Σ' ένα κατεξοχήν τουριστικό ελληνικό νησί, τη Ρόδο, συνέλαβε και εκθέτει ο φακός του Δημοσθένη Γαλλή τους «Λουόμενους»... οι οποίοι αποτυπώνονται στο φωτογραφικό χαρτί όχι ως συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά περισσότερο ως σκηνές ζωής. 

Με το τέλος των καλοκαιρινών διακοπών, λοιπόν, η έκθεση φωτογραφίας του Δημοσθένη Γαλλή θα φιλοξενηθεί στο Γαλλικό Κατάλυμα της Μεσαιωνικής Πόλης στη Ρόδο, όπου θα λειτουργήσει από τις 22 ως τις 30 Σεπτεμβρίου.

Ο τρόπος σύλληψης των συγκεκριμένων εικόνων μάς πηγαίνει πίσω στην παράδοση του Ιμπρεσιονισμού του 19ου αιώνα, καθώς οι συνθέσεις του φωτογράφου είναι αυθόρμητες και μεμονωμένες εκφράζοντας οπτικές εντυπώσεις - και όχι μια «πραγματική» αναφορά στα άτομα. Ο καλλιτέχνης δεν δανείζεται το ύφος του Ιμπρεσιονισμού, αλλά τη χρονική στιγμή που αυτός υποδηλώνει - επιλέγοντας να παίξει φωτογραφικά με το καλοκαιρινό φως: Αυτή η χρονική στιγμή αποτελεί το σκαρίφημα του φωτογραφικού έργου του Γαλλή.

Η απουσία προσχεδιασμού τονίζει την αυθεντική αίσθηση που δίνει ο φωτογραφικός φακός για τους ανθρώπους και τα πράγματα: Πρόκειται για μια διαδικασία συνειδησιακή, που εμπεριέχει την αντανάκλαση του καλλιτέχνη στα ανώνυμα πρόσωπα - τα οποία όμως γίνονται συνώνυμα των εσωτερικών προβληματισμών του φωτογράφου. 

Επιπλέον, η θολή αποτύπωση των προσώπων στις φωτογραφίες αναδεικνύει την κοινωνική μάσκα που φοράμε ακόμα και στις πιο ξέγνοιαστες στιγμές, όπως είναι αυτές των καλοκαιρινών μας διακοπών. 

Ολοι διατείνονται με τον πιο σαφή τρόπο ότι είναι θιασώτες του καθαρού νοήματος και της αλήθειας. Η κοινωνική τους όμως συμπεριφορά, τους διαψεύδει κατηγορηματικά. Πιστεύουν σε αντιφατικά πράγματα και αρέσκονται να βρίσκουν την αλήθεια σε αντίθετες συνιστώσες. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι όλη η ελληνική φιλοσοφία βασίζεται στην αναζήτηση της αλήθειας. Ετσι οι άνθρωποι παρουσιάζονται ακαθόριστοι και διφορούμενοι. 

Γι' αυτή την διάσταση του ανθρώπινου «φέρεσθαι» και «είναι», μας καλεί ο Γαλλής να προβληματιστούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη συμπεριφορά μας με ενάργεια.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα 30 έργα της έκθεσης δεν έχουν τίτλο - καθώς δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά σε όλους μας, συμπεριλαμβανομένου και του δημιουργού τους, ο οποίος μέσα από αυτή την έκθεση ανέμελων στιγμών αναζητά εναγωνίως την προσωπική του αλήθεια για τα πράγματα και τους ανθρώπους.