Ομως κακά τα ψέματα, δεν είμαστε άνθρωποι με κουλτούρα ποδηλάτη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους ποδηλάτες, αλλά και στους οδηγούς και στους πεζούς ακόμα.

Επίσης ο ποδηλατόδρομος ο δικός μας δεν είναι σαν εκείνους τους "κλειστούς" κάποιων ευρωπαϊκών πόλεων, οπότε πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος που δημιουργείται για ποδηλάτες, πεζούς και εποχούμενος.

Ενα φιλικό μου πρόσωπο χθες παρά λίγο να έχει σοβαρό ατύχημα (ευτυχώς ήταν ελαφρύς τελικά ο τραυματισμός του) όταν στο τέλος της Ναυαρίνου ενώ πήγαινε με το μηχανάκι του, και ευτυχώς δεν έτρεχε, του πετάχτηκε με ταχύτητα μια κοπέλα καβάλα σε ποδήλατο. Και ναι, είχε προτεραιότητα η νεαρά, αλλά πήγαινε σίφουνας. Τόσο που ο φίλος μας ίσα που πρόλαβε να την αποφύγει και με τον έναν ελιγμό, τον δεύτερο, τον τρίτο... πάρτον κάτω! Οταν ενημέρωσε την Τροχαία και τον δήμο του είπαν απλώς: «Εχετε δίκιο. Εκεί ο ποδηλατόδρομος, όπως και σε άλλα σημεία, χρειάζεται αλλαγή γιατί έχουμε σχεδόν καθημερινά ατυχήματα»!

Το τονίζουμε ξανά: Δεν είναι αυτό το μοναδικό προβληματικό σημείο του ποδηλατοδρόμου. Παγίδες υπάρχουν σε ολόκληρη τη διαδρομή - ιδιαίτερα δε στις διαβάσεις, από την οδό Αριστομένους και σε ολόκληρη την πορεία προς τη Ναυαρίνου. Σημεία στα οποία κινδυνεύουν... ακόμα και οι ποδηλάτες να τρακάρουν μεταξύ τους (Μιαούλη και Τσαμαδού, Τσαμαδού και Ναυαρίνου).

Ελεος δηλαδή...

Πρέπει να σκοτωθεί άνθρωπος για να γίνουν αλλαγές;