Από το Κυπριακό ως το “114”, από τον αγώνα του 15% για την “προίκα στην Παιδεία” ως το κίνημα των “Λαμπράκηδων”, αλλά και της κατά τον Γεώργιο Παπανδρέου “χρυσής Νεολαίας”, της ΕΔΗΝ. Με την ηγεσία των φοιτητών, την ΕΦΕΕ, να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Αλλά και αργότερα στη “μαύρη επταετία”, όταν ο “Ρήγας Φεραίος”, η νεολαία του τότε ΚΚΕ Εσωτερικού, συγκέντρωνε το απάνθισμα της νεολαίας της εποχής. Με τις εξεγέρσεις της Νομικής απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς και του Πολυτεχνείου απέναντι στην απόπειρα… μετάλλαξης της δικτατορίας σε καθεστώς με πολιτικό ημίψηλο και ρεντιγκότα, την κυβέρνηση Μαρκεζίνη.

Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Εκείνοι που συνιστούν το αύριο μιας χώρας, οι νέοι της, να πρωτοστατούν στις εξελίξεις του σήμερα. Ώστε ακριβώς να δίνουν το δικό τους στίγμα για την πορεία του αύριο. Μόνο που αυτή τη φυσική ροή των πραγμάτων κατάφεραν να την ανακόψουν οι πολιτικές ηγεσίες μας, απογοητεύοντας διαδοχικώς τη νέα γενιά, με αποτέλεσμα να την εξωθήσουν στο περιθώριο. Έτσι βρισκόμαστε στη θλιβερή πραγματικότητα οι νέοι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, να έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική.
Δείτε τι συνέβη και στις πολυσυζητημένες εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ. Από τους 270.000 ψηφοφόρους που προσήλθαν στις κάλπες, μόνο το 6,65%, δηλαδή κοντά στα 18.000 άτομα, ήταν ηλικίας κάτω των 30 ετών. Και αν πείτε για τους πιο... θερμόαιμους, τα παιδιά από 16 έως 20 ετών, το ποσοστό ήταν μονοψήφιο: μόλις 1,96%. Στις ουρές κυριαρχούσαν τα άσπρα μαλλιά των ανδρών και τα... ακαζού των ώριμων κυριών. Και μιλάμε για ένα “κίνημα” όπου άλλοτε οι γενιές των 20άρηδων και 30άρηδων “πρασινοφρουρών” έδιναν τον τόνο και σφράγιζαν με τη δυναμικότητα της παρουσίας τους τις δημόσιες εκδηλώσεις του.
Αν οι ηγεσίες και των τριών, δυνητικώς κυβερνητικών, κομμάτων δεν βρουν νέους τρόπους επικοινωνίας με τους νέους ανθρώπους, αν δεν καταφέρουν να κάνουν την πολιτική θελκτική για τη νέα γενιά, αν αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στα “θολωμένα μυαλά” των αναρχοχαρούμενων "αντιεξουσιαστών", τους συνωμοσιολόγους, τους “ψεκασμένους”, τους κυνικούς, τους απολιτικούς, τους παρεκκλησιαστικούς και τους αμοραλιστές, μίζερο διαγράφεται το μέλλον του πολιτικού μας συστήματος.

Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgismassavetas@gmail.com