Το έργο στηρίχθηκε αρχικά στο λόγο και στην κίνηση που ερχόταν σταδιακά, ως προσομοίωση φανταστικών αντικειμένων ή προεκτάσεων του σώματος. Στη συνέχεια οι κινήσεις γίνονταν πιο έντονες, επαναλαμβανόμενες, μέχρι που η χορογράφος άρχισε να χρησιμοποιεί το γραπτό λόγο, στο πίσω μέρος του γκρίζου σκηνικού της. 

Οι λέξεις της, προσεκτικά επιλεγμένες, αλλά και ο δισταγμός της εμφανής, για το αν με την παράσταση αυτή υπερεκτίθεται στο κοινό.  

Τι φοβόταν να δείξει; Παλιά τραύματα ίσως; Λάθη, αδιέξοδα; Δηλώνει λίγο μετά πως το "όχι" θα προσπαθήσει να το κάνει "ίσως". Και θα το κάνει, ξεκινώντας πάλι την κίνηση. Σπασμωδικά στην αρχή, πιο σταθερά μετά. Η κίνηση θα γίνει χορός, πιο μελωδικός, πιο ήπιος και "μαλακός". Ισως και πιο αισιόδοξος.

"Change". Η αλλαγή θα έρθει, αναπόφευκτα. Θα σημαίνει όμως την εξέλιξη, την ελπίδα, τον ξεσηκωμό; Η' θα βάλει το υποκείμενο να μαζοποιηθεί μέσα στο σύνολο, στον όχλο; Γιατί όμως όλα είναι τόσο δύσκολα μέχρι στιγμής; Τι είναι αυτό που δεν κολλάει; Που δεν βοηθά στο να πάνε τα πράγματα "κατ' ευχήν"; Μήπως είναι η δυαδικότητα που όλοι έχουμε μέσα μας, οι δύο πλευρές που μας τραβάνε τη μία από εδώ και την άλλη από την αντίθετη; Η διαφορετικότητα; Το παιδί και ο ενήλικας που αρνείται να μεγαλώσει; Πόσο κουραστικό αυτό το διηνεκές "μπαλατζάρισμα". Και πόση εξάντληση προκαλεί... 

Ετσι είναι όμως η διαδικασία της μεταμόρφωσης, της αλλαγής, άρα και του "Transforming me". Δύσκολη, επίπονη, αλλά με διαρκές ενδιαφέρον. Και με τη ματιά της Μέντης Μέγα, με χιούμορ.

Γ. Σαρ.