμπρόπουλο υπάρχουν και άλλοι που θα διεκδικήσουν τον σταυρό του νεοδημοκράτη ψηφοφόρου. Και είναι σαν να τους λες ότι κάποιος προηγείται και αυτοί έπονται.
ΓΙΑ να ξαναγυρίσουμε στην τακτική Σαμαρά, ο οποίος δεν έχει ανάγκη σταυρού και -όπως έλεγε πρώην πολιτικός φίλος του- καλά θα κάνει να βρεθεί πιο κοντά στους Μεσσήνιους ψηφοφόρους και ν’ αφήσει τα κόλπα για οποιοδήποτε προσωπικό σχεδιασμό και να συστρατευθεί στον αγώνα ανάπτυξης της Μεσσηνίας. Αν συμπαθεί ή όχι τον Προκόπη Παυλόπουλο ουδόλως ενδιαφέρει τον μέσο ψηφοφόρο που δεν ξέρει πρόσωπα και πράγματα. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ξέρουν και μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας για την συμμετοχή Σαμαρά στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή υπήρξε καθοριστικός. Αυτό άλλωστε το έχει αναγνωρίσει ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς σε κάποιους που μάλλον τότε δεν υπολόγιζε ότι σήμερα θα το θυμούνται.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ θα θέλαμε να πούμε ότι οι καλαματιανοί αρκούνται με την συχνή επίσκεψη του Πρ. Παυλόπουλου που είναι γνήσια η αγάπη του για την πόλη και σε καμία περίπτωση δεν την βάζουν στην ίδια ζυγαριά με την παρουσία του Αντ. Σαμαρά που, έτσι κι αλλιώς είναι «έπηλυς» όπως εύστοχα είχε πάλαι ποτέ γράψει στη «Μάχη» ο αείμνηστος Σπύρος Ξιάρχος.
