Το ελαιόλαδο την περίοδο της συγκομιδής μετά βίας ξεπερνούσε τα 2 ευρώ το κιλό. Αυτή την περίοδο η τιμή του ελαιολάδου είναι πάνω από 3 ευρώ. Το ίδιο είχε συμβεί στην αντίθετη κατεύθυνση πριν από μερικά χρόνια, όπου η τιμή κατρακύλησε. Η φετινή άνοδος των τιμών, όπως και η προηγούμενη πτώση, δεν οφείλεται βεβαίως στις ενέργειες φωτισμένων πολιτικών, αλλά στη λειτουργία μιας περίεργης αγοράς. Η προσφορά και η ζήτηση παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών, ενώ οι μεγάλες εταιρείες του χώρου δεν αποθεματοποιούν προϊόν για να ελέγχουν τη διακύμανση των τιμών.

Οι μεγάλες εταιρείες είναι επικεντρωμένες στον έλεγχο του δικτύου διανομής και  πώλησης προσφέροντας κατά βάση ένα ομογενοποιημένο προϊόν χωρίς διακριτή ταυτότητα με μία μέση ποιότητα. Υπάρχουν ταυτόχρονα πολλές μικρές εταιρείες με ποιοτικό προϊόν, οι οποίες έχουν μικρότερο μερίδιο στην αγορά και κινούνται σε μικρότερα και εξειδικευμένα καταστήματα τροφίμων. Το ελληνικό ελαιόλαδο διακινείται κατά βάση χύμα ως πρώτη ύλη για την παραγωγή του ομογενοποιημένου μέσου προϊόντος των μεγάλων εταιρειών και σε ντενεκέ στην εσωτερική αγορά. Η παγκόσμια παραγωγή επηρεάζει τη ζήτηση από τις εταιρείες και διαμορφώνεται η τιμή, γι’ αυτό και έχουμε αυτές τις διακυμάνσεις.

Η υψηλή αβεβαιότητα στις τιμές δεν χωρά αμφιβολία ότι είναι σε βάρος των ελαιοπαραγωγών, οι οποίοι δεν μπορούν να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα επενδύοντας σε εξοπλισμό και επέκταση της παραγωγής τους. Οι ευχές για σταθερότητα στην αγορά και κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ των τιμών παραγωγού - καταναλωτή είναι εύκολες, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό. Το μοναδικό όπλο ειδικά για τον Μεσσήνιο ελαιοπαραγωγό είναι η κατοχύρωση της ποιότητας, προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα προσφοράς διακριτού προϊόντος στον καταναλωτή. Η μάχη για το ΠΟΠ ελιάς και ελαιολάδου Καλαμάτας δεν είναι μια γραφειοκρατική υπόθεση, αντίθετα αφορά στην καρδιά του προβλήματος στο πέρασμα από το ομογενοποιημένο προϊόν στο ποιοτικά διακριτό, γι’ αυτό και είναι σημαντική. Είναι μάχη επιβίωσης για την ελαιοπαραγωγή της περιοχής.