Στη ζωή γενικότερα αλλά και στην πολιτική ειδικότερα, σημασία δεν έχει μόνο το τι λέγεται αλλά κυρίως από ποιον ή ποια λέγεται, διότι έχει αποδειχτεί ότι είναι βαρύνουσας σημασίας η ταυτότητα του ομιλητή ή της ομιλήτριας, δηλαδή η σχέση εμπιστοσύνης (ή μη) του προσώπου με βάση τα λεγόμενα του.

Εκεί ακριβώς κρύβεται η λυδία λίθος η οποία ξεκαθαρίζει γιατί η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης    η οποία διανύει τον 7ο χρόνο διακυβέρνησης, ενώ έχει απωλέσει την μισή εκλογική της δύναμη μεταξύ των εθνικών εκλογών του 2023 (2.115.322 ψήφοι) και των ευρωεκλογών του 2024 (1.125.510 ψήφοι), εξακολουθεί δημοσκοπικά να μην έχει αντίπαλο καταγράφοντας υπερδιπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο κόμμα (ΠΑΣΟΚ).

Μιλώντας για τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο ο λαός κατέταξε στην 2η θέση αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πριν από σκάρτα 2,5 χρόνια (με ποσοστό 18%), κατατάσσεται σήμερα δημοσκοπικά μόλις στην 6η θέση με ποσοστό που κυμαίνεται από 5% έως 6,5% και επιτρέπει την -ακόμα- άνετη είσοδο του στην βουλή.

Εύλογα θα πει κάποιος ότι μεσολάβησαν δύο σημαντικές διασπάσεις, με αποχωρήσεις ευάριθμων βουλευτών, που ανέδειξαν (κόντρα στην λαϊκή εντολή) το ΠΑΣΟΚ στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έστειλαν στον καναπέ -απογοητευμένο- το μεγαλύτερο μέρος από τους ψηφοφόρους του πάλαι ποτέ κραταιού ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ ακριβώς ξεκινάει η ιλαροτραγωδία: αγνοώντας πλήρως τον κανόνα της σχέσης εμπιστοσύνης που οφείλει άρρηκτα να δένει (με βάση τα πεπραγμένα του) τον πολιτικό με τον λαό, πιστεύουν οι άμοιροι Λωλοστεφανήδες ότι (στην χώρα του «ό,τι νάναι») εφόσον εκφωνούν καθημερινά σκληρό αντιμητσοτακικό λόγο με συνεχείς αναφορές στα «εγκλήματα» της κυβέρνησης του, εφόσον εκπονούν και εξαγγέλλουν κοστολογημένα προγράμματα για όλα τα μεγάλα και χρονίζοντα προβλήματα, εφόσον απευθύνονται πιεστικά προς τις άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις για εκλογική συνεργασία στην βάση ενός minimum προγράμματος, ότι και να έχουν διαπράξει στο παρελθόν έχει παραγραφεί, όλα είναι γραμμένα στο χιόνι και εντέλει θα δημιουργηθεί ξανά ο μεγάλος προοδευτικός πόλος (έστω και μόνο με την ΝΕΑΡ ή μέρος αυτής) αφού    με μηχανιστικό κι αυτόματο τρόπο οι μεταμελημένοι ψηφοφόροι θα στραφούν εκ νέου στον ΣΥΡΙΖΑ και θα αποκαθηλωθεί έτσι ο Μητσοτάκης.

Στα πιο πάνω «εφόσον» προσθέστε κι άλλο ένα: εφόσον πάνω απ’ όλα «πείσουν» (εξαναγκάσουν είναι το ρήμα που χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συζητήσεις) τον Αλέξη Τσίπρα να μπει εγγυητής της ενότητας του κόμματος (δηλαδή χωρίς να ηγηθεί κάποιου νέου πολιτικού φορέα) παραμένοντας ανενεργός και συνταξιούχος πολιτικός, καθισμένος στα κλέη του παρελθόντος να γράφει βιβλία και να απευθύνεται στον λαό αποκλειστικά μέσω του Ινστιτούτου Alexis Tsipras, ώστε να    συνεχίσουν κι αυτοί απρόσκοπτα να βιοπορίζονται επαγγελματικά επάνω στα χαλάσματα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Όμως, όπως λέει κι ο λαός «ο παλιός γάιδαρος δεν μαθαίνει νέα περπατησιά» και «με παλιά υλικά κατεδαφίσεως δεν    φτιάχνεις νέα οικοδομή».

Αν πράγματι ίσχυαν όλα ή κάποια από τα παραπάνω, γιατί τόσος ντόρος για τις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα;

• Γιατί κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνουν, στις τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις, ότι οι πρωτοβουλίες τους τελούν σε γνώση και σε έγκριση του πρώην πρωθυπουργού;
• Γιατί κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ο Τσίπρας θα έπρεπε να έχει ξεκαθαρίσει εδώ και καιρό τη θέση του, εάν πράγματι ενδιαφέρεται για τον σχηματισμό προοδευτικής πλειοψηφικής παράταξης;
• Γιατί κάποιοι τρίτοι, πάλι μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, καλούν τον Σωκράτη Φάμελλο να παίξει «σκληρό ροκ» απέναντι στον εμβληματικό Αρχηγό, αποδομώντας κάθε σκέψη για δημιουργία νέου μεγάλου προοδευτικού πόλου, στον βαθμό που δεν τους συμπεριλαμβάνει;
• Γιατί η πλειοψηφία από τους αποχωρήσαντες διασπαστές που συζητάει για εκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, θέτει ως προϋπόθεση την προηγούμενη αποδοκιμασία του ανθρώπου που τους κατέστησε πολιτικές οντότητες πρώτης γραμμής;

Μα γιατί -πριν καν εκδηλωθεί οποιαδήποτε κίνηση από τον Αλέξη Τσίπρα για την δημιουργία νέου φορέα- οι δημοσκοπήσεις δίνουν τους «σίγουρα» και «μάλλον» ψηφοφόρους του στο 20% και μαζί με τους «χαμηλές πιθανότητες» ψηφοφόρους του στο 32%, υπό μία και μόνη προϋπόθεση: Να μην μπει στην προθήκη του νέου φορέα κανένας από το φθαρμένο και χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό του χθες.

Αυτούς οι οποίοι:

• Στήριξαν την εκλογή    Κασσελάκη.
• Αποχώρησαν -με τις έδρες τους- λόγω Κασσελάκη, χωρίς να δώσουν καμία μάχη, και δεν επέστρεψαν μετά την απομάκρυνση του (που έδωσαν αγώνα άλλοι) αλλά διαπραγματεύονται τα benefits της όποιας επιστροφής τους.
• Σφύριζαν αδιάφορα όταν ο Κασσελάκης επιχείρησε να υποθηκεύσει τα τιμαλφή του κόμματος, όταν επιχείρησε (με ερωτηματολόγια και αδιαμεσολάβητα) να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοπρόσωπη ΙΚΕ, όταν κατηγορούσε τον Τσίπρα για «μαύρα» ταμεία και αδιαφάνεια,.
• Τάχθηκαν με τον Κασσελάκη όταν στο Συνέδριο τον Φεβρουάριο του 2024 ο Τσίπρας τον κάλεσε να προσφύγει στην βάση εφόσον θέλει να αλλάξει πλήρως την φυσιογνωμία του κόμματος.

“Το γαρ πολύ της θλίψεως” βλέπεις……

Στο κάτω κάτω της γραφής

“Κάθε πρωί, μόλις ξυπνάω έχω μια εμπειρία υπέρτατης ευχαρίστησης, όταν συνειδητοποιώ ότι είμαι ο Σαλβαντόρ Νταλί”.

Σαλβαντόρ Νταλί, Ισπανός Ζωγράφος