Οταν σε φιλολογικές και μαθηματικές σχολές εισάγονται άτομα τα οποία όχι μόνον δεν έπιασαν το «δεκαράκι» αλλά είναι στο επίπεδο του… πέντε, η ακόμη και του τέσσερα, είναι προδιαγεγραμμένο τι σόι φοιτητές θα είναι και τι είδους… εκπαιδευτικοί θα αναδειχθούν. Ως φοιτητές, θα γίνουν «μπαχαλάκηδες» που θα υπερασπίζονται μετά μανίας, και αναλόγους τρόπους, το κεκτημένο της ήσσονος προσπαθείας. Το περίφημο σύνθημα της «μη εντατικοποίησης των σπουδών». Και ως καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, αντί να «ξεστραβώνουν» τα παιδιά, όταν διορισθούν σε γυμνάσια και λύκεια, θα σκοτίζουν το μυαλό τους περισσότερο. Δουλεύοντας τελικώς για τα φροντιστήρια.
Βλέπω την κ. Κεραμέως, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις της, να προβληματίζεται. Μακάρι αυτός ο προβληματισμός να οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα. Πρέπει να επανέλθουμε στο σημείο που άφησε τα πράγματα η Μαριέττα Γιαννάκου, η οποία έκανε το αυτονόητο. Επανέφερε τη βάση του δέκα. Για να το ξηλώσει εν συνεχεία η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Οστις ουδόλως σκοτίσθηκε για το πώς, με τέτοια πολιτική, καταβαραθρώνεται το επίπεδο των πανεπιστημιακών σχολών μας. Τα δικά του βλαστάρια εστάλησαν να σπουδάσουν σε σχολές του εξωτερικού. Αυτές που προστατεύουν το κύρος τους, αποκλείοντας τα… τούβλα από το σύστημα εισαγωγής τους.
Κατεβάζοντας τον πήχη, παράγονται όλο και περισσότεροι «πτυχιούχοι» με πασαλείμματα γνώσεων, οι οποίοι εν συνέχεια θα καλούνται να λύσουν τα προβλήματα της Ελλάδας σε συνθήκες σκληρού ανταγωνισμού μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας η οποία έκτος από την ένταση κεφαλαίου και εργασίας, διακρίνεται πλέον πρωτίστως ως οικονομία εντάσεως γνώσεων. Τεχνογνωσίας και έρευνας.
Ετσι όπως πάμε, το να ακούμε από τις τηλεοράσεις αλλά και από επίσημο πολιτικό προσωπικό αυτά τα τρισάθλια ελληνικά του τύπου «τον διευθύνων σύμβουλο», θα καταντήσει να είναι απλό κρυολόγημα ενός βαρύτατα ασθενούς συστήματος. Η κακοποίηση της γλώσσας ενός λαού και η επιβολή άνωθεν μιας γενικευμένης λεξιπενίας, υπονομεύει τα θεμέλια της προκοπής του. Η διόρθωση πρέπει να είναι άμεση. Και να κινείται στην λογική του αυτονόητου.
Γ. Π. Μασσαβέτας
