Αντιθέτως θα χαθεί μια ακόμα ευκαιρία αν η συζήτηση περιοριστεί σε περιγραφές της υπάρχουσας κατάστασης, με στόχο την αύξηση των επιδοτήσεων στους ηλικιωμένους παραγωγούς που πληρώνουν τα ενοίκια των παιδιών τους και των εγγονών τους στις πόλεις. Για να διευκολύνουμε την συζήτηση υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή στην Περιφέρεια Πελοποννήσου μεταξύ των ετών 2009 -2020 μειώθηκαν: το 24,1% καλλιεργούμενης έκτασης, το 28,3% του ζωικού κεφαλαίο της κτηνοτροφίας και το 25,3% των εκμεταλλεύσεων μελισσοκομίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η μείωση είναι οριζόντια σε όλες τις καλλιέργειες (αροτραίες, δενδρώδεις, σταφιδάμπελα, θερμοκήπια, αρδεύσιμες, βιολογικές κ.λ.π) ενώ αύξηση 1,6% σημειώνει μόνο ο αριθμός των πουλερικών παρά τη μείωση των εκμεταλλεύσεων του κλάδου της πτηνοτροφίας κατά 70%. Αναλυτικά από το 2009 μέχρι το 2020 οι καλλιεργούμενες εκτάσεις στην περιφέρεια Πελοποννήσου μειώθηκαν από 3,3 εκατ. σε 2,5 εκατ. στρέμματα. Το ζωικό κεφάλαιο της κτηνοτροφίας μειώθηκε από 1.120.608 σε 802.837 ζώα και στη μελισσοκομία οι κυψέλες από 138.390 σε 120.224
Αν στους πίνακες της συρρίκνωσης του πρωτογενή τομέα προστεθούν και τα δημογραφικά στοιχεία που καταγράφουν τη μείωση και τη γήρανση του πληθυσμού στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, διαγράφεται αμέσως από μπροστά μας η γνώστη εικόνα της υπαίθρου και την θέση της στο μελλοντικό ορίζοντα καταλαμβάνει ένας λευκός χάρτης της παραγωγικής διαδικασίας αφού κανένας δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το οικονομικό μοντέλο της επόμενης ημέρας αν καταρρεύσουν οι παραδοσιακές μορφές γεωργίας και κτηνοτροφίας. Ανοίγοντας παρένθεση αξίζει να επισημάνουμε ότι η γεωμορφολογία του πελοποννησιακού εδάφους αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό τη μεγέθυνση των παραγωγικών μονάδων και την επίτευξη οικονομιών κλίμακας με εντατικοποίηση των καλλιεργειών και εκμηχάνιση της παραγωγικής διαδικασίας.
Ανεξάρτητα όμως από τα οικονομικά αποτελέσματα που θα έχει η αναγκαστική αναδιάρθρωση του πρωτογενή τομέα, θα πρέπει να τονιστεί με κάθε τρόπο η ανάγκη διατήρησης της οικολογικής ισορροπίας στην ύπαιθρο της Πελοποννήσου. Μόνο οι οικολόγοι του Κολωνακίου δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η εγκατάλειψη των καλλιεργειών και της υπαίθριας κτηνοτροφίας σε συνδυασμό με την δήμευση των περιουσίων από το δασαρχείο, αυξάνουν την καύσιμη ύλη των μεγαπυρκαγιών που απειλούν την Πελοπόννησο. Και μόνο οι οικονομολόγοι του θερμοκηπίου δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι αδύνατη η ανάπτυξη στην καμένη γη, χωρίς κατοίκους στην ύπαιθρο.
