Πέρασαν περίπου είκοσι μέρες από την ανάβαση, που κάναμε στο όρος Τύμφη, στην Δρακόλιμνη Τύμφης και στην κορυφή Γκαμήλα (2497 μ.) και σαν κάτι να μας έλειπε!
Η ανάβαση στην κορυφή του Ταϋγέτου με τον σύλλογό μας έχει καθιερωθεί εκτός από ορειβατική εξόρμηση και σε ένα ετήσιο προσκύνημα στον Προφήτη Ηλία.
Πέρυσι είχαμε ανέβει από την πλευρά της Λακωνίας, ξεκινώντας από την πηγή Μαγγανιάρη, διανυκτερεύοντας στο καταφύγιο Σπάρτης και ανεβαίνοντας στην κορυφή νύχτα. Φέτος το πρόγραμμα προέβλεπε νυχτερινή ανάβαση πάλι, από την Μεσσηνιακή Μάνη μέσω του Δάσους της Βασιλικής.
Μια διαδρομή πολύ πιο όμορφη και σίγουρα πολύ πιο δύσκολη.
Διανυκτερεύσαμε στον Άγιο Δημήτριο, και στις δύο την νύχτα είχαμε μαζέψει τις σκηνές και ξεκινήσαμε για την κορυφή.
Οδηγός μας ο έμπειρος ορειβάτης Ηλίας Κατσόγιαννης.
Το να διασχίσεις την διαδρομή αυτή μέρα είναι πράγματι εντυπωσιακό. Το να διασχίσεις την διαδρομή νύχτα όμως, μπορεί να έχει την γοητεία της, αλλά επιφυλάσσει και πολλούς κινδύνους.
Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κοιτάμε το φωτισμένο σημείο, που δημιουργείται από τον φακό κεφαλής, για να αποφύγουμε τα σαθρά κομμάτια, που ομολογουμένως είναι αρκετά.
Σε πρώτη φάση οι φωτοσκιάσεις των δέντρων και των βράχων είναι τα μόνα που μπορούμε να θαυμάσουμε.
Διασχίζοντας την διαδρομή μέσα στο δάσος φτάσαμε στην πηγή Μουσγιά. Περπατώντας, σε λίγο εγκαταλείψαμε το δάσος και περάσαμε σε καθαρά αλπικό τοπίο. Η διαδρομή μας συνεχίστηκε επάνω στην κορυφογραμμή, που αποτελεί και το φυσικό όριο των νομών Μεσσηνίας και Λακωνίας.
Στο σημείο αυτό το μάτι μας κλεφτά, κλεφτά, έπεφτε σε πολλά φωτισμένα χωριά της Λακωνίας και της Μεσσηνίας, εξασφαλίζοντας εξαιρετική θέα και στους δύο κόλπους των δύο Νομών.
Η κορυφή πλέον είναι ορατή και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε.
Σύμμαχός μας και το λυκαυγές, που σχηματίζοντας μια λεπτή κόκκινη γραμμή στην Ανατολή, μας έδωσε χρώμα και φως.
Με το βλέμμα στην κορυφή και την φωτεινότητα να επεκτείνεται, έπρεπε να διασχίσουμε το πιο δύσκολο κομμάτι προς την κορυφή. Πολύ έντονη ανάβαση που αρχίζεις να κάνεις μεγάλα ζικ, ζακ, μεγαλώνοντας βέβαια την απόσταση, αλλά με μικρότερη κόντρα.
Σε λίγο φτάσαμε στην ψηλότερη κορυφή της Πελοποννήσου, στα 2407 μέτρα, που δεσπόζει το μικρό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Προσκυνήσαμε και ανάψαμε ένα καντηλάκι στην μνήμη της μικρής Αναστασίας, που μας συντρόφευε μαζί με τους γονείς της σε κάποιες από τις εξορμήσεις μας.
Μικρή Αναστασία δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ!
Αφού απολαύσαμε την θέα, πού μας χάρισε η κορυφή, βλέποντας την Καλαμάτα, την Τρίπολη, την Σπάρτη, τον Μεσσηνιακό και τον Λακωνικό κόλπο και πολλές άλλες ομορφιές αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για την βάση μας στον Άγιο Δημήτριο, που είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα.
Μια ακόμη πολύ καλή ανάβαση μας αποζημίωσε και μας χάρισε απλόχερα τις ομορφιές της Μεσσηνιακής Γης!
Ευχαριστούμε τον κυρ. Σταύρο, όπου το βράδυ του Σαββάτου μας φιλοξένησε στο σπίτι του και μας ''φίλεψε'' καλούδια και τσιπουράκι, βεβαίως ευχαριστούμε θερμά και τον οδηγό μας Ηλία Κατσόγιαννη, καθώς και το μέλος της διοίκησης Γεώργιο Κότση, που μας μετέφερε στο αγροτικό του έως τον Άγιο Δημήτριο.