Υποδύεται πως ζει κανείς ενώ στην πραγματικότητα πορεύεται στο χρόνο με την περιοριστική έννοιά του, μιας και αυτός ο χρόνος κάπου ξεκινά και κάπου σταματά για την θνητότητα. Μέσα σε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια όπου κάτι αρχίζει και κάτι τελειώνει, απομακρύνοντας θεαματικά το διηνεκές και το ασύλληπτο, οι άνθρωποι ξεμαθαίνουν να ταξιδεύουν με την σκέψη και βιάζονται για να εκπληρώσουν καθήκοντα και κανονιστικές υποχρεώσεις.
Σε αυτό το συντελεστικό και συναρτούν τοπίο όπου η επιβίωση αναδεικνύεται το ύψιστο πεδίο συμπεριφοριστικού προανακρούσματος, όπου η επικοινωνία καθορίζεται από την αδαή μη τήρηση των κανόνων που οδηγούν σε ένα συνονθύλευμα σχέσεων και επαφών, σε αυτή ακριβώς την νομοτέλεια που δεν εμπίπτει σε καμία έλλογη βάση, σε αυτή την διάχυτη από πολυπλοκότητα ατμόσφαιρα καλούνται οι άνθρωποι να εξατομικεύσουν τις εμπειρίες από τα συμβάντα.
Με δεδομένο ότι με τον καιρό, η ανησυχία για την διατήρηση της θνητότητας επαυξάνει και έχοντας όλοι κατά νου πως από ένα σημείο και μετά οι ακούσιοι παράγοντες επιβίωσης μετατρέπονται σε εκούσιους και το αθέλητο μεταβάλλεται σε ποθητό, η επιθυμία σπεύδει να γίνει πραγματικότητα μέσα από τον καθημερινό ελιγμό αντιμετώπισης των παρενεργειών από τις αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες.
Αν μη τι άλλο, σε αυτό το ζωντανό πεδίο εμπειριών και την παλινδρομούσα ή μη και ενίοτε φουτουριστική - φασματική επικοινωνία που πελαγοδρομεί ανάμεσα σε παρελθόν – παρόν – μέλλον, που αναδιατάσσει την εμπειρία και καθορίζει την εντύπωση, όλη αυτή η παράταση της θνητότητας γίνεται εφιάλτης για την πλειοψηφική - εξατομικευμένη σκέψη που θαυμάζει και αναδεικνύει το Εγώ ως την μόνη αλήθεια που διατρανώνει το επιφανειακό της ύπαρξης, καθαιρώντας την ουσία και την ποιότητα στους διαλόγους και τις ανταλλαγές απόψεων.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, φοβούμενος ουσιαστικά να αντικρίσει κατάματα τη θνητότητά του, βυθίζεται σε προσωπεία και επίπλαστους ρυθμούς, υποχρεώσεις, βεβαιότητες και κοινωνικά αντανακλαστικά που του επιτρέπουν να λησμονά την βαθιά φύση του Είναι. Όμως η λήθη αυτή δεν είναι απελευθερωτική. Αντί να λυτρώνει, αποξενώνει. Τ
ο Εγώ, απομονωμένο από τον ορίζοντα του Άλλου, εκπίπτει σε μια μόνιμη κατάσταση αυτοεπιβεβαίωσης, παγιδευμένο σε ένα είδος οντολογικού αυτισμού, όπου η ύπαρξη νοείται μόνο ως διατήρηση και ποτέ ως υπέρβαση.
Η ζωή όμως νομοτελειακά ξεκινά ακριβώς όταν παύουμε να επιβιώνουμε και αρχίζουμε να υπάρχουμε. Όταν η σκέψη ανακτά την ικανότητά της να ταξιδεύει, να συνθέτει, να αμφισβητεί. Όταν η επικοινωνία μετασχηματίζεται ξανά σε κοινή πορεία αντί για συγκρουσιακή ανάδυση μονάδων.
Και τότε, μέσα σε αυτό το άνοιγμα, ο άνθρωπος μπορεί επιτέλους να δει την ύπαρξη όχι ως προσωρινή χρονική κατοχή, αλλά ως συμμετοχή σε ένα νόημα που υπερβαίνει την ατομική του διάρκεια.
Η μεταμόρφωση αυτή του ανθρώπου καθιστά την σκέψη του αδιάβλητη και απροσμέτρητη σε ότι αφορά την ατομική εμπειρία. Οδηγείται με το φαντασιακό σε περίοπτες αναπαραγωγές των χρονικών στιγμών και σε αδιατάραχτη διατήρηση του μνημονικού που αρνείται πεισματικά την λήθη μέσα από την ενατένιση της μακράς διάρκειας που αναπαύει δημιουργικά την αισθητηριακή αντίληψη του παρόντος.
Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος σέβεται στην εμπειρία του και δεν λειτουργεί ως πεπερασμένο όν διαισθητικά παρά ως διαχρονική αίσθηση και μοναδικότητα.
Το ίδιο το Είναι τότε αποκαλύπτεται μακριά και πέραν του χρόνου, το μοναδικό και το Έν, η κοσμική συνείδηση και εμπειρία, το ίδιο το Υψηλόν και μη νοητό από την αρχική αντανάκλαση της πρώτης εντύπωσης του όντος.
Μη απομακρυνόμενος ο άνθρωπος από το αδιόρατο αυτό πεδίο γίνεται αγγελιοφόρος του πιο υψηλού νοήματος ύπαρξης σε ένα ανώτερο επίπεδο ιδεών, όπου ο χρόνος χάνει την σημασία του και η εντύπωση αντικαθίσταται από μαλακό υπογάστριο του Κενού.
Πρόκειται για την προσέγγιση της πρωταρχής του Χάους από το οποίο εκπορεύονται οι Ιδέες και τα μάγματα.
Για την ανάδειξη του διακοσμικού νοήματος που κρύβεται πάντα πίσω από τις φευγαλέες έννοιες και τους λόγους. Ο πρώτος και τελευταίος Λόγος, η μοναδικότητά του και η υπερατομική σύλληψή του.
Και ίσως τότε να γίνεται σαφές πως ο Λόγος, αυτός ο πρώτος και ταυτόχρονα έσχατος παλμός της ύπαρξης, δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα αλλά μια κοσμική αναγκαιότητα που προϋπάρχει της σκέψης και της εμπειρία και των υποδυόμενων θνητών βιωματικών ρόλων.
zachfil64@gmail.com
