Προσωπικά πιστεύω πως, αν δεν έχει ήδη οριστικοποιήσει την απόφασή του, αυτό έχει να κάνει όχι με το ότι ψάχνει, αλλά με το ότι κάνει το τελευταίο σκανάρισμα των συν και των πλην της ήδη ειλημμένης απόφασής του. Αυτό έχει και άμεση σχέση με τις εξελίξεις αναφορικά με τις τουρκικές διεκδικήσεις και την αναταραχή που υπάρχει στις σχέσεις με τους άσπονδους γείτονές μας.
Ας δούμε το θέμα πιο πρακτικά. Κάποιοι χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να μην προτείνει ο πρωθυπουργός τον Προκόπη Παυλόπουλο πως, κόντρα στο κόμμα του, δεν τον ψήφισε στην προηγούμενη εκλογή. Και μάλιστα με συγκεκριμένες θέσεις. Τότε οι πιο πολλοί είδαν το θέμα ως μια ανώδυνη πολιτική πράξη, διότι τη στιγμή που ένα πρόσωπο εκλέγεται με ευρύτατη πλειοψηφία Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιος ν’ ασχοληθεί με μια μεμονωμένη αρνητική ψήφο; Τώρα όμως αυτή η ψήφος, και συγκεκριμένα η αιτιολογία της, αποκτά ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, διότι εκείνος που τότε καταψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο σήμερα είναι πρωθυπουργός και καλείται -σύμφωνα με τις νέες διατάξεις του Συντάγματος- να αποφασίσει αν επιμένει στα όσα πίστευε τότε ή αν η νέα του θέση τον αναγκάζει να είναι πιο υπεύθυνος. Διότι τώρα το διακύβευμα είναι άκρως σοβαρό και όχι όπως τότε μια απλή καταγραφή της δικής του πολιτικής αντίληψης και κάποιας στόχευσης που ίσως να είχε.
Οπως είχε δηλώσει τότε ο Μητσοτάκης δεν θεωρούσε κατάλληλο τον Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, διότι «δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Ενα ένα, λοιπόν: «Οι “σειρήνες” του πελατειακού κράτους» μήπως ήταν όλη η Ν.Δ. αν αναφέρεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων; «Ο χειρισμός με ανεπάρκεια μιας από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008» ήταν ο χειρότερος που μπορούσε να γίνει και αποκλειστική ευθύνη του Προκόπη Παυλόπουλου ή όλης της κυβέρνησης, και κυρίως του ίδιου του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή; Δήλωσε τότε κάτι αντίθετο ο σημερινός πρωθυπουργός; Και τέλος «ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που θα επιθυμούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης». Αυτό δεν μπαίνει σε συζήτηση, διότι φυσικά ο καθένας βλέπει την Ευρώπη διαφορετικά από κάποιον άλλον και ο Προκόπης Παυλόπουλος μόνο ακραιφνής ευρωπαϊστής μπορεί να χαρακτηριστεί. Τι εννοούσε τότε ο σημερινός πρωθυπουργός δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε, καθώς δεν γνωρίζουμε πώς την εννοούσε τότε αυτός τη σχέση Ελλάδας – Ευρώπης.
Αυτά είναι τα -κατά Μητσοτάκη- «κακά» του σημερινού Προέδρου, για τον οποίο η Ν.Δ. αγνόησε τα κίνητρα του Τσίπρα ο οποίος τον πρότεινε και έδωσε κι αυτή την ψήφο στον δικό της άνθρωπο. Τώρα όμως έχει έλθει η στιγμή που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να κριθεί για τη θητεία του, και αν αποδειχθεί ότι ήταν ένας Πρόεδρος που δεν τίμησε τη χώρα, που δεν βοήθησε στα μαύρα χρόνια της κρίσης, που δεν αντιμετώπισε τις δυσκολίες με πνεύμα πατριωτικό και συνάμα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, τότε ναι, να πάμε στον επόμενο. Αλλά αυτό δεν θα το πούμε εμείς, θα το πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης – ο οποίος δεν αρκεί να πει ένα όνομα, να του πλέξει συνοπτικά το εγκώμιο, να το ψηφίσει το κόμμα του, και να μην μάθουμε ποτέ γιατί όχι τον Παυλόπουλο.
Για να μην προκαταλαμβάνουμε τα πράγματα, ας σταθούμε στα όσα ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακροθιγώς, αλλά και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη όπως ο υπουργός Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτης, έχουν εκφράσει σαφώς για το νέο πρόσωπο. Θέλουν μεταξύ άλλων ευρεία συναίνεση και πρόσωπο πολιτικό, με εμπειρία και κύρος. Αν βρεθεί τέτοιο πρόσωπο που να είναι ισοϋψές ή καλύτερο του Προκόπη Παυλόπουλου, το ακούμε και δεν θα διαφωνήσουμε. Αν όμως όχι, τότε τα πράγματα σκουραίνουν και δεν είμαστε εμείς οι αναλυτές που θα δώσουν το βάθος της μελλοντικής εξέλιξης. Πάντως από τα ονόματα που έχουν πέσει στην πολιτική πιάτσα, με κομματικές τοποθετήσεις και δημοσιογραφικές πληροφορίες ή επιθυμίες, ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν νομίζουμε ότι φοβάται τις συγκρίσεις.
Κυριακή κοντή γιορτή, που λέει ο λαός, και η αγωνία όλων θα δώσει τη θέση της στην ανακοίνωση του ονόματος και στη μεγάλη στιγμή του πρωθυπουργού για να αποδείξει ότι δεν είναι μικροπρεπής ώστε να παραμένει προσηλωμένος στην παλαιά του στάση.
Μόνο οι ηλίθιοι και οι πεθαμένοι δεν αλλάζουν γνώμη, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι τίποτα από αυτά. Μάλιστα, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας απέδειξε ότι το πάει καλά το καράβι και ότι έχει στόφα ηγέτη. Οι ηγέτες όμως δεν πρέπει να κάνουν λάθη διότι αυτά έχουν μεγάλο κόστος για τη χώρα τους. Προσωπικά τον Μητσοτάκη δεν τον φοβάμαι για γκαφατζή, έχει πολύ μέλλον μπροστά του και χρειάζεται θεσμικά πρόσωπα που να τον στηρίζουν. Ας μην αγνοήσει πως πρέπει να αφαιρεί προβλήματα και όχι να προσθέτει.
Ολα τα παραπάνω είναι υποκειμενικές σκέψεις, και καθώς είναι γνωστό ότι με τον Προκόπη μάς συνδέει πολύχρονη φιλία από τα μαθητικά μας χρόνια, ζητώ την κατανόηση των αναγνωστών για όποια υπερβολή βρουν στο κείμενο. Δεν είναι όμως επιτηδευμένη, διότι ένα δικό μου άρθρο ούτε έχει στόχο ούτε μπορεί να παίξει ρόλο στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Πήρα όμως την πρωτοβουλία να το γράψω, καθώς τον τελευταίο μήνα και στη Μεσσηνία και σε άλλα μέρη της χώρας, με φίλους που μίλησα και που δεν έχουν σχέση με τον Πρόεδρο, όλοι μου έλεγαν ότι θα πρέπει πολύ να το μετρήσει ο Μητσοτάκης -και κυρίως να το αιτιολογήσει επαρκώς- για να μην προτείνει για Πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο που συγκεντρώνει -σύμφωνα και με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ- την ευρύτερη πλειοψηφία από κάθε άλλο πρόσωπο, σηματοδοτώντας έτσι προς τα έξω την αναγκαία εθνική ομοψυχία.
Ντίνος Δ. Πλεμμένος
