Δευτέρα, 16 Μαϊος 2022 18:42

Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Στασινού: «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά»

Γράφτηκε από την
Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Στασινού: «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά»

Συνέντευξη στην Μαρίνα Ακριβού

Η Ελένη Στασινού καταξιωμένη συγγραφέας με ξεχωριστές επιτυχίες, κυρίως ιστορικών μυθιστορημάτων και όχι μόνο, με το νέο της βιβλίο «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά» εκδόσεις Γκοβόστη, καταθέτει μια ιστορία εμπνευσμένη από ένα πραγματικό συμβάν και μας προτρέπει μέσω της δεινής πένας της να το διαβάσουμε. Τη συναντήσαμε στο σπίτι της και μεταξύ καφέ και συζήτησης, ολοκληρώθηκε η παρακάτω ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Κυρία Στασινού το νέο σας βιβλίο σε ποια μυθιστορηματική κατηγορία εντάσσεται; Είναι ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό ή ψυχογράφημα;

Θεωρώ πολύ δύσκολο το θέμα αυτό της κατηγοριοποίησης. Αν ένα βιβλίο είναι αμιγώς το ένα ή το άλλο εντάξει, είναι εύκολο να καταταγεί. Αν όμως εμπεριέχει στοιχεία από όλες τις ανωτέρω κατηγορίες, που θα έπρεπε να το κατατάξουμε; Το συγκεκριμένο λοιπόν, σχεδόν σε ίσες «δόσεις» περιέχει τα στοιχεία του ερωτισμού, της πολιτικής, του κοινωνικού προβληματισμού, του ψυχογραφήματος. Θα πρόσθετα μάλιστα πως κινείται τόσο σε φαντασιακό επίπεδο, όσο και στο πεδίο του ρεαλισμού.


Θα μπορούσατε σε μιαν απάντηση, να δώσετε τη βασική ιδέα της μυθοπλασίας σας;

Την συγκεκριμένη βασική ιδέα του βιβλίου, την έδωσαν οι ειδήσεις μεσημέρι κάποιου καυτού Ιουλίου. «Στην Ινδία, οδηγός εγκατέλειψε το τραίνο του, με εκατοντάδες επιβάτες, στην μέση μιας ερήμου και χάθηκε» Αυτοστιγμεί γεννήθηκε το θέμα, μαζί με την απορία μου. Ποιος θα εγκατέλειπε το υποκατάστατο της Εστίας -που είναι κατά κάποιον τρόπο ο χώρος της εργασίας…. έστω και αν κινείται σε ράγες- σε συνθήκες καύσωνα και φυσικά κάτω από ποιες προϋποθέσεις.

Ποιος ο βασικός στόχος της συγκεκριμένης έκδοσης;

Ο στόχος της έκδοσης είναι μια ερώτηση που κατά μέγα μέρος αφορά στον εκδότη μου. Αν υποτεθεί πως δικαιούμαι ποσοστό σε αυτό, θα έλεγα πως είναι ο ίδιος στόχος που έχω θέσει στην συγγραφική μου ζωή. Η κινητοποίηση -μέσω της γραφής- της διαδικασίας της σκέψης (πρωτίστως της δικής μου) της φαντασίας και του προβληματισμού, με ένα τρόπο ευχάριστο και φορώντας κάθε φορά άλλο προσωπείο. Της ιστορικής αλήθειας, της σύγχρονης πραγματικότητας, ή και του μύθου.

Η  σχέση σας με το αναγνωστικό κοινό που εστιάζεται κυρίως; 

Δεν είμαι συγγραφέας των best sellers. Με τους αναγνώστες μου έχω αναπτύξει σχέσεις ειλικρίνειας και εκτίμησης. Γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν θα έχω προσπαθήσει να τους παραπλανήσω η να τους υποτιμήσω ως αναγνώστες. Γνωρίζουν επίσης ότι θα με βρουν μέσα στο βιβλίο, ως παρουσία και σαν με γνωρίσουν από κοντά, δεν θα τους είναι άγνωστο το πρόσωπο εφόσον δεν θα έρχεται σε ρήξη, με όσα φαντάστηκαν για μένα μέσα από την γραφή μου.


Συνήθως η έμπνευση, σας χτυπά την πόρτα ή ασκείτε πίεση στον εαυτό σας για την οιαδήποτε συγγραφή;

Δεν ασκώ πίεση για να σιτιστώ, για να κοιμηθώ, για να αγαπήσω, για να ονειρευτώ. Απλώς σιτίζομαι, κοιμάμαι, αγαπώ, ονειρεύομαι Το ίδιο φυσικά γράφω. Και δεν πιστεύω στην έμπνευση. Όμως, όπως φροντίζω να έχω σωστό μαξιλάρι, σωστό φαγητό, να πραγματώνω τα όνειρά μου με καλό σχεδιασμό (ας μην ξεχνάμε πως οι σπουδές μου είναι στο Management), έτσι και δημιουργώ τις συνθήκες τις κατάλληλες για να γράψω. Διαθέτω ώρες για προετοιμασία - αναγνώσεις μύριες - περιλήψεις - προσχέδια – σκαλέτες- και φυσικά τακτικότητα. Η «έμπνευση» καθώς λέτε, έρχεται κατά την διάρκεια της γραφής συνήθως, αλλά εγώ την θεωρώ ως αποτέλεσμα της διαδικασίας της γραφής. Ως την «Καλή στιγμή» με την οποία σε αποζημιώνει η κοπιώδης εργασία.


Ποια στοιχεία κεντρίζουν το ενδιαφέρον σας όσο αφορά στη μεθοδολογία και τη θεματολογία;

Μεθοδολογία γραφής; θα την δεχόμουν σε εργασίες επιστημονικών ερευνών, η σε φοιτητικές διατριβές. Ευτυχώς η σύγχρονη τουλάχιστον λογοτεχνία τείνει να ξεφύγει από τα όρια μιας μεθόδου. Με την σειρά μου δεν θα ήθελα να υποκύψω σε κάτι τέτοιο, η τουλάχιστον προσπαθώ όσο γίνεται να το αποφύγω. Αυτό το δεσμευτικό «Αρχή-μέση και τέλος», αυτό το πρέπει να έχεις «στρωτή και κατανοητή τοις πάσι» αφήγηση, αυτό το «Δεν είναι αρεστό το flashback» αυτό το «Δυσκολεύει η προ-οικονομία… ο εγκιβωτισμός… τα πολλά ονόματα… ο ετεροχρονισμός.» είναι ικανά όχι να δυσκολέψουν μα να τρελάνουν τον γράφοντα. . Ήδη ομολογώ ότι έχω χάσει πράγματα από την διαρκή προσπάθεια να «πέσω πιο κάτω» επιταγή και πραγματικότητα εκδοτική, που με έκανε να υποφέρω μέχρι πρότινος. Δηλαδή μέχρι που εντάχτηκα στο συγγραφικό δυναμικό των ιστορικών εκδόσεων του Κ. Γκοβόστη.

Όσο για την θεματολογία, ευτυχώς που υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία που μπορεί να καλύψει ανά πάσα στιγμή τον καθένα μας αναλόγως την εκάστοτε διάθεσή του. Βεβαίως προτιμώ να ανατρέχω σε γεγονότα που κινδυνεύουν να παραγραφούν από την ιστορία, να ψυχογραφώ τους ανθρώπους κάτω από την άσκηση βίαιων συνθηκών, να τιμώ το φύλλο μου αποδίδοντας στις γυναίκες ηρωίδες μου, την αλήθεια ή και την τιμή που ίσως δεν αξιώθηκαν ζώντας, να ψάχνω δικαιολογίες για τις σκληρές συμπεριφορές και εν τέλει είτε με ανθρώπινη είτε με Άλλη επέμβαση, να αποδίδω τα του Καίσαρος…


Πόσος χρόνος περίπου απαιτείται για να συγγράψετε ένα μυθιστόρημα;

Ένα χρόνο χρειάστηκα για μια νουβέλα μου κάποτε. Συνήθως τρία με πέντε χρόνια για τα ιστορικά μου μυθιστορήματα. Για το συγκεκριμένο δυο σχεδόν χρόνια φάνηκαν αρκετά, διότι δεν χρειάστηκα το πλήθος των στοιχείων και των αναγνωσμάτων που είναι απαραίτητα στο Ιστορικό μυθιστόρημα. Εξάλλου είναι ένα βιβλίο που δεν με «κούρασε» εφόσον περιέχει πολλά στοιχεία… μαγικού ρεαλισμού, κάτι που και με ταξίδεψε και με διασκέδασε .


Ποιους φόβους προσπαθείτε να ξορκίσετε ως συγγραφέας;


Δεν ξέρω αν ξορκίζω φόβους καν. Τον θάνατο δεν τον νοιάζομαι. Η φτώχια δεν με ακουμπά διότι την έχω ζήσει και το μόνο που κάνει θεωρώ πως ακονίζει το μυαλό προς εξεύρεση λύσεων…. Η εγκατάλειψη-αποχωρισμός από ανθρώπους, φυσική η όχι, είναι άσκηση. Η αρρώστια επίσης θεωρώ πως ασκεί την υπομονή, την βούληση, την αυτοσυγκράτηση, πως επίσης αποτελεί την Λυδία λίθο, της ποιότητας τόσο του ασθενούς όσο και του περίγυρου. Το μόνο που σκέφτομαι λοιπόν, είναι πως μάλλον μιμήθηκα τα μέλη της οικογένειάς μου, που πίστευαν πως με το διάβασμα, την γραφή, το τραγούδι, τον χορό, την μουσική, το χιούμορ, «έμπαινες στην Μύτη» όσων μας ήθελαν μια μάζα άβουλη και ανόητη. Πως όποια από αυτές τις επιλογές κι αν επιλέγαμε, θα ήταν η εκδίκηση, σε όλων των ειδών τις προσβολές που είχαμε υποστεί και που υφίστατο από πάντα η τάξη μας.

Πως φαντάζεσθε το μέλλον ενός λογοτέχνη την εποχή της νέας τεχνολογίας;

Ο Λογοτέχνης είτε σκαλίζοντας σε πέτρα, είτε γράφοντας με φτερό, είτε με μολύβι, είτε με τα σύγχρονα μέσα, θα είναι πάντα Λογοτέχνης. Θα ονειρεύεται, θα δημιουργεί, θα αμιλλάται ευγενώς (;) ως αιθεροβάμων θα πιστεύει πως θα βελτιώσει με τα έργα του τον κόσμο (;) έστω και ελάχιστα, θα γνωρίζει πως δεν υπάρχει μέλλον και παρόλα αυτά θα δημιουργεί ως… Αθάνατος - που είπε και ο σοφός μας. Όσο για Τεχνολογία σίγουρα ελευθερώνει πολλούς «κλειστούς» χαρακτήρες. Δίνει την ευκαιρία να αποτυπωθούν «κλειδωμένες» σκέψεις, να ξεθαρρέψουν οι συνεσταλμένοι, να κοινωνικοποιηθούν τρόπον τινά οι εσωστρεφείς, επικοινωνώντας τις σκέψεις τους με κάποιους λίγους η πολλούς, ερχόμενοι εν τέλει αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον φόβο ή την ντροπή που τους έκανε να ρίχνουν στα συρτάρια χιλιάδες σελίδων. Δεν είναι κακό κάτι τέτοιο. Ενέχει μια δικαιοσύνη κατά κάποιον τρόπο, ένα εκδημοκρατισμό τρόπον τινά της παλιάς «ελιτίστικης» νοοτροπίας «η τέχνη για την τέχνη»

Έχετε μετανιώσει για κάποιο έργο σας;

Έχω μάθει να μην μετανιώνω. Και μάλιστα για πράγματα για τα οποία έχω εργαστεί τόσο σκληρά και άρα είχα τον χρόνο να τα «επιβλέψω» -έστω με το μυαλό και την ματιά την τότε. Εξάλλου δεν διαβάζω έργο περασμένο μου. Θα ήταν άδικο την στιγμή που εγώ είμαι μια άλλη, ζω σε άλλον κόσμο, άλλη εποχή, με μιαν άλλη ιδιοσυγκρασία και άλλες ανάγκες.


Επόμενος στόχος σας;

Να τελειώσω την επόμενη Ιστορική Διλογία μου, της οποίας το πρώτο μέρος είναι ήδη κατατεθειμένο στον εκδότη μου. Να δούμε από Νοέμβρη, τον δραματοποιημένο ΣΑΙΞΠΗΡ «μου» στο Ίδρυμα Θεοχαράκη και να ετοιμάσω την βιογραφία του ΛΟΡΚΑ για το Ίδρυμα επίσης.


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Ελένη Στασινού γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948 από εργατική οικογένεια, γεγονός που θεωρεί απολύτως τιμητικό. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έγραψε τις ποιητικές συλλογές «Οι οδύνες στις μετάλλαξης» και «Πιο πέρα», καθώς και τα μυθιστορήματα «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα», «Απόδραση στο φως», «Ο Στέφανος του ελαιώνα», «H Αγία πόρνη της καρδιάς του» (best seller 2001), «H αυτοκρατορία των δήθεν», «Οντισιόν», «Νύχτες Υποταγής», «Η Γυναίκα των Δελφών», έργο το οποίο επιλέγεται και τιμάται το 2011 στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του φορέα “Insula Europea” στην Perugia στις Ιταλίας (www.insulaeuropea.eu). Στη συνέχεια έρχονται «Οι Πιρογιέρηδες του Έρωτα», παραμύθι για μεγάλους και το ιστορικό μυθιστόρημα «Ο Χορός των Κρυστάλλων». Συμμετέχει στο συλλογικό «Το λιμάνι της ζωής μου». Ακολουθούν τα μυθιστορήματα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» και «Μαινάδες του Κηφισού - Ιστορία από νερό κι αλάτι».
Ασχολείται επίσης με την δραματοποιημένη Βιογραφία (SATIE, ΣΑΙΞΠΗΡ, ΛΑΥΡΑΓΚΑΣ).


NEWSLETTER