Η Εκκλησία ο λαός που περιπλανάται στον κόσμο ανά τους αιώνες εισέρχεται στην τρίτη χιλιετία της χριστιανικής εποχής. Με κεφαλή τον Χριστό, που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή, ο Σωτήρας του ανθρώπου και ο σκοπός της Ιστορίας. Ο Χριστός περιβάλλει όλους τους ανθρώπους με θεία στοργή ένεκα του υπερβολικού έρωτά του για τον άνθρωπο και όπως κάθε ερωτευμένος επιθυμεί για τον ερώμενον άλλον τα καλύτερα, παρόμοια και ο Χριστός και η Εκκλησία Του επιθυμούν την αγαπητική ολοκλήρωση κάθε προσώπου. Σωτηρία-ολοκλήρωση, η οποία δεν πραγματοποιείται μόνο στην άλλη ζωή μετά το θάνατο αλλά αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα σε αυτόν τον κόσμο, στην κοινωνία, στην εργασία, στην επικοινωνία, στην τεχνολογία, στην πολιτική, στις σχέσεις ανάμεσα στους λαούς.
Σήμερα στην αυγή της τρίτης χιλιετίας η Εκκλησία συνεχίζει όχι μόνο να κηρύττει το Ευαγγέλιο αλλά να προσφέρει τον Χριστό τον πάντοτε προσφερόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο στο ευχαριστιακό τραπέζι του σύμπαντος κόσμου. Πρίν όμως την ευχαριστιακή σύναξη απευθύνει κάλεσμα στην ανθρωπότητα με τον τρόπο που είπε ο Απόστολος Παύλος στο μαθητή του Τιμόθεο: «κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή…νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον» (Β’ Τιμ. 4,2-5).
Στις γυναίκες και στους άνδρες της εποχή μας η Εκκλησία διδάσκει την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια αντίστοιχες καταστάσεις της θείας πραγματικότητας. Διδάσκει την πράξη της αγάπης προς τους εχθρούς όπως είπε και έπαθε ο Χριστός. Αγκαλιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα χωρίς όρια, και όσοι αγαπούν μπορούν να αλλάζουν την ποιότητα των σχέσεων αλλά και τις άδικες κοινωνικές δομές, να φέρουν την ειρήνη εκεί όπου υπάρχουν συμπλοκές, να χτίσουν και να καλλιεργήσουν αγαπητικές σχέσεις εκεί όπου επικρατεί το μίσος, να αναζητήσουν τη δικαιοσύνη εκεί όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο η αγαπώσα καρδία είναι ικανή να διακρίνει τους ορίζοντες της δικαιοσύνης για την αλήθεια και το καλό, να μετατρέψει με ρηξικέλευθο τρόπο τις κακές σχέσεις, που τα ανθρώπινα πλάσματα διατηρούν μεταξύ τους και μετά από αυτή την μεταμόρφωση να προσφέρουν και να προσφερθούν για τον αδικημένο συνάνθρωπο.
Σήμερα η ανθρωπότητα κατανοεί ολοένα και πιο ξεκάθαρα ότι όλους τους λαούς τους συνδέει η ίδια μοίρα που απαιτεί την κοινή ανάληψη ευθύνης, εμπνευσμένη από έναν ολοκληρωμένο και αλληλέγγυο ουμανισμό. Αυτή η ευθύνη όλων των κατοίκων της γής ενίοτε επιβάλλεται, και πολλές φορές δυστυχώς με όχι κοινά αποδεκτό τρόπο, από την τεχνολογία ή από την οικονομία. Η ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται την ανάγκη για μια ελεύθερη ηθική και αλληλεγγύη, που θα κατευθύνουν την κοινή πορεία αγάπης. Προβληματισμένοι από τους πολλαπλούς ιδεαλιστικούς νεωτερισμούς, οι άνθρωποι της εποχής μας επιθυμούν διακαώς η πρόοδος να στοχεύει σε έναν μη επιβαλλόμενο ανθρωπισμό που να στηρίζεται ελεύθερα στην αλληλεγγύη, την καταλλαγή και την αγάπη. Πραγματικότητες που οδηγούν σε ένα καλύτερο μέλλον χωρίς καμμία μορφή βίας, μέλλον που γίνεται πραγματικότητα στο παρόν της ευχαριστιακής σύναξης όπου Αυτός που αγάπησε τους εχθρούς Του προσφέρεται ως ζωή στους συμμετέχοντες στην αγάπη Του.