“Να μην βάλει έναν υποψήφιο από την περιοχή μας;” απορεί ψηφοφόρος ελαφρά αγανακτισμένος με τον επικεφαλής του συνδυασμού, γιατί δεν έβαλε έναν άντρα υποψήφιο…
Οι γυναίκες υποψήφιες συχνά είναι “αόρατες” στα μάτια των ψηφοφόρων (αντρών και γυναικών), καθώς δεν τις εμπιστεύονται ότι μπορούν να λύσουν τα ζητήματά τους. Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι άλλωστε πως η Ελλάδα ανήκει στις χώρες εκείνες με τη μικρότερη εκπροσώπηση γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Θυμίζω ότι το 2019 στο 51μελές Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου εκλέχτηκαν συνολικά 10 γυναίκες και παραμένουν μέχρι σήμερα 9 γυναίκες.
Επίσης, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, στο αξίωμα του δημάρχου εκλέχτηκαν μόλις 17 γυναίκες, σε συνολικά 331 δήμους στη χώρα και αυτές κυρίως σε νησιά, ακριτικές περιοχές ή μικρότερους δήμους, όπως ο Δήμος Οιχαλίας. Στη σύνθεση δε του Δημοτικού Συμβουλίου Μεσσήνης θέση δημοτικού συμβούλου καταλαμβάνουν μόλις 2 γυναίκες σε σύνολο 33 συμβούλων.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι που οι γυναίκες αποθαρρύνονται να αναμειχθούν ενεργά με την πολιτική; Αλλά και όταν εμπλέκονται, ποια είναι τα κωλύματα, για να κατακτήσουν μια εκλόγιμη θέση;
Ένας από τους επικρατέστερους λόγους για την υποεκπροσώπηση των γυναικών στην πολιτική θα μπορούσε να είναι αυτός που επικαλείται το European Women’s Lobby, για την αναχρονιστική κουλτούρα και τα βαθιά εδραιωμένα στερεότυπα ότι η πολιτική είναι ένας ανδροκρατούμενος χώρος και οποιαδήποτε εξωτερική απειλή (γυναίκες) συχνά δεν είναι ευπρόσδεκτη…
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη συμμετοχή των νέων γυναικών στην πολιτική, τα βασικά εμπόδια φαίνεται ότι είναι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και η επισφάλεια στην εργασία, που τις εμποδίζουν να διεκδικήσουν θέσεις υψηλής ευθύνης.
Έτσι, δυστυχώς, το βασικό εργαλείο για να διεκδικούν οι γυναίκες θέσεις στην πολιτική είναι η ποσόστωση, αν και απαιτούνται περισσότερο στοχευμένες πρωτοβουλίες, μέτρα και κίνητρα, όπως καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά και άμβλυνση του χάσματος στους μισθούς μεταξύ ανδρών και γυναικών.
