Η καρδιά της σύγχρονης ελληνικής χορογραφίας... χτυπά στην Καλαμάτα!

- Τι γνώμη έχεις για το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

"Είναι μια όαση για τα ελληνικά δεδομένα, διότι επιμορφώνει και τους δημιουργούς αλλά και το κοινό εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με παραστάσεις που είναι πραγματικά στην ακμή της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Χαίρομαι, που λαμβάνω μέρος, με τιμά πάρα πολύ η πρόσκληση".

- Το έργο σου το ονομάζεις "απολίθωμα" ("Relic"). Εμείς είδαμε ένα απόσπασμα στην εκδήλωση που έγινε για την παρουσίαση. Παρότι λοιπόν το ονομάζεις με έναν όρο "απαρχαιωμένο", με μία έννοια για κάτι που έχει ξεχαστεί μέσα στα χιλιάδες χρόνια, από τις εικόνες είδαμε κάτι πολύ σύγχρονο, πολύ μοντέρνο με σύγχρονη αισθητική.

"Ακριβώς. Για μένα το απολίθωμα δεν είναι απαραιτήτως κάτι το οποίο είναι παλιό, δηλαδή εγώ προτιμώ τον τίτλο "Relic", γιατί δεν μεταφράζεται ακριβώς αυτό που θέλω να πω. Το "Relic" έχει την έννοια και του λείψανου και του απολιθώματος, είναι δηλαδή αυτό που έχει απομείνει. Δεν είναι απαραιτήτως ένα απολίθωμα που απλά έχει μείνει χιλιετίες εκεί. Εγώ καμιά φορά αισθάνομαι τον εαυτό μου απολίθωμα του εαυτού μου, δηλαδή αισθάνομαι ότι είναι μια διαρκής ανασκαφή η ζωή και ότι πολλές φορές βλέπεις (μετά από μια δεκαετία) ότι είσαι το απολίθωμα του εαυτού σου. Ή ότι έχεις αφήσει πίσω σου ένα αποτύπωμα αυτού που ήσουνα. Και έχεις πια εσύ αποστασιοποιηθεί και το βλέπεις καθαρά το αποτύπωμά σου. Αρα, μέσα στη διάρκεια της ζωής σου μπορείς να δεις τουλάχιστον 6 - 7 "απολιθώματα" του εαυτού σου".

- Αρα δείχνει μια εξέλιξη το έργο; Την εξέλιξη την βλέπεις αισιόδοξα ή με μια νοσταλγικότητα ως προς αυτά που έμειναν πίσω;

"Οχι, πάντα με μια μεγάλη λαχτάρα για αυτά που έρχονται, δηλαδή με μια μεγάλη επιθυμία για το καινούργιο και την αλλαγή. Με ανάγκη για την έκπληξη. Και ο θεατής θέλω να έρθει με αυτήν την διάθεση, να έρθει με μια επιθυμία να δει κάτι το οποίο δεν είναι αναγνωρίσιμο, δεν είναι απαραίτητα οικείο και γνώριμο". 

- Μέχρι και η μουσική σου είναι κάπως σκληρή, προσπαθεί να μας κρατήσει σε μια εγρήγορση...

"Ναι, το ηχητικό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την παράσταση και ακριβώς εντείνει αυτή τη διαδικασία".

- Θεωρείς ότι το έργο σου είναι προσιτό στο κοινό;

"Ομολογώ ότι έχω μείνει άφωνος. Δεν το περίμενα να συνδεθούν με το έργο άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το θέατρο. Ηρθαν και μου είπαν λόγια ασύλληπτα, σαν να διάβασαν ένα δικό τους ποίημα. Αλλοι, από τους οποίους περίμενα, λόγω της εξοικείωσης που έχουν με κάποια θεάματα, κατάλαβα ότι καταπιάστηκαν με κάποιες λεπτομέρειες που εμένα δεν με αφορούν καθόλου. Επομένως, το κοινό δεν είναι ένα. Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής τους που μπορεί μια ώρα μετά να δουν το ίδιο πράγμα και να το εκθειάζουν και μετά, μια ώρα πριν επειδή μπορεί κάτι να συνέβη να τους αποσυντονίσει από αυτό που βλέπουν".

- Στο εξής θα ασχοληθείς μόνο με το χορό ή θα κάνεις και άλλα πράγματα ως σκηνοθέτης;

"Μα ως σκηνοθέτης το αντιμετωπίζω αυτό. Δηλαδή η χορογραφία η δική μου είναι μια τοπογραφία. Μπαίνω και αντιμετωπίζω το χώρο, δηλαδή την αρχιτεκτονική του. Ουσιαστικά με τα σώματα τα οποία σκηνοθετώ αναπτύσσονται οι δράσεις στο μυαλό μου σαν τρισδιάστατα εργόχειρα. Αυτά εμπλουτίζουν το χώρο και αφήνουν ένα ίχνος που γεμίζει σιγά-σιγά. Μετά, αυτό το πράγμα συνεχίζει σαν εργόχειρο που φτιάχνεται και σβήνει και ξαναφτιάχνεται και ξανασβήνει".

Tο "Relic" έχει προσκληθεί να ανέβει στο Μπορντό, στο Ελσίνκι, στην πόλη Κόπιο της Φινλανδίας, στη Λωζάννη, το Εδιμβούργο, το Δουβλίνο, το Παρίσι κ.α.