Είναι γύρω στα 30 με 35 ή λίγο μεγαλύτεροι. Εχουν μόνιμη δουλειά, αλλά ο μισθός τους δεν φτάνει για να πληρώσουν το νοίκι, τους λογαριασμούς και το φαγητό. Τι κάνουν; Επιστρέφουν στη... ζεστασιά του πατρικού για να μείνουν και πάλι με τους γονείς τους.
Ο αριθμός όσων έχουν δουλειά αλλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα μηνιαία έξοδά τους αυξάνει. Και δεν πρόκειται πάντα για ανθρώπους που δεν έχουν οικογένεια και υποχρεώσεις - αφού σε πολλές οικογένειες ο ένας σύζυγος είναι άνεργος ή κάνει περιστασιακές δουλειές για το μεροκάματο. Οταν το κόστος ζωής αυξάνεται, οι καθημερινές υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται και ο πονοκέφαλος για το πώς θα βγουν τα έξοδα γίνεται μόνιμος, ακόμα και η ιδέα να μετακομίσει κανείς στο παλιό του δωμάτιο φαντάζει ελκυστική! Και πώς αλλιώς αφού η ανεργία καλπάζει και στη Μεσσηνία; Οσες θέσεις εργασίας χάνονται δεν αντικαθίστανται, εξαιτίας της βαθιάς ύφεσης και στην τοπική οικονομία. Αυτό είναι άλλωστε το μεγαλύτερο κακό: το ότι δεν υπάρχει ελπίδα για να βρει κανείς δουλειά στο Δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα.
Σε αυτή λοιπόν την εποχή αβεβαιότητας, το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων βρίσκεται στην ίδια θέση δεν είναι παρά... παρηγοριά στον άρρωστο. Ειδικά όταν είναι κανείς στην ηλικία των 35, με πτυχίο, και βλέπει να γκρεμίζονται τα όνειρα για τη ζωή του. Γι'  αυτό και αρκετοί επιλέγουν ως λύση να τα αφήσουν όλα πίσω και να φύγουν για το εξωτερικό, αντί να αισθάνονται αποτυχημένοι καθώς θα περιμένουν τις... καλύτερες μέρες στο παιδικό τους δωμάτιο.
Κι όσο θα αυξάνεται ο αριθμός των νέων ανθρώπων που μόνη τους επιλογή για να ζήσουν είναι η επιστροφή κάτω από την ίδια στέγη με τους γονείς τους, τόσο θα μεγαλώνει η αβεβαιότητα μιας ολόκληρης γενιάς για το μέλλον που την περιμένει...