Δεκάδες θέσεις εργασίας προσφέρονται μέσα από αγγελίες που δημοσιεύονται καθημερινά στις σελίδες της «Ε». Πρόκειται για θέσεις στην εστίαση, τα ξενοδοχεία, τις πωλήσεις, αλλά και τη βιομηχανία. Την ίδια ώρα μεγάλη ζήτηση υπάρχει για εργάτες γης στον αγροτικό τομέα. Η αναζήτηση προσωπικού σε συγκεκριμένες θέσεις εργασίας δεν είναι ένα πρόσκαιρο ή εποχικό φαινόμενο, αλλά παίρνει πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά.

Όταν υπάρχουν θέσεις εργασίας που δεν καλύπτονται, θα έπρεπε λογικά να μην υπάρχει και ανεργία, αυτό όμως δεν συμβαίνει, γιατί υπάρχει αυτό που ονομάζεται επιλεκτική ανεργία. Προτιμά δηλαδή κάποιος να παραμείνει άνεργος και να βιοπορίζεται με επιδόματα ή με τη σύνταξη των γονιών του πολλές φορές μένοντας μαζί τους στο ίδιο σπίτι, από το να εργαστεί κάπου σε δύσκολες συνθήκες και με αμοιβή που δεν καλύπτει τις βασικές του ανάγκες. Ισχύει δηλαδή το «αφού θα πάρω όσα και αν κάθομαι, γιατί να δουλέψω;».

Η συνθήκη που παγιώνεται είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Δημιουργείται μια κοινωνία της παραίτησης και του επιδόματος, που δεν μπαίνει στη διαδικασία της δημιουργίας και της επιδίωξης ενός καλύτερου μέλλοντος. Άνθρωποι μόνοι, που ζουν σαν σκιές σε ένα περιβάλλον παραίτησης και απραξίας.

Η χώρα δεν μπορεί να πάει πουθενά χωρίς τη δημιουργική συμβολή των πολιτών της. Το οικονομικό μοντέλο της χώρας έχει ξεπεράσει τα όριά του και χρειάζεται δομική αλλαγή. Η δημιουργία κινήτρων για εργασία είναι βασικό στοιχείο στην προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα από τη συμπίεση του εργατικού κόστους. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι πλέον αδιέξοδος. Η αύξηση μισθών είναι το απαραίτητο βήμα για ανάταξη της οικονομίας. Χωρίς εργαζομένους δεν υπάρχουν επιχειρήσεις. Χωρίς δημιουργικούς ανθρώπους δεν υπάρχουν χώρες. Η μιζέρια της στασιμότητας και η προοπτική τού να βγει η μέρα, η εβδομάδα και ο μήνας, αποτελεί αδιέξοδο. Το… πάμε και όπου βγει, οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες.