Οσα παρακολουθήσαμε να διαδραματίζονται, είτε στα Εξάρχεια, είτε και στον χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κινήθηκαν εντός των ορίων της ελληνικής… κανονικότητας. Οι χώροι αυτοί έχουν, de facto, αποκτήσει ένα καθεστώς… αυτονομίας έναντι του ελληνικού κράτους. Είναι μια πραγματικότητα για την οποία δεν ευθύνεται μόνον η σημερινή κυβέρνηση. Ολοι έχουν βάλει το χεράκι τους. Και οι «γαλάζιες» και οι «πράσινες» και οι... σύμμεικτες κυβερνήσεις.
Αλλωστε, ακόμη αθλιότερη είναι η στάση κάποιων «πανεπιστημιακών» που αποφασίζουν ότι το πανεπιστημιακό άσυλο είναι απαραβίαστο έναντι όλων. Μια στάση η οποία οδήγησε σε μια πραγματικότητα κατά την οποία το «ακαδημαϊκό» άσυλο προσφέρεται προς χρήση και παντός μη ανήκοντος στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Οπως ας πούμε της Ομοσπονδίας Εκδοροσφαγέων, του Σωματείου Εκδιδόμενων Κυριών, του Συλλόγου Εμπρηστών Δασών και παντός όστις διερχόμενος... είδε φως και μπήκε. Πρωτίστως δε των «συλλογικοτήτων» τύπου Ρουβίκωνα.
Και όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή οι πανεπιστημιακοί αυτοί κρίνονται και αξιολογούνται, και πάλι, όχι με τους κανόνες του νόμου Διαμαντοπούλου. Αλλά με την αποδοχή των οργανωμένων παρατάξεων. Οπου κυριαρχούν οι καθοδηγητές και πρωτομάστορες του χαβαλέ.
Ελάχιστη, έως υποκριτική, είναι η σημασία που δίνουν όλες οι κυβερνήσεις, απέναντι στην απελπισία των ανθρώπων που οι περιουσίες τους καταστρέφονται. Τους αντιμετωπίζουν ως αμελητέα μειονότητα. Οπότε αδιαφορούν για τον θυμό τους. Που στρέφεται όχι μόνο κατά μιας τελείως ανεκπαίδευτης -και κατά τούτο ανίκανης στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου- Αστυνομίας. Οχι μόνο κατά της εξουσίας. Αλλά και εναντίον του συνόλου του πολιτικού κόσμου.
Διότι οι απλοί άνθρωποι, με τον κοινό νου τους, θεωρούν επίσης συνένοχους για την έξαρση του φαινομένου όλους εκείνους που, μόλις συλληφθεί κάποιο τέτοιο «αστέρι» με κουκούλα, συναγωνίζονται ποιος θα το υιοθετήσει πολιτικά, ποιος θα αξιώσει πιο δυναμικά την ατιμωρησία του.
Οποιος θεωρεί υπερβολικά τα περί… αυτονόμου κράτους των Εξαρχείων, ας κάνει μια βόλτα στην οδό Στουρνάρη και τα πέριξ. Να… θαυμάσει τα δεκάδες καμένα καταστήματα, που παραμένουν εκεί ως θλιβερά κουφάρια, επί πολλά χρόνια. Αυξανόμενα μάλιστα από χρόνο σε χρόνο.
Γ. Π. Μασσαβέτας
