Είναι προφανές πως    κάθε προεκλογική περίοδος στον τόπο μας, με την κυριαρχία των υπερβολών, της εντυπωσιοθηρίας, της    εξουσιομανίας και των προσωπικών επιθέσεων, δεν προσφέρεται για πολιτική αντιπαράθεση με στέρεα επιχειρήματα και λογικές προσεγγίσεις. Η παραπάνω διαπίστωση αφορά, ιδιαίτερα, στα μείζονα προβλήματα της δημόσιας υγείας, που, όμως, επηρεάζουν καθοριστικά    θεμελιώδη δικαιώματά μας στη ζωή.
Και είναι, πράγματι, αλήθεια πως μια σειρά από λόγους,    όπως είναι τα μνημόνια και τα χρόνια δημοσιονομικά ζητήματα, μαζί με το διαχρονικό κομματισμό, την έλλειψη πολιτικού θάρρους και την αναξιοκρατία,    διόγκωσαν τα προβλήματα στο δημόσιο σύστημα    υγείας. Εδώ, ομολογείται από    όλους μας πως συναθροίζονται    υψηλό κόστος λειτουργίας, σε σχέση με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, διοικητική δυσλειτουργία ή και    ανεπάρκεια, απουσία αξιολόγησης και αναξιοκρατία, ελλιπής υγειονομική κάλυψη της περιφέρειας και πολλά άλλα.
΄Ετσι, καθημερινά σχεδόν γίνονται αναφορές στον τύπο (και ορθά) για μεγάλες ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, για χαμηλό μισθολόγιο και για ανεπάρκεια εξοπλισμού και μέσων. Ιδιαίτερα στην περιφέρειά μας, η μετακίνηση ασθενών σε νοσοκομεία των Αθηνών και των Πατρών, για την αντιμετώπιση περιστατικών, ακόμα και μέτριου κινδύνου, αποτελεί τη συνήθη πρακτική, που είναι το αποτέλεσμα των σοβαρών προβλημάτων του συστήματος και συγχρόνως απόδειξη της μετριότητας των παρεχόμενων υγειονομικών υπηρεσιών στην περιφέρεια Πελοποννήσου.
Απαιτούνται, λοιπόν, αποφασιστικές και άμεσες δράσεις, ξεκινώντας από τη θεσμοθέτηση νέου υγειονομικού χάρτη, ορισμού διοικητών    και διοικητικών συμβουλίων στα νοσοκομεία με απολύτως αντικειμενικά κριτήρια, αξιολόγηση και αξιοκρατία παντού και ιδιαίτερα στο ιατρικό προσωπικό, από την απόδοση του οποίου εξαρτάται κυρίως η ποιότητα των παρεχόμενων υγειονομικών    υπηρεσιών. Αυτονόητη είναι ακόμα η αναγκαιότητα μισθολογικής αναβάθμισης κυρίως του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, μαζί με την εξασφάλιση των αναγκαίων μέσων, ώστε να υπάρξει προσέλευση, παραμονή    στο σύστημα και απόδοση ποιοτικού έργου.
Επιμένω στα θέματα οργάνωσης, στην αξιοκρατική τοποθέτηση διοικητών νοσοκομείων, όπου δεν μπορεί να είναι    οι “εκλεκτοί” του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή του ισχυρού τοπάρχη, πλαισιωμένοι από ελεγχόμενο Δ.Σ. και με αποστολή την εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων, αφού ο πολίτης πρέπει πάντοτε να αισθάνεται την ανάγκη ‘’προστασίας’’. Δεν έχω διάθεση ισοπέδωσης, ούτε εννοώ πως όλοι ίδιοι είναι. ’Ομως, οι υψηλές αποδοχές, η εξάρτηση ιδιωτικών κέντρων παροχής υγείας και φυσικής αποκατάστασης, η ανυπαρξία ενιαίου συστήματος προμηθειών και γενικά το μέγεθος της εξουσιαστικής δύναμης των διοικητών νοσοκομείων οδηγούν στον συνωστισμό διεκδίκησης της επίζηλης θέσης. Και είπαμε ποιος την καταλαμβάνει και με ποια κριτήρια.
Νομίζω πως έφθασε ο καιρός για την ουσιαστική μεταρρύθμιση στο χώρο της δημόσιας υγείας, με τη στήριξη του δημόσιου χαρακτήρα της, τον διοικητικό της εκσυγχρονισμό, την φροντίδα για την περιφέρεια και ιδιαίτερα την αγροτική, τον περιορισμό του κομματισμού και των πελατειακών σχέσεων, την αναζήτηση της ποιότητας και τον ακριβή προσδιορισμό της αλληλοσχέσης με τον ιδιωτικό τομέα της υγείας. Αναφερόμαστε σε ένα τεράστιο έργο, για το οποίο απαιτείται πολιτική συναίνεση και συνεννόηση, ώστε να    υπάρξει το βέλτιστο αποτέλεσμα. Υπάρχει γι’ αυτό διάθεση και βούληση; ΄Ιδωμεν.