Βεβαίως και δεν «τα έκανε με το μισθό του» όλα αυτά, για να απαντήσω στο σχόλιο αναγνώστη από την Αμαλιάδα. Οσο μεγάλος και να είναι ο μισθός ενός δημοσιογράφου δεν φτάνει για να γίνει «βαρόνος των μέσων ενημέρωσης». Την πρώτη περιουσία ο κ. Ψυχάρης την απέκτησε κατά την διάρκεια της δικτατορίας. Οταν συνέστησε εταιρεία με τον συνάδελφο του, μακαρίτη Παύλο Καμβύση, η οποία ανελάμβανε την «επιμέλεια» εντύπων και την εκτύπωση όλων των εργασιών κρατικών υπηρεσιών. Χωρίς να διαθέτει τυπογραφείο. Αλλά ως μεσάζων, επί προμηθεία, μεταξύ υπουργείων και τυπογραφείων. 

Οι δουλειές πολλαπλασιάσθηκαν όταν ο υπουργός Τύπου της χούντας Βύρων Σταματόπουλος έγινε νονός του πρωτότοκου γιου του Σταύρου Ψυχάρη, του Βασίλη, του μετέπειτα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, που τελικώς εγκατέλειψε την πολιτική. Η εταιρεία, έχοντας πια εγκατασταθεί σε υπερπολυτελή γραφεία με ξύλινη επένδυση σε όλους τους τοίχους, σε έναν ολόκληρο όροφο, επί της οδού Βουκουρεστίου, είχε την αποκλειστικότητα στην εκτύπωση όλων των εντύπων του υπουργείου Εθνικής Αμύνης, του υπουργείου Τύπου και άλλων υπηρεσιών. Εκεί κλείνονταν οι δουλειές με τους τυπογράφους. Ενώ οι συμφωνίες με τους υπουργούς και διοικητές οργανισμών και επιχειρήσεων του Δημοσίου, κλείνονταν συνήθως στο εστιατόριο της «Αθηναϊκής Λέσχης», μέλη της οποίας είχαν καταστεί οι δύο συνέταιροι.

Το προνομιακό αυτό καθεστώς συνεχίσθηκε και μετά την μεταπολίτευση. Ο Σταύρος ήταν μέσα σε όλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετείχε στην διοίκηση της «Ολυμπιακής» και διαμόρφωνε, με την ψήφο του, υποστηριζόμενη εν ανάγκη και με τα ανάλογα δημοσιεύματα, όλες τις αποφάσεις της, περιλαμβανομένων και των προμηθειών της, τόσο επί Νέας Δημοκρατίας όσο και επί ΠΑΣΟΚ. Ε, μετά ήλθε και η… εξ ύψους ευλογία, όταν τοποθετήθηκε πολιτικός διοικητής του Αγίου Ορους. Ηλθαν και οι σχέσεις με Κόκκαλη, Λιακουνάκο, Ρέστη, με όλους του «μπεζαχτάδες» και προμηθευτές του Δημοσίου. 

Αμα είσαι… άξιος προκόβεις. Είναι το «Greek dream». 

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr