Σχετικά με το ντοκιμαντέρ: Κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δημιουργήθηκε στην Τσεχία ένα πειραματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, το "Theresienstadt". Σε αυτό συγκεντρώθηκαν χιλιάδες Εβραίοι καλλιτέχνες με σκοπό, πέρα από τα καταναγκαστικά έργα, να παράγουν και “πολιτισμό” ώστε να χρησιμοποιηθεί για προπαγανδιστικούς σκοπούς από τους ναζί. Ανάμεσα στους χιλιάδες καλλιτέχνες, βρισκόταν και ο ήδη γνωστός μουσικοσυνθέτης Βίκτορ Ούλμαν. Οι 7 σονάτες για το πιάνο που έγραψε κατά την διάρκεια της φυλάκισής του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά μέσα στο "Theresienstadt" από τις πιανίστες Εντιθ Κράους και Αλις Χερτς Σόμερ. Το 2014, με αφορμή την ηχογράφηση αυτών των κομματιών από την πιανίστα Μαρία Γκαρθόν, η Αλις, η Εντιθ και πολλοί άλλοι μιλούν για τον Βίκτορ Ούλμαν σαν καλλιτέχνη, αλλά και σαν άνθρωπο.
Η σκηνοθεσία, η παραγωγή, η διεύθυνση φωτογραφίας, το μοντάζ και το σενάριο ήταν των Ιωάννη Γρηγορόπουλου και Μιχάλη Αριστείδου. Τον ήχο επιμελήθηκε ο Γιώργος Σαγανάς. Η διάρκεια του φιλμ είναι 33'.
Οπως σημειώνει ο ίδιος ο Μεσσήνιος δημιουργός, στο σάιτ του Φεστιβάλ: "Το 2013 γνωρίστηκα με τη Μαρία Γκαρθόν, μέσω του πρώην άντρα της, του συγγραφέα Κάρλο Εουτζένιο Λόπεζ. Η Μαρία εκείνη την περίοδο ετοιμαζόταν για την ηχογράφηση των κομματιών του Βίκτορ Ούλμαν. Οταν είδε ένα ντοκιμαντέρ που είχαμε κάνει το 2012 μαζί με το Μιχάλη Αριστείδου και το Μορτεζά Τζαφάρι, που λεγόταν "West Dream: Η αντίπερα όχθη", με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον Ούλμαν. Δεν απάντησα αμέσως, επικοινώνησα πρώτα με το Μιχάλη και του είπα την ιδέα της Μαρίας. Αρχίσαμε να κάνουμε μια μικρή έρευνα για το Τερέζιενσταντ και τον Βίκτορ Ούλμαν και η ιστορία του πραγματικά μας συνεπήρε. Στο μεταξύ στο Λονδίνο, η Μαρία μαζί με τον Σαχάρ Καζάρα (σκηνοθέτης θεάτρου) είχαν ξεκινήσει τη δική τους έρευνα μέσω της οποίας βρήκαν την Αλις Χέρς Σόμερ, μία από τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που είχε γνωρίσει προσωπικά τον Βίκτορ Ούλμαν. Σ' αυτό το σημείο ήμασταν όλοι αποφασισμένοι ότι το ντοκιμαντέρ θα γίνει! Στο Λονδίνο, συναντήσαμε την Αλις, η οποία παρόλο τα 108 της χρόνια ήταν πολύ φιλική, γεμάτη ζωντάνια και πρόθυμη να μας βοηθήσει. Οπως φαίνεται και στην ταινία, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μας πρότεινε να πάμε να μιλήσουμε με την καλύτερη της φίλη Εντιθ Κράους, που ζούσε στην Ιερουσαλήμ και σύμφωνα με τα λεγόμενα της ήταν ''πιο ειδική'' όσον αφορά τον Βίκτορ Ούλμαν και όπως είπε η ίδια πιο "πιτσιρίκα" εφόσον ήταν μόνο … 100 χρονών. Ετσι λοιπόν και κάναμε εγώ, ο Μιχάλης, ο Σακχάρ, και η Μαρία πήγαμε στην Ιερουσαλήμ, όπου συναντηθήκαμε και μιλήσαμε με την Εντιθ Κράους. Μέσω της κουβέντας αυτής, μάθαμε όντος τα περισσότερα για τον Ούλμαν. Από εκεί και πέρα για εμένα και τον Μιχάλη, υπήρξαν άλλα δύο ταξίδια στο Λονδίνο για γυρίσματα στην ηχογράφηση και για διάφορες άλλες συνεντεύξεις μεταξύ των οποίων στον κ. Κόνουει, διευθυντή της London Touring Opera.
Το ντοκιμαντέρ ήταν τελείως δική μας πρωτοβουλία και δεν βρέθηκαν χορηγοί κανενός είδους οπότε τα χρήματα που είχαμε να διαθέσουμε ήταν τόσο λίγα, (εγώ είμαι μπάρμαν και ο Μιχάλης άνεργος) που δεν μπορέσαμε να πάρουμε ηχολήπτη μαζί μας. Αυτό προφανώς προκάλεσε αρκετές δυσκολίες. Ευτυχώς για να διορθώσει τα λάθη μας ήρθε ο Γιώργος Σαγανάς από την Μεσσήνη, ηχολήπτης και χρόνια φίλος μας, ο οποίος έκανε πραγματικά θαύματα με το σκάρτο ηχητικό υλικό που του δώσαμε, για να το φτάσει να ακούγεται όπως το κοινό το άκουσε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πέρα από τον Γιώργο Σαγανά, που ανέλαβε χωρίς καμία χρηματική αμοιβή τον ήχο, πολλοί άλλοι μας βοήθησαν εθελοντικά. Η Τζούλια Ταουρέλλι μας φιλοξένησε επανειλημμένα στο Λονδίνο, Ο Πάουλο Λόπεζ μας έδωσε τις κάμερές του και έκανε και εικονοληψία, η Τζοάνα Παπαβέργου στην Θεσσαλονίκη έκανε την μετάφραση από τα γερμανικά, ο Θοδωρής Μοϊσόγλου και η Μαριλού Λαιμού - Γερανίου από την Αθήνα έκαναν τους υπότιτλους. Ο Αλεξ Αβράμογλου από την Θεσσαλονίκη, η Δήμητρα Δαλακούρα από την Αλεξανδρούπολη, ο Νίκος και ο Λουκάς Μπουσούνης, ο Σείριος Καίσαρης και ο Πέτρος Βουδούρης από την Μεσσήνη. Ολοι συνέβαλαν λιγότερο ή περισσότερο στην δημιουργία του ντοκιμαντέρ και τους ευχαριστούμε όλους πολύ. Αυτά που κρατάμε μέσα μας εγώ και ο Μιχάλης, που όσο και να προσπαθήσουμε δεν θα φανεί το ίδιο μέσα από την κάμερα, είναι η ζωντάνια, το χιούμορ και η αισιοδοξία της Αλις και της Εντιθ. Ηταν και οι δυό τους απίθανοι άνθρωποι και το ότι πέρασαν τα χειρότερα στην ζωή τους δεν τις έκανε να χάσουν την όρεξη για ζωή. Εκαναν μάθημα στην Μαρία και οι 2 τους, η Αλις ακόμα έπαιζε πιάνο".
