Ενα ζεστό πιάτο φαγητό και μια γλυκιά κουβέντα βρίσκουν κάθε μεσημέρι 37 νέοι και ηλικιωμένοι στο Α' ΚΑΠΗ, όπου γίνεται η διανομή του συσσιτίου από το Δήμο Καλαμάτας. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, ανάμεσά τους πρώην επιχειρηματίες, νέοι με γνώσεις και διάθεση για δουλειά που βρίσκονται σε απόγνωση, ολόκληρες οικογένειες με παιδιά και χρόνια άνεργοι, βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό... πραγματικό δώρο ζωής.
Εθελοντές και εργαζόμενοι μαζί με το φαγητό προσφέρουν ένα ζεστό χαμόγελο και μια γλυκιά κουβέντα, γνωρίζοντας την προσωπική ιστορία του καθενός.
Ενας από τους δικαιούχους είναι και ο Λευτέρης. Παλιότερα είχε επιχειρήσεις με ρούχα και παπούτσια στην Αθήνα και τα τελευταία χρόνια δούλευε ως επαγγελματίας οδηγός. Εγκλωβίστηκε όμως στην Καλαμάτα όταν αναγκάστηκε να καταθέσει τα χαρτιά του για σύνταξη, κι εδώ και δύο χρόνια δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ. Ολο αυτό το διάστημα φιλοξενείται από μια οικογένεια που παλιότερα είχε ο ίδιος φιλοξενήσει, στη διάρκεια της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Το συσσίτιο είναι γι' αυτόν πολύ σημαντικό - όμως και για όλους τους υπόλοιπους αποτελεί ζήτημα επιβίωσης, παρατηρεί. Ο ίδιος το έχει ανάγκη γιατί, όπως μας λέει, δε θέλει να επιβαρύνει περισσότερο την οικογένεια που τον φιλοξενεί. Και εύχεται το συσσίτιο να συνεχιστεί για όσο το χρειάζεται ο ίδιος και οι άλλοι συνάνθρωποί μας.
Μια κοπέλα 33 ετών στέκεται παραπέρα. Κουβεντιάζοντας μαζί της στην αυλή του ΚΑΠΗ την ακούμε να μιλά με αισιοδοξία: "Ελπίζω να βρω μια δουλειά, να μαζέψω λίγα χρήματα και να κάνω κάτι δικό μου. Σιγά σιγά". Είναι εικαστικός και κατά το παρελθόν έχει συμμετάσχει εθελοντικά σε διοργανώσεις. Και τώρα όμως λέει πως αισθάνεται περισσότερο την ανάγκη να βοηθήσει το συνάνθρωπο. Μαζί με άλλους χειροτέχνες ετοιμάζουν ένα παζάρι, και τα έσοδα θα διατεθούν στο Ειδικό Σχολείο. "Ενα πιάτο φαγητό είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν περίμενα όμως ποτέ να φτάσω εδώ", λέει και συνεχίζει: "Οι περισσότεροι γνωστοί μου δεν γνωρίζουν την κατάστασή μου. Δεν είχα το κουράγιο να ζητήσω βοήθεια από τους γύρω μου, και οι δικοί μου αδυνατούν να βοηθήσουν". Στην Καλαμάτα είναι μόνη της και δεν μπορεί να βρει δουλειά τους τελευταίους μήνες. "Δεν έχω σταματήσει να προσπαθώ, αλλά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους νέους. Εχω φίλους και όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Δεν υπάρχει δυνατότητα όμως, αφού κάποιοι κάνουν 1-2 μεροκάματα και φυσικά δε βγαίνουν ούτε τα έξοδα του σπιτιού", αναφέρει. Επαναλαμβάνει πως "αυτό το πιάτο φαγητό είναι μεγάλη υπόθεση", κρατώντας στην αυλή του ΚΑΠΗ το μπολάκι με τον φρεσκομαγειρεμένο αρακά από τα μαγειρεία της Αεροπορίας.
Η Ζωή ζει με το επίδομα της Πρόνοιας, αλλά μας λέει πως ακόμα δεν έχει πληρωθεί. "Δεν έχουμε να φάμε, αλλά εδώ βρίσκουμε ένα πιάτο φαΐ και όλοι μάς φέρονται πολύ καλά" παρατηρεί. Μαζί της συμφωνεί η Ελένη, η οποία δούλευε περιστασιακά, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν βρίσκει ούτε ένα μεροκάματο.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς διαμαρτύρεται γιατί του έκοψαν το ηλεκτρικό ενώ η γυναίκα του είναι πολύ άρρωστη και χρειάζεται μηχανική υποστήριξη. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το ζεστό πιάτο φαγητό το χρειάζεται και ο ίδιος και η γυναίκα του. "Αν δεν υπήρχε το συσσίτιο θα γινόμασταν κλέφτες ή δε θα επιβιώναμε", λέει χαρακτηριστικά.
• Οι 37 άνθρωποι που παίρνουν φαγητό από το συσσίτιο περιλαμβάνονται στη σχετική λίστα της Πρόνοιας προς το δήμο, βάσει της οποίας γίνεται η διανομή στο ΚΑΠΗ. Οι δικαιούχοι συσσιτίου διατηρούν και το δικαίωμά τους στο Κοινωνικό Παντοπωλείο, μόνο όμως όσον αφορά ρούχα και άλλα είδη, εκτός φαγητού.
[Ρεπορτάζ: Κέλλυ Δημητρούλια]
