Ενα άλλοτε δυναμικό προϊόν της περιοχής μας τα τελευταία χρόνια έχει απαξιωθεί, και όποιος παραγωγός δεν μπαίνει μέσα είναι τυχερός. Είναι πολλές οι ποσότητες από τις περσινές πατάτες, από το φθινόπωρο ακόμα, που διατίθενται μέχρι και στη λαϊκή της Κεντρικής Αγοράς Καλαμάτας. Αλλοτε, πριν βγουν οι πρώιμες πατάτες της περιοχής μας, πιο πρώιμες σε όλη την Ελλάδα, υπήρχαν μόνο οι αιγυπτιακές και ήταν αυτές που κρατούσαν κι έριχναν τις τιμές. Τώρα έχει χαθεί η μπάλα και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πώς και παραμένουν τόσο μεγάλες ποσότητες πατάτες Τρίπολης, από την περσινή παραγωγή.

Η κρίση και η μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων καταναλωτών είναι μια πραγματικότητα και ένας σοβαρός παράγοντας για την κατηφόρα των τελευταίων χρόνων. Ο Ελληνας, ακόμα, και τις πατάτες τις αγοράζει πλέον με μέτρο. Την ίδια ώρα η προσφορά παραμένει ίδια ή και μεγαλύτερη ακόμα, καθώς πέρα από τις εγχώριες, οι εισαγόμενες καλά κρατούν. Ακόμα κι αν δε χρειάζονται πλέον, για να διαμορφώσουν τις τιμές.

Η ανοιξιάτικη πρώιμη παραγωγή της Μεσσηνίας έχει μεγάλο κόστος. Παρά τις προσπάθειες, τις πιέσεις και τις κατά καιρούς εξαγγελίες, το κόστος είναι απαγορευτικό. Και αυτό δεν μπορούν να το αντέξουν οι παραγωγοί. Οταν μάλιστα οι πρώτες ποσότητες διατίθενται με 35 λεπτά, δεν υπάρχει ελπίδα, η καλλιέργεια πάει για εξαφάνιση.

Το δυστύχημα είναι ότι δεν υπάρχει εθνική αγροτική πολιτική. Δεν υπάρχει κεντρική καθοδήγηση.

Κανείς αρμόδιος δεν έχει μελετήσει υπεύθυνα την κατάσταση των τελευταίων χρόνων και την προοπτική. Να αναλάβει πρωτοβουλίες και να δώσει κατευθύνσεις για να αναστραφεί η κατάσταση. Να διερευνηθεί το πώς η καλλιέργεια της πατάτας θα αποκτήσει δυναμική. Και αν δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, να δοθεί κατεύθυνση σε άλλη καλλιέργεια, που θα τονώσει αγροτικά την περιοχή και θα δώσει νέες ευκαιρίες ζωής και ανάπτυξης στους ανθρώπους της γης.