Κάποιοι λένε πως οι σημερινοί άνθρωποι έχουν γίνει τέρατα. Τέρατα με δύο πόδια. "Με πλήγωσαν τα δίποδα σκυλιά" που έλεγε και ο μοναδικός Κώστας Χατζής.

Από πού να τους πιάσεις και από πού να τους αφήσεις; Θρησκεία, παιδεία, πολιτική, όλα ένας αχταρμάς μέσα σε ένα ήδη βρώμικο μπλέντερ μπερδεμένων σκέψεων και ακόμη περισσότερο μπερδεμένου ψυχισμού.

Εχει παρατηρήσει κανείς πόσοι από τους ήρωες των σίριαλ που βλέπουμε κάθε μέρα παρουσιάζονται ως εντελώς κυνικές προσωπικότητες από πάνω μέχρι κάτω; Από τη Μιράντα του "Sex and the City" ως τη Ράνια των "Singles" και τον "Dr House". Δεν έγραψε ο Καλογερόπουλος τυχαία έργο με τίτλο "Οι Κυνικοί ξανάρχονται", έτσι σκέφτομαι καμιά φορά.

Τέρατα παντού, μέσα τους και έξω τους. Που βαράνε με τις γροθιές, αλλά και με την αδιαφορία. Που σπέρνουν το φόβο με την παρουσία τους, αλλά και από την άλλη, με την πλήρη ανυπαρξία τους και την εκκωφαντική τους σιωπή. Και πώς να αντισταθεί κανείς σε όλο αυτό το συνονθύλευμα; Τι να πει μέσα του κάποιος για να επιβιώσει; Μηδενισμός, πλήρης και απόλυτος. "Δεν πιστεύω πουθενά και σε τίποτα". Και αν είναι κάτι να έρθει να με διαψεύσει, βλέπουμε.

Κυνισμός η απάντηση. Γι' αυτό και όλοι έγιναν τόσο, μα τόσο κυνικοί. Μίσος, απέχθεια, αρνητισμός, αγοραφοβία. "Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά". Το είπε πρώτη η Κατερίνα Γώγου, τότε που κανείς δε φανταζόταν πόσο κυνικά αληθινή ήταν.

Φαρμάκι ο κυνισμός. Πικραίνει, στιγματίζει, φαρμακώνει, αφήνει πόνο, όμως μπολιάζει την επιβίωση. Πόσοι δεν την έχουν ανάγκη; Σαν δηλητήριο, που γιατρεύει δηλητήριο. Το ένα χειρότερο από το άλλο, όμως αλληλένδετα, απαραίτητα, φαρμάκια και φάρμακα.

Κάποια χρόνια πριν, θυμηθείτε, το λίθιο γιάτρευε. Μετά βρήκαν πως το λίθιο μπορεί και να σκότωνε.

Ευτυχώς, ο κυνισμός δεν προκαλεί θάνατο. Τουλάχιστον σωματικό.