Η ιστορία του μαθητή με το αεροβόλο σε σχολείο της Αττικής για να προφυλάξει τον εαυτό του από τους… νταήδες συμμαθητές του, γεννά ερωτηματικά κατά πόσο αποτελεσματικά είναι τα προγράμματα για το bullying στα σχολεία, αλλά και κατά πόσο η εκπαιδευτική κοινότητα, παθητικά ή ενεργητικά, ενισχύει ή μπορεί και προλαμβάνει τέτοιου είδους φαινόμενα. Όπως ανέφερε μία φίλη κοινωνική λειτουργός σε ανάρτησή της, όταν υλοποιούνται προγράμματα για το bullying συνήθως τα παιδιά υψηλού κινδύνου απουσιάζουν από την τάξη. Ή κάθονται στις πίσω θέσεις και δεν συμμετέχουν ή περιγελούν τους άλλους. Στην ουσία, οι θύτες δεν έχουν ιδέα για το τι είναι όλο αυτό που γίνεται κι ούτε θα αλλάξουν αφού δεν τους αφορά! Επίσης, όταν υλοποιούνται προγράμματα ενημέρωσης γονέων, οι γονείς που συμμετέχουν είναι οι συνειδητοποιημένοι, οι λειτουργικοί γονείς που πάντα πάνε. Οι υψηλού κινδύνου γονείς, εκείνοι δηλαδή που μεγαλώνουν παιδιά που μπορεί να γίνουν θύτες ή και θύματα είναι απόντες ως γονείς από τις ενημερώσεις, αλλά και, προφανώς, από τη ζωή των παιδιών τους, οπότε δεν τους αφορά…

Εν τω μεταξύ, αυτά που βλέπαμε να γίνονται σε άλλες χώρες, με μαθητές να μπαίνουν με όπλα στα σχολεία, γίνεται και ελληνική πραγματικότητα. Αλλωστε, όπως η φίλη κοινωνική λειτουργός τονίζει, το bullying μπορεί να οδηγήσει στα άκρα τους εφήβους και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη γονείς και σχολεία. Γιατί όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν είναι δυστυχώς καταδικασμένοι να βιώσουν τις συνέπειες. Ότι βάλαμε τους κοινωνικούς λειτουργούς μια φορά την βδομάδα στα σχολεία, ουσιαστικά είναι για να λέμε ότι κάναμε κάτι. Κι ας είναι μισές δουλειές. Οπως και το γεγονός πως τα πιο πολλά σχολεία είναι χωρίς κοινωνικούς λειτουργούς, δείχνει ότι οι αρμόδιοι δεν νοιάζονται για την πρόληψη, ενώ εύχονται να μην… κάτσει η στραβή σε αυτούς και βρεθούν εκτεθειμένοι για ό,τι έπρεπε να πράξουν αλλά δεν το έπραξαν.