Αυτό υποστηρίζει, μιλώντας στο eleftheriaonline.gr ο Φρανκ Πους (Frank Pusch), αντιπρόσωπος της εταιρείας στην Ελλάδα, προσθέτοντας ότι η τεχνολογία αυτή, που αναπτύσσει από το 1973 μέχρι και σήμερα ο χημικός Κρίστιαν Κοχ, πρακτικά μιμείται την ίδια διαδικασία με την οποία και η φύση παράγει πετρέλαιο από οργανικά κατάλοιπα, με τη διαφορά ότι αντί για εκατομμύρια χρόνια αρκούν μόνο μερικά λεπτά.
Με τη διαδικασία αυτή γίνεται διαχείριση όλων των οργανικών σκουπιδιών, μεταξύ των οποίων η λάσπη βιολογικών καθαρισμών, αλλά και ο κατσίγαρος.
Η μέθοδος, σύμφωνα με τον Φ. Πους, έχει παρουσιαστεί ήδη στους Δήμους Καλαμάτας, Μεσσήνης και Κυπαρισσίας στη Μεσσηνία, στο Δήμο Κορινθίων, όπως επίσης και στους δήμους της Ηλείας, αλλά και στο Δήμο Πατρέων. Ο εκπρόσωπος της γερμανικής εταιρείας δηλώνει ότι το ενδιαφέρον από πλευράς αυτοδιοίκησης είναι εξαιρετικά μεγάλο -ο Δήμος Μεσσήνης, όπως λέει, εξετάζει την προοπτική να συνεργαστεί με το Δήμο Οιχαλίας.
Ωστόσο, συνεχίζει, υπάρχουν προσκόμματα από την έλλειψη θεσμικού πλαισίου στην Ελλάδα σχετικά με τη δυνατότητα παραγωγής και διάθεσης πετρελαίου από την αυτοδιοίκηση. Ο Φ. Πους προσθέτει ότι για το θέμα αυτό είχε συναντήσεις στην Αθήνα, τόσο με τον ειδικό σύμβουλο του υπουργείου Περιβάλλοντος Βασίλη Λιόγκα, όσο και με το γενικό γραμματέα Συντονισμού Διαχείρισης Αποβλήτων του υπουργείου Εσωτερικών Ευάγγελο Καπετάνιο. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Γερμανό αντιπρόσωπο, ο τελευταίος φέρεται να του δήλωσε ότι προκειμένου να κινηθεί κάτι στο θεσμικό πλαίσιο σχετικά με το παραπάνω ζήτημα, απαιτούνται προηγουμένως αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων στις οποίες να αναφέρεται ότι υιοθετούν τη συγκεκριμένη μέθοδο επεξεργασίας.
Ο Φ. Πους μιλά για παραγωγή 600 λίτρων πετρελαίου ντίζελ από κάθε 1,3 τόνο σκουπιδιών, σε μια διαδικασία με χρήση ειδικών καταλυτών που συμβαίνει σε κλειστό κύκλωμα, η οποία δεν χρειάζεται νερό και δεν έχει εκπομπές αερίων ή άλλων επιβαρυντικών για το περιβάλλον στοιχείων. Οπως εξηγεί, πρόκειται για μια διαδικασία χαμηλής πίεσης και θερμοκρασίας, στην οποία δεν παράγονται τοξικά αέρια, δεν υπάρχουν καμινάδες και πυρσοί καυσαερίων, καθώς δεν υπάρχει καύση.
Προσθέτει δε ότι εκτός από πετρέλαιο υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής πίσσας, αλλά και ηλεκτροπαραγωγής -όπως υποστηρίζει χαρακτηριστικά, “τα σκουπίδια της Καλαμάτας μπορούν να ηλεκτροδοτήσουν τη Μάνη”.
Το κόστος παραγωγής κάθε λίτρου, συνεχίζει, κυμαίνεται από 0,16 ώς 0,20 λεπτά του ευρώ για το κάθε λίτρο, ενώ μία μονάδα παραγωγής 500 λίτρων πετρελαίου την ώρα έχει δυναμικότητα επεξεργασίας 20.000 τόνων σκουπιδιών ημερησίως, απασχολώντας 9 άτομα.
Σημειώνει χαρακτηριστικά δε ότι μόνο από τα σωρευμένα για χρόνια δεματοποιημένα σκουπίδια της περιοχής του Πύργου, στην Ηλεία, που εκτιμά σε 110.000 τόνους, υπάρχει δυνατότητα παραγωγής 20.300.000 λίτρων ντίζελ.
Το συνολικό κόστος επένδυσης, σύμφωνα με τον Φ. Πους για μια τέτοια μονάδα (500 λίτρα την ώρα) φθάνει τα 7.000.000 ευρώ, από τα οποία ο ενδιαφερόμενος δήμος προκαταβάλλει το 50%. Ακόμα 1.000.000 ευρώ καταβάλλονται με την παράδοση της μονάδας, ενώ η υπόλοιπη οφειλή προς την εταιρεία αποσβένεται από την πώληση του πετρελαίου που θα παράγει ο εν λόγω δήμος. Ο απαιτούμενος χώρος για μια μονάδα είναι 5 στρέμματα (4.928 τ.μ.).
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση για την εφαρμογή της μεθόδου αυτής στη Γερμανία και άλλες χώρες, ο Φ. Πους λέει ότι, όσον αφορά τη χώρα του υπάρχει μια μονάδα σε δοκιμαστική λειτουργία στη Δρέσδη, υποστηρίζοντας ωστόσο ότι αφ’ ενός στη Γερμανία το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών είναι εν πολλοίς λυμένο, αφ’ ετέρου δε ότι στη χώρα του δραστηριοποιούνται ισχυρά λόμπι εταιρειών πετρελαίου.
Πάντως, όπως είπε, υπάρχουν τέτοιες μονάδες, τις οποίες λειτουργούν ιδιώτες, σε Πολωνία, Ισπανία, Βραζιλία, Κροατία και Μογγολία.
* Θα ήθελα να ευχαριστήσω για την πολύτιμη βοήθειά του τον Τόμας Ερτλ, ο οποίος ευγενικά προσφέρθηκε να κάνει τη διερμηνεία κατά τη συνομιλία μου με τον Φρανκ Πους.
