Με αφορμή λοιπόν την επικείμενη διπλή τους συναυλία, οι δυο γνωστοί καλλιτέχνες μιλούν στην «Ε» γι' αυτό το πρωτότυπο εγχείρημά τους - καθώς επίσης για την προσωπική τους πορεία, για το παρόν και το μέλλον του τόπου, για τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φυλής, για όσα οι ίδιοι αναπολούν ή αποφεύγουν.
- Αυτή τη φορά αφήσατε το κοινό να σας οδηγήσει, βασίζοντας το πρόγραμμα της συναυλίας σας σε "παραγγελιές" - και μάλιστα απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής μουσικής. Ήταν πιο εύκολο ή μήπως όχι;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
«Είναι ωραίο πράγμα ν' αφήνεις το κοινό να σε καθοδηγεί, για να κάνεις μια καινούρια παράσταση. Και είναι επίσης πολύ ωραίο να σου δίνεται η δυνατότητα να πεις τραγούδια που αγάπησες από την παιδική σου ηλικία».
Γιάννης Κότσιρας
«Κατά τη γνώμη μου ήταν κάτι πολύ πιο δύσκολο και ταυτοχρόνως πολύ πιο ριψοκίνδυνο. Η δυσκολία έγκειται κυρίως στο ότι η δημιουργία ενός προγράμματος ζωντανά, κατά την διάρκεια δηλαδή μιας παράστασης, με τραγούδια που πιθανότατα να μην τα έχει ξαναπεί κανείς μας ή να μην τα έχει ξαναπαίξει κανένας μουσικός, απαιτεί τεράστια προετοιμασία ώστε να μη χαλάσει η ροή του προγράμματος.
Επίσης, όλη αυτή η διαδικασία της καταμέτρησης, της τοποθέτησης στην κατάλληλη σειρά αλλά και η προετοιμασία για τα άγνωστα τραγούδια, έπρεπε να συμβεί το πολύ μέσα σε 10 λεπτά... κάτι που όπως καταλαβαίνετε απαιτεί τεράστια πείρα και ταχύτητα».
- Εδώ στο Νότο... της Ελλάδας, της Ευρώπης, ποιες αρετές και ποιες κακίες βλέπετε να μας πολιορκούν, και πώς θα μπορούσαμε να φύγουμε μπροστά;
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
«Το φως και ο πολιτισμός γεννήθηκαν στο Νότο, αυτό δεν αλλάζει.
Εάν είναι να προχωρήσουμε μπροστά όπως οι “Βησιγότθοι”, προτιμώ το βήμα σημειωτόν το δικό μας· δεν μπορεί, θα επιβιώσουμε τελικά!
Γιάννης Κότσιρας
«Καταρχήν, κατά τη γνώμη μου, στα προβλήματα που μας χαρακτηρίζουν δεν υπάρχει διαφορά στο Νότο ή στο Βορρά της Ελλάδας. Ολοι έχουμε κοινές νοοτροπίες. Καλές ή κακές. Αυτό που θεωρώ πως μας χαρακτηρίζει άσχημα είναι πως αισθάνομαι ότι δεν αγαπάμε πραγματικά τον τόπο μας: Τον εκμεταλλευόμαστε με τον χειρότερο τρόπο, τον καίμε, τον καταστρέφουμε με κάθε ευκαιρία. Και επέκταση όλου αυτού είναι το ότι δεν αγαπάμε και τον συμπολίτη μας: Οταν βλέπουμε κάποιον να πετυχαίνει κάτι, αντί να τον βοηθάμε, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να τον ισοπεδώσουμε. Να του τραβήξουμε το χαλί κάτω από τα πόδια.
Αυτά για να αντιμετωπιστούν χρειάζεται πολλή δουλειά και πολλή αυτογνωσία. Το καλό είναι πως υπάρχει η διάθεση να αλλάξουμε - και ειδικά τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως οι νοοτροπίες μας αυτές, και κατ' επέκταση οι πράξεις μας, μας κρατάνε πολύ πίσω κι ως αποτέλεσμα φέρνουν τέτοιες κρίσεις σε όλα τα επίπεδα, όπως αυτές που βιώνουμε τελευταία».
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
- Μουσικοσυνθέτης - τραγουδοποιός - ερμηνευτής: Μέσα σε ποιον απ' όλους σας τους ρόλους νιώθετε πιο ελεύθερος;
«Και στους τρεις. Δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω, για εμένα ο ρόλος είναι ένας. Γράφω τα τραγουδάκια μου και τα τραγουδώ...».
- Οι συνεργασίες σας στη δισκογραφία και τη σκηνή δεν έχουν τελειωμό. Τι αναζητάτε κάθε φορά, ώστε να τις ταξινομήσετε ως επιτυχημένες;
«Το πρώτο πράγμα που αναζητώ είναι να μη βαριέμαι. Τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον αλλάξω - με τις συνεργασίες όμως ανανεώνομαι».
- Ποια περίοδο της ζωής σας αναπολείτε συχνότερα - και τι ψυχικό απόθεμα απαιτεί από εσάς το παρόν, όπως το βιώνετε, αλλά και το μέλλον, όπως το φαντάζεστε;
«Αναπολώ συχνά τις διακοπές μου στην παραλία Πτελεού, όταν ήμουν στο γυμνάσιο.
Οσο για το παρόν, το ζω και δεν καταλαβαίνω τι μου στοιχίζει ψυχικά.
Το μέλλον όμως... “Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλετε”. Αν είσαι γονιός, παίρνουν λίγο “Φωτιά τα μπατζάκια σου”!».
Γιάννης Κότσιρας
- 20 χρόνια πέρασαν ήδη από τον πρώτο δίσκο σας, τον «Αθώο ένοχο». Στη διάρκειά τους τι επιβίωσε μέσα σας αθώο, και για ποια πάθη θα δηλώνατε ένοχος;
«Ειλικρινά δεν αισθάνομαι να έχω αλλάξει και πολύ... Εξακολουθώ να αγαπάω αγνά τη μουσική και τους ανθρώπους που τη φροντίζουν, που τη δημιουργούν και την εξελίσσουν. Αν κάτι άλλαξε, είναι η απομάκρυνσή μου από όλους όσοι ζουν παρασιτικά από τη μουσική. Εννοώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που μόλις αντιλαμβάνονται μια επιτυχία, ένα νέο ταλέντο, μια καινούρια πρόταση, τρέχουν να πέσουν πάνω τους για να βγάλουν όσο περισσότερα μπορούν, αδιαφορώντας για το αύριο.
Αυτοί οι τύποι υπάρχουν σε όλους τους τομείς της ζωής μας - και προσωπικά, εδώ και αρκετά χρόνια, όταν τους εντοπίζω απλά αλλάζω πεζοδρόμιο».
- Υπήρξατε από την αρχή ένα «φαινόμενο» με φανατικούς θαυμαστές από εντελώς διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. Αυτή την πλατιά αποδοχή πώς την ερμηνεύετε και πώς τη μεταβολίζετε;
«Ούτε την ερμηνεύω ούτε κάνω κάτι ιδιαίτερο για να προσαρμοστώ σε αυτήν ή, όπως λέτε, να τη μεταβολίσω. Αν το έκανα, πιστεύω πως θα έχανα την ταυτότητά μου. Θα έχανα δηλαδή ακριβώς εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν όλους αυτούς τους ανθρώπους να αγαπάνε τη μουσική μου.
Αυτό που έκανα και συνεχίζω να κάνω είναι να επιλέγω τα τραγούδια που θα πω με βάση το προσωπικό μου γούστο και ιδεολογία - και όχι βάσει του είδους της μουσικής ή της εκάστοτε ταμπέλας που βάζουν τα ΜΜΕ και οι κάθε είδους παντογνώστες. Ακολουθώ το γούστο μου και το ένστικτό μου, και τίποτε παραπάνω. Γι' αυτό και κανείς πραγματικά δεν μπορεί να μου φορέσει κάποιο κοστούμι που είναι ήδη έτοιμο».
- Οι καιροί που ζούμε είναι δημιουργικοί ή αντιπαραγωγικοί; Εσείς σε ποια εσωτερικά ή εξωτερικά στοιχεία καταφεύγετε συνήθως, για να αντλήσετε έμπνευση;
«Ζώντας μέσα στη μουσική, αλλά και μέσα στην κοινωνία, αυτό που διαπιστώνω είναι πως η εποχή που ζούμε είναι ιδιαιτέρως δημιουργική και παραγωγική. Η μουσική αυτή την περίοδο λειτουργεί ακριβώς αντίθετα από την πολιτική: Παράγει νέες ιδέες, καινούργιους ήχους, και συνεχώς βρίσκεται σε μια εγρήγορση.
Η έμπνευση δεν έρχεται από κάτι συγκεκριμένο. Οσοι έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοιχτά στην καθημερινότητα, βρίσκουν συνεχώς νέες αφορμές και νέες πηγές έμπνευσης».
