Γεννημένος στη Σαγκάη στις 4 Νοεμβρίου 1933, μετά την αποφοίτησή του από το Imperial College του Λονδίνου ξεκινά από το 1963 να ασχολείται με τις οπτικές ίνες και να εργάζεται σε μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας κι επικοινωνιών. Πριν αφιερωθεί στην ακαδημαϊκή καριέρα στο Χονγκ Κονγκ, δούλεψε ως μηχανικός στη Standard Telecommunication Laboratories στο Χάρλοου και ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 είχε αποδείξει την δυνατότητα μετάδοσης φωτεινών σημάτων με τη χρήση ινών από καθαρό γυαλί, αντί για τις ομοαξονικές δέσμες καλωδίων χαλκού. Η τεχνολογία των ινών υάλου αποτελεί το βασικό στοιχείο για τη μετάδοση πληροφοριών στο Ιντερνέτ.

Το 1966, ο Κάο αποδεικνύει μαζύ με τον Τζορτζ Χόκαμ πως η υψηλή εξασθένηση του σήματος που μεταδίδεται μέσω των ινών αυτών δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία συνέπεια της μη απόλυτης καθαρότητας του ίδιου του γυαλιού και πως η εξασθένηση αυτή δεν πρέπει να ξεπερνά το όριο των 20dB/χλμ προκειμένου ένα καλώδιο οπτικών ινών να θεωρηθεί κατάλληλο ώστε να χρησιμοποιηθεί στη μετάδοση τηλεφωνικών σημάτων.

Τα επόμενα χρόνια ο Κάο θα αναπτύξει ένα φασματόμετρο μεγάλης ευαισθησίας προκειμένου να μετράται η απώλεια των ρευστών κρυστάλλων quartz, που παράγονται βιομηχανικά. Μάλιστα μέσω αυτού απέδειξε πως με τη χρήση ενός τέτοιου βιομηχανικής παραγωγής κρυστάλλου, επιτυγχάνεται μείωση της εξασθένηση του σήματος μόλις στα 5 dB/χλμ.

Τα χρόνια που ο Κάο μελετούσε τις οπτικές ίνες, μόλις το 1% του φωτός κατόρθωνε να περάσει ανά 20 μέτρα ίνας, σήμερα το ποσοστό αυτό φθάνει το 95% του φωτός ανά χιλιόμετρο. Οι έρευνές του στις οπτικές ίνες και οι προοπτικές που άνοιξαν αυτές οι μελέτες του στον τομέα των τηλεπικοινωνιακών βάρυναν στην απόφαση της επιτροπής των Νόμπελ να τον τιμήσει με το αντίστοιχο βραβείο Φυσικής το 2009.

ΑΠΕ-ΜΠΕ