Πέρασε καιρός από τότε που δόθηκε η ύστατη μάχη σε θεωρητικό επίπεδο για να συγκρατηθεί η θέληση και ο αυθορμητισμός, για να μπορέσει να διατηρηθεί ο θαυμασμός και η γοητεία του απείρου στην ατομική συνείδηση και αντίληψη εντός μιας εμπειρικής πραγματικότητας που δεν επέτρεψε ποτέ τις παρεκκλίσεις και κυρίως δεν άνοιξε από νωρίς τα νοητικά περάσματα για το ασύλληπτο και θεϊκό, για τον κόσμο εκείνο όπου η εκδοχή του συναπαντήματος με την ανώτερη φύση του ανθρώπου μπόλιαζε την ποιητική θέαση της ζωής.
Πέρασε καιρός όπου οι αντιστάσεις ανάτρεπαν το βιωματικό μοντέλο μιας πραγματικότητας που δεν επέτρεψε ποτέ μια συγγνώμη, μιας και κανείς δεν μπορούσε να εξέλθει από την ροή, λες και η ζωή η ίδια είναι κάτι και όχι τα πάντα.
Πέρασε μπροστά μας ένας κόσμος που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες των μεγάλων ποιητών και στοχαστών που άνοιγαν πάντα ένα παράθυρο στο ζωτικό ψεύδος και χάος των σχέσεων σε κάθε είδους επίπεδο και στάθμη, σε κάθε επαφή και επικοινωνία που αφορά τις συναλλαγές και τις δοσοληψίες ενός υποτιθέμενα απαράβατου κώδικα συγχρονισμού και συντονισμού.
Ο χρόνος πέρναγε σαν βροχή που ξεπλένει τα ίχνη που άφησαν όλοι οι παράξενοι ταξιδιώτες, οι ταξιδευτές του απρόσιτου και μη θνησιγενούς, του απαντημένου φαντασιακού στις τελετουργικές δοξασίες του πνεύματος.
Ο αμοραλισμός και η απόρριψη του αμνηστευμένου δικαιώματος σε μια ζωή γεμάτη υπερβατικότητα και υπέρλαμπρες εποπτείες, η αδιαφορία στα αιτήματα των ανθρώπων για μια ζωή σε Ηρακλείτεια κίνηση και μια σκέψη που εναλλάσσεται ανάμεσα στις γοητευτικές και πολύχρονες εικόνες και στις θολές εμπειρίες του υπάρχοντος, όλα αυτά οδηγούν σε κάποιους παράδρομους που παρακάμπτουν την βασική πορεία, διολισθαίνοντας ή καταφεύγοντας σε ενέργειες που πλήττουν αποφασιστικά την συνετή συμπεριφορά.
Αν ο στόχος ήταν και παραμένει η συνέπεια και ο εναρμονισμός με την Μητέρα Φύση, αν η πορεία συνέκλινε με το φυσικό μεγαλείο, αυτό από μόνο του μπορεί να ανακτήσει την σύνεση και την αποφασιστικότητα στη ζωή και να σβήσει μια για πάντα την καταφυγή στην ρητή υποταγή στο επιφανειακό και το περιττό.
Πέρασε όμως ο καιρός όπου έκανε κανείς δεήσεις στο όνειρο της εφηβείας πως η ζωή θα εκτυλισσόταν στα πέρατα της ασυμβατότητας με ταυτόχρονη ενδοτικότητα στο συνειδησιακό κατεστημένο, ο καιρός όπου κάθε σκεπτική σκοτεινιά εκλαμβάνονταν και ως προμήνυμα για το ιδεατό. Και πέρασε αυτός ο καιρός γιατί τώρα δεν περισσεύουν ούτε νύχτες ούτε μέρες που ο άνθρωπος μπορεί να ενσκύψει εκ νέου στο απόμακρο, με εξαίρεση τους ανθρώπους εκείνους που βυθίστηκαν για πάντα στην σκεπτική καταχνιά.
Αν ο δρόμος αυτός κρύβει ακόμη εκπλήξεις, αυτό θα το κρίνει η εκάστοτε ανώτερη ύπαρξη που περνά σαν κουρνιαχτός από τις αιφνιδιαστικές σκέψεις. Υπάρχει λοιπόν ο περασμένος και ο τωρινός κόσμος που ανοίγει τις πύλες του μέλλοντος. Αυτό που επέρχεται, είναι ασχημάτιστο αλλά αποδεκτό από την ελλοχεύουσα του αναμενόμενου.
Είναι προειλημμένη απόφαση της ανυπότακτης φαντασίας που βυθίζει τον άνθρωπο στο μελλοντικό κεκτημένο της ψυχής που αποζημιώνεται από την πολυπλοκότητα και τους σκεπτικούς συνειρμούς.
Περνώντας λοιπόν ο χρόνος κατά κάποιο τρόπο προσφέρει ευκαιρίες και υποσχέσεις πως τίποτε δεν θα παραμείνει το ίδιο, πως οι άνθρωποι θα μπορέσουν και πάλι να μετατρέψουν σε εμπειρίες τα γεγονότα, πως οι νέες αποκαλύψεις του ζωτικού περιώνυμου θελκτικού Είναι θα οδηγήσουν εκ νέου σε νέες συλλήψεις του πραγματικού που οδηγεί νομοτελειακά στο μη πραγματικό και την εποπτική θέασή του από την θνητή ύπαρξη.
Περνώντας οι στιγμές θα χαρίσουν και πάλι τον τρόπο με τον οποίο θα περιηγηθούμε και πάλι στα όρη και τα λαγκάδια, στις λόχμες και τα φυτά που περνώντας τα θα αποκαλύψουν και πάλι τις δύσβατες διαδρομές του υπάρχοντος.
Στον χρόνο λοιπόν επαφίενται οι ελπίδες και πάλι και ας πέρασε μέσα από τις αναμνήσεις σαν απλή ζωγραφιά της σκέψης.
Στον χρόνο που μέρος του πέρασε χωρίς να τον καταλάβουμε, χωρίς να γίνει αντιληπτή η διάρκεια του παρά μόνο μέσα από την πλησμονή. Σε νέες αντιστάσεις και οράματα που θα ενσαρκώσουν το υπάρχον.
Αν η ροή των γεγονότων θα διαψεύσει και πάλι την προσπάθεια, αυτό δεν μπορεί να προβλεφθεί. Αν οι μάχες θα πρέπει και πάλι να δοθούν, αυτό εξαρτάται από τις ανάγκες. Και ανάγκη πάντα υπάρχει για το μελλοντικό και το επερχόμενο που γίνεται παρόν και μέλλον μέσα από την περατότητα της στιγμής. Να σταματούσε κανείς τον χρόνο; Αυτό από μόνο του αντιφάσκει.
Γιατί αυτό που περνά, δεν σταματά παρά αναγεννάται στην φαντασία του πεπερασμένου. Γιατί και μόνο η ανάμνηση είναι ο τρόπος που διατρέχει κανείς το εκάστοτε παρόν. Για τον λόγο αυτό υπάρχει πάντα επανάληψη της ιστορίας και κατ΄επέκταση τα περάσματα θα ανοιχθούν και πάλι.
Η όλη διαχείριση και εποπτεία της βιωματικής εμπειρίας θα πάρει και πάλι την πρωτοβουλία της διάχυσης. Από το ατομικό και συλλογικό Εγώ.
