"Εφυγε η Αστυνομία, ξανάρχισαν οι κλοπές", "ήρθαν οι αστυνομικοί, κρύφτηκαν οι τσιγγάνοι, σταμάτησαν οι κλοπές"... Αυτά και άλλα πολλά για τις γνωστές ιστορίες περί τσιγγάνικης εγκληματικότητας και όχι μόνο στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσήνης, της Καλαμάτας και σε όλο το νομό… Μόνο που έτσι δίνουμε... άλλοθι στους πολιτικούς να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αποκλειστικά ως αστυνομικό και όχι ως κοινωνικό.

Περίμενα ίσως μετά τη σύσκεψη στο Διοικητήριο στις αρχές Ιανουαρίου να κινηθεί μια διαδικασία -έστω για τα μάτια του κόσμου- για την αντιμετώπιση του τσιγγάνικου ζητήματος ως κοινωνικού προβλήματος. Τελικά επιβεβαιώνεται -μέχρι στιγμής- πως και αυτή η σύσκεψη έμεινε στα λόγια. Ετσι, προφανώς δεν υπάρχει προοπτική να βελτιωθεί η κατάσταση τα επόμενα χρόνια, όταν θα έχουν πλέον μεγαλώσει τα σημερινά τσιγγανόπουλα, με τον τρόπο που έμαθαν από τις οικογένειές τους. Αλλωστε, για να αλλάξουν οι συνήθειές τους, χρειάζεται βούληση πολιτικών και διάθεση εθελοντών για την εκπαίδευση, την περίθαλψη κ.ά… Και πραγματικοί εθελοντές υπάρχουν πολλοί...
Πέρα από τη δουλειά που γίνεται σήμερα σε ορισμένα σχολεία της περιοχής μας, όπου φοιτούν τσιγγανόπαιδα, έχω πολλά χρόνια να δω κάποια οργανωμένη εθελοντική πρωτοβουλία σε καταυλισμούς. Πριν από αρκετά χρόνια, θυμάμαι νεαρές τότε δασκάλες σε λυόμενα στον καταυλισμό της "Καρυδιάς" να παλεύουν να μάθουν στα τσιγγανάκια να... γράφουν τ' όνομά τους, νοσηλεύτριες να κάνουν εμβόλια στα πιτσιρίκια, εθελοντές να συμβάλουν στην όλη διαδικασία με κοινωνικούς λειτουργούς. Θυμάμαι ότι τότε υπήρχε μια αισιοδοξία πως αυτοί οι άνθρωποι θα μπουν σταδιακά σε... δρόμο, μόνο που η προσπάθεια φαίνεται να σταμάτησε τότε, μπροστά στις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές.
Ετσι, τα πιτσιρίκια έγιναν άντρες και ζουν όπως τους δίδαξαν οι οικογένειές τους, με ό,τι σημαίνει αυτό για τους ίδιους και την τοπική κοινωνία... Και αν δεν αλλάξουν τακτική οι πολιτικοί, αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί.